FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 4: Hoofdstuk 4: Could You Be Anymore Obvious, Could You?

2011

In de laatste zes jaar was er veel veranderd. Misschien wel teveel. Het enige wat niet veranderde was ik. Hoewel ik dat niet echt zo zeker weet…
Jack werd steeds populairder door zijn band. En nu? Nu was All Time Low beroemd. Met de gevolgen dat ik Jack steeds minder sprak of zag.
Ook groeide hij volgens mij meer naar Alex toe en dat deed soms pijn, sinds ik dacht dat ik zijn beste vriend was.
Ze hielden van elkaar.
Als ik Alex nou mocht en hij mij was het misschien minder erg geweest. Maar, zulke dingen kan je nooit voorspellen.
Soms, heel soms, de overige 65 dagen wanneer hij niet aan het touren was, kwam hij wel langs. En dan bleef hij ook een week. Maar meestal was hij zo uitgeput dat hij sliep tijdens het kijken van een film.
Ook was ik begin dat jaar mijn ouders verloren. Ze waren op vakantie gegaan met de auto en toen ze op de terugreis waren, was er een kettingbotsing ontstaan. Op het ene moment waren ze er nog, en toen niet meer. Vol op de bumper van de auto voor hen. En de vrachtwagen achter ze ging vol op de auto van mijn ouders in. Boem, plats. Morsdood, samen met de vrachtwagenchauffeur.
Als ik was mee geweest was ik er nu niet, en dat was soms best een raar idee.
Sinds het ongeluk woonde ik bij mijn peetouders, mijn oom en tante, sinds ik niemand anders had om bij te wonen. Ik merkte al snel dat ze me niet mochten en begreep waarom we, toen mijn ouders nog leefden, er weinig op bezoek waren geweest en bijna nooit contact hadden. Ook al probeerden ze me een stuk blijer te maken, ik zag gewoon de haat een beetje in hun ogen. Waarom? Ik was geen typisch meisje. Ik had geen rokken en jurken. Ik hield niet van roze. Ik had geen eetmanieren.
En ze probeerden van me een meisje te veranderen, iets waar mijn ouder waarschijnlijk fel op tegen waren. Ze zeiden altijd: Wees jezelf, dan doe je al gek genoeg.
Ik was veranderd volgens sommigen. Ik had minder plezier in het leven en was een stuk serieuzer geworden.
Ondanks dat was ik nog steeds de Eden Wilkinson die iedereen kende.

De deurbel ging. Mijn tante sjokte naar de deur en deed open.
“Voor jou,”�bromde ze tegen mij.
Ik stond op en liep naar de geopende deur.
De lange, slungelige jongen met zwartig haar deed zijn armen om me heen.
“Het spijt me van je ouders,”�fluisterde hij in mijn haar.
Ik schudde mijn hoofd en liet los.
“Het is niet jouw schuld, Jack.”�
“Hoe is het verder? Je… je lijkt anders…”�
“Ik ben een stuk serieuzer volgens sommige mensen,”� zei ik nerveus en speelde met mijn blonde haar.
“Kijk niet naar het verleden, Eden,”� lachte Jack, “Kijk naar de toekomst.”�
“Dat is moeilijk als je bijna niemand hebt die om je geeft,”� mompelde ik.
Er viel een stilte. Jack keek naar zijn schoenen.
“Eden, ik geef toch om je?”�
“Jij bent waarschijnlijk de enige,”� zei ik bitter, “ Ach ja. Kom binnen.”�
“Uh… ja. Ik had een vraagje,”� zei Jack verward terwijl hij over de deurpost liep.
“Mijn band gaat op tour…. Alweer,”� zei hij.
“Het zal eens niet. Waarom nou weer?”�
“Nieuwe cd staat gelijk aan nieuwe tour,”�lachte Jack, “Maar daar gaat het niet om.”�
Klunzig hing hij zijn jack op aan de kapstok.
“Jack, waarom draag je altijd jacks?”� lachte ik.
“Flauw,”� grijnsde hij.
“Weet ik.”�
Jack volgde me de woonkamer in.
“Wat een gezellig huis,”� zei Jack en nam plaats in de schommelstoel.
“Kitscherig. En de oudere mensen die hier wonen zijn niet echt de beste mensen,”� fluisterde ik en mijn oom kwam binnen.
Hij zei niets tegen Jack, zette zijn uilenbrilletje recht, ging op de bank zitten en sloeg de krant open.
“Peter Wilkinson,”� mompelde ik tegen Jack.
“Dus u bent haar oom?”� zei Jack zo luid dat mijn oom wel op moest kijken.
Hij knikte licht.
“Je kan op zijn minst gedag zeggen,”� siste ik tegen mijn oom.
“Ik had trouwens een vraag. Daarom was ik hier ook langsgekomen,”� lachte Jack.
Jack deed altijd aardig, ook al dacht hij waarschijnlijk dat ze verschrikkelijk waren. Zoals nu. Daar kende ik Jack veel te goed voor.
“Oh, echt?”� vroeg mijn oom sarcastisch en focuste weer op de krant.
“Ja, echt. Het gaat over Eden.”�
Ik protesteerde, maar mijn oom suste, nu wel geïnteresseerd in Jacks verhaal.
“Wat dan?”� vroeg hij.
“Nou… Ik en Eden zijn al sinds de peuterschool beste vrienden en…”� zei Jack en keek weer naar zijn schoenen.
“En… Nu mijn band supergroot is, zien we elkaar maar 65 dagen van de 365…”�
“Vertel nou maar het belangrijkste, jongen,”� sprak mijn oom.
“Mag ze mee op onze tour?”�
Ik hapte naar adem.
“Fuck, Jack,”� hijgde ik.
“Edeline, niet schelden. Meisjes schelden niet.”�
“Ik ben geen meisje, Peter.”�
Jack viel in: “Mag het nou of niet?”�
De mondhoeken van mijn oom gleden omhoog.
“Natuurlijk.”�
“Bedankt,”� mompelde ik.
“Ik weet zeker dat je tante het ook goed vindt, hoor, Edeline.”�
“Best,”� bromde ik.
“Sarah?”� riep mijn oom.
Mijn tante kwam chagrijnig naar beneden stommelen.
“Wat?”� zei ze.
“Is het goed als Eden mee gaat op onze tour?”� vroeg Jack en zette zijn puppyogen op.
Sarah Olsen, mijn tante, begon te stralen.
“Maar natuurlijk! Wanneer begint de tour? Wanneer gaan jullie weg?”� vroeg ze enthousiast.
“Nou… Eigenlik gaan we morgen weg… Maar ik kan helpen inpakken,”�zei hij knipogend.
“Dat is goed hoor,”�zei ze.
“Ze blijft wel voor twee maanden weg,”�merkte Jack op.
“Dat maakt niet uit”�, zei mijn oom.
“Dan ga ik inpakken,”� mommelde ik en liep naar mijn kamer. Jack volgde me haastig.
“Waarom doe je alsof je het niet leuk vindt? Ik weet zeker dat je weer meer lol in het leven gaat zien,”� zei Jack.
“Jack,”� zuchtte ik, “Die vorm van enthousiasme was een teken dat ze me weg willen hebben.”�
Ik plofte op mijn bed neer.
“En het gaat vast leuk worden… Als Gaskarth er niet bij was,”� gromde ik en draaide me om.
“Alex reageerde precies op dezelfde manier, wist je dat?”� grijnsde Jack.
Jack nam plaats naast me op bed en sloeg een arm om me heen.
“Jullie moeten elkaar gewoon beter leren kennen. Ik weet zeker dat jullie elkaar wel mogen.”�
Ik gaf geen antwoord.
“Jullie kunnen elkaar toch ook ontlopen?”� lachte Jack.
Ik draaide weer Jack kant op.
“Ik ga wel mee,”�grijnsde ik, “Je hebt gelijk, we kunnen elkaar wel ontlopen.”�
“Super!”� riep Jack en knuffelde me zo hard dat ik op het bed viel en hij op me.
“Ga je spullen pakken,”� fluisterde hij te dicht bij mijn oor en rolde van me af. Hij viel net niet op de grond en deed mijn kleerkast open.
“Gatver, roze, jurkjes, rokjes, panty’s, leggings… Denken ze dat je een meisje bent?”� zei Jack en stak zijn tong uit naar de kleding.
“Eden, waar is je echte kleding gebleven?”�
Ik lachte.
“Helemaal achteraan. Ik mag het officieel niet dragen van ze, maar ik doe het toch als ze vroeger weg zijn naar hun werk.”�
“En jij bent werkloos?”� vroeg hij en trok een wenkbrauw op.
“Ik studeer, Jack. In tegenstelling tot jouw band.”�
Jack gooide lachend wat jongensboxers naar me toe.
“Hier, je onderbroeken.”�
“Bedankt!”� lachte ik.
Normale meisjes zouden het vervelend vinden als een jongen hun ondergoed doorzocht. Ik, daarentegen, vond het volstrekt normaal.
Ik trok wat kleding uit de kast zonder te kijken en gooide het in een koffer. Mijn Vans en All Stars landden er bovenop.
“Je hebt voor twee weken kleding gepakt,”� lachte Jack.
“Weet ik. Ik zweet niet snel.”�
“O, nee?”�
Ik gooide wat boeken, mijn iPod, mijn koptelefoon, een notebook en wat tekengerei met het bijbehorende schetspapier in een rugzak.
“En het belangrijkste…”� lachte ik.
Jack keek me aan.
“Nou?”� vroeg hij.
Met moeite trok ik mijn skateboard vanachter de lelijke meisjeskleding vandaan.
Jacks mond viel van verbazing open.
“Cool,”� stamelde hij.
Ik grijnsde.
“Ik mag wel je laptop lenen?”� vroeg ik.
“Natuurlijk.”�
Ik propte mijn skateboard in de grote koffer en deed de koffer met moeite dicht.
“Nu al klaar?”� lachte Jack.
Ik schudde mijn hoofd en deed mijn beanie op.
“Nu ben ik klaar.”�

Reacties: