FanFic.nl

Opposites Distract.

Chapter Two: I Smiled.

Drie dagen later kreeg ik post. Niet zomaar post. Een onverwachte brief van een modesite. En niet zomaar een modesite, maar Glamour Kills.
Ik ritste de envelop open en staarde verwonderd naar de brief.
“Wij van Glamour Kills hebben jouw site gevonden per toeval… Bla, bla, bla… We zijn verbijsterd, we vinden dat je de mooiste foto’s maakt… Daarom willen we je een baan geven?!”� Ik sprong een gat in de lucht.
“Mam! Mam!”�gilde ik blij, “Mam! Glamour Kills! Een baan als fotografe!”�
De jonge, blonde vrouw huppelde sierlijk van de trap af. Ze was in alle opzichten anders dan ik. Ze had krullend, blond haar dat glinsterde in het zonlicht en voor haar leeftijd zag ze er jong uit. Haar volle, rode lippen kulden om in een glimlach en ze keek me aan met haar zeeblauwe ogen.
Ze was altijd al een grote inspiratiebron voor me geweest. Ik maakte vaak foto’s van haar, ze was zo perfect…
“Wat is er, schat?”�
Teruggetrokken in de realiteit schudde ik mijn hoofd.
“Ik- Lees zelf maar.”�
Ik stak de brief uit naar haar lange vingers en nagels die bloedrood waren gelakt. Geïntrigeerd gleden haar blauwe ogen over de letters, en bij elke zin ging ze meer lachen.
“Wat geweldig!”� zei ze en gaf me een knuffel. Ze rook naar rozen.
“Ik moet antwoorden!”� zei ik en liet haar los.
Ik gleed langs mijn moeders lichaam heen en wilde net naar mijn slaapkamer gaan, toen mijn moeder me tegenhield.
“Beverley, dacht je dat dit het enige goede nieuws was?”� zei ze uitdagend.
Verward bleef ik staan.
“Ik wist niet dat je Alex Gaskarth van All Time Low knap vond. Je heb nooit iets met jongens gehad voor zover ik me dat kan herinneren..!”�
Ze lachte en overhandigde me nog een brief.
Ik nam hem aan en las het.
Mijn mond viel open van verbazing.
“Je bent nummer 7 van de 30 meisjes die kans maakt om Alex’ vriendin voor een week te zijn…”� mompelde ik.
“Mam, dit moet een misverstand zijn. Ik heb me hier niet voor opgegeven.”�
“Hij is aan je geadresseerd, schat,”� glimlachte ze.
En toen viel het kwartje.
“Mijn vriendinnen hebben me ingeschreven,”�knarsetandde ik.
“Nou, bereid je alvast voor,”� zei mijn moeder.
“Goed idee,”� zei ik zo opgewekt mogelijk.
Ik ging op de trap zitten. Hoe kon dit? Hoe kon ik één van de tienduizenden meisjes zijn die uitgekozen was? Ik wilde het nog geeneens. Mijn vriendinnen moesten of een onwaar verhaal hebben geschreven of ze moesten mijn fotosite hebben gelinkt.
Maar ik had geen voorbereiding nodig. Ik zou mezelf zijn. Maar ik zou niet lachen. Want als ik glimlachte, was er geen reden om me geen kans te geven.

POV Alex
Onderuitgezakt zat ik in de stoel die niet lekker zat. Recht voor het podium. Mensen dachten dat ik uit verveling deze contest had gehouden, maar, eerlijk, het was meer een weddenschap met Jack geweest.
We hadden een avond een paar glaasjes op en hij begon erover. “Alex, ik denk dat geen meisje het een week met je uithoud in het echte leven,”� had hij stomdronken gelachen. “O, maar ik denk van wel,”� had ik gezegd. En zo was er een weddenschap uit ontstaan.
Ik had nog geen leuk meisje aan de haak kunnen slaan. Sommige waren wel knap, maar er miste toch iets, als je het mij vraagt. Waarschijnlijk wilden ze me alleen voor mijn uiterlijk, niet dat daar iets mis mee was.
Ik glimlachte bij die gedachten en pulkte aan de viezigheid die tussen mijn nagels zat.
Nummer zes kwam het podium opgeschuifeld. Deze was weer van het type “O Mijn Gaskarth”�. Verlegen, en het leek of ze op het punt stond om flauw te vallen.
“Hoi,”� zei ze zacht.
“Hoi,”� zei ik opgewekt en glimlachte.
“Uh…,”� begon ze, “Uh, wat moet ik nu doen?”�
“Vertel me over je hobby’s of zoiets,”�zuchtte ik.
“Nou…”�
“Schat, ik heb niet de hele dag de tijd,”� grijnsde ik.
Ze bloosde en lachte nerveus.
“Dit is veel moeilijker dan ik dacht,”� zei ze.
“Ja, hé? Als je niets te vertellen hebt, loop het podium maar af,”� zei ik en wierp een blik op de coulissen.
“Dan moet ik maar eens gaan,”� lachte ze.
“O, oké. Je krijgt een handtekening van me naar huis opgestuurd,”� mompelde ik, maar ze was al uit het zicht verdwenen.
Ik ging goed zitten en keek hoe nummer zeven op het podium gezien.
Ze kwam anders op dan de meesten.
Met haar borst vooruit en kin in de lucht blaakte ze van het zelfvertrouwen. En ze was best wel erg mooi. Dit kon interessant worden.
“Hoi Alex. Alex was het toch?”� zei ze.
Ja, dat klopt,”� lachte ik.
Ze streek een lok bruin haar uit haar gezicht.
“Ik ben Beverley, maar waarschijnlijk vergeet je die naam al wanneer ik weg ben.”�
“Beverley Hills,”� lachte ik scheef.
“Nou je het zegt, vroeger noemde de pestkoppen op school me zo.”�
Ik lachte.
“Ik hou van fotograferen,”� zei ze en haar groene ogen lichtten op, “Ik heb gisteren een brief van Glamour Kills gekregen voor een sollicitatiegesprek.”�
Ze speelde zenuwachtig met haar haar.
“Je bent echt veel beter dan de meisjes die ik de afgelopen dagen heb gezien,”� zei ik.
“O, ja?”� vroeg ze.
“Ik weet het niet… Je hebt iets.”�
Ze keek naar de grond.
“Ik ben hier per ongeluk,”� zei ze opeens.
“Hoezo?”�
“Ik heb niets met All Time Low of jou,”� zei ze, “Maar mijn verslaafde vriendinnen hadden me ook opgegeven.”�
“Nummer zeven, hè?”�
Ze knikte.
Ze was wel stilletjes. Misschien toch zenuwachtig? En wat had ik aan een meisje dat mijn band niet kende?
“Je moet eigenlijk gaan,”� zei ik, “Vijf minuten waren het maximum.”�
“Nou dan ga ik maar.”�
“Tot ooit,”� zei ik met een licht sarcastische ondertoon.
“Ja, misschien wel.”�
Ik wist dat ze het was wanneer ze glimlachte. Ja. Zij was het. Ik hoefde niemand anders. Wow, wat een lach. De mooiste die ik ooit had gezien.
“Doei Gaskarth,”� grijnsde ze en liep het podium af.
Met open mond keek ik naar het lege podium.
“Nummer zeven,”� grijnsde ik, “Jij bent van mij.”�

POV Beverley
Ik scheurde het papier waar mijn nummer op stond van mijn kleding af. Ik had gelachen. Per ongeluk, maar toch een groot gevolg. Want ik werd nu zeker uitgekozen.

Reacties: