Hoofdcategorieėn
Home » All Time Low » Forget About It. » Hoofdstuk 5: Wake Me Up When We Get There.
Forget About It.
Hoofdstuk 5: Wake Me Up When We Get There.
“Heb je ook deo bij je?”¯ vroeg mijn tante opgewekt en hield de voordeur voor me open.
“Ja, dat heb ik bij me,”¯ zei ik zo blij mogelijk.
“Paspoort?”¯
“Hebbes!”¯
“Geld?”¯
“Ja, van wat er nog over is,”¯ lachte ik en keek Jack aan.
“Gaan we?”¯ vroeg ik.
Jack liep naar zijn auto toe.
“Is hij nou je vriendje of niet?”¯ fluisterde mijn tante.
“Sarah, hij is gewoon een vriend. Als in vriendschap, niets meer.”¯
“Dan zijn jullie wel hele goede vrienden,”¯ lachte ze. Ik rolde met mijn ogen en liep Jack achterna.
“Doei!”¯ riep ik, maar de voordeur was al gesloten.
Sip gooide ik de koffer en handbagage in de achterbak en nam plaats naast de bestuurdersstoel.
“Rij alsjeblieft voorzichtig, ik wil nog niet dood,”¯ zei ik.
Jack grijnsde en trok op.
“Dus… Waarom wil je dat ik meega, Jack?”¯
“We zien elkaar steeds minder en…”¯
“En wat? Je miste me?”¯
Ik zag hoe Jacks wangen rood werden.
“Aww, Jack, ik miste jou ook hoor.”¯
“Dus ik dacht, waarom laat ik je niet een keer meegaan? Dus ik ging overleggen met de anderen en iedereen vond het goed, alleen Alex protesteerde.”¯
De auto kwam met een ruk tot stilstand bij een stoplicht. Daarom liet niemand Jack rijden. Ik vroeg me af of hij wel een legaal rijbewijs had. Ach, als hij niet doodging, ging ik waarschijnlijk ook niet dood.
“Maar, ik zei dat jullie dan misschien ook betere mensen tegenover elkaar klunen worden, en extra handen zijn altijd welkom.”¯
“En bij de overnachtinghotels was er plaats voor een extra iemand?”¯
“We zorgden wel dat er plaats was,”¯ grijnsde Jack.
Ik glimlachte.
“Waar rijden we nu heen?”¯vroeg ik.
“Naar mijn gezellige huisje met een zwembad vol slagroom,”¯ grapte Jack.
Bij zijn huis aangekomen pakte Jack mijn koffer uit de achterbak.
“Waarom kom je me eigenlijk vandaag ophalen als we morgen pas weg gaan?”¯
“Hoe laat moeten we opstaan, Jack?”¯ vroeg Jack aan zichzelf en keek op zijn lege pols, “Half vijf ’s morgens om stalkers en geobsedeerde meisjes te ontwijken, Jack.”¯
“Half vijf?”¯vroeg ik verbaasd.
“Half vijf, Eden. Sorry.”¯
“Nee, het is goed. Het is alleen zo… Vroeg,”¯ grijnsde ik en liep Jack na zijn huis in.
“Wanneer komen de anderen?”¯ vroeg ik en plofte neer op de bank.
“Vanavond. Inclusief de hele crew die voor alle dingen zorgt die wij vergeten,”¯lachte Jack,”¯Serieus, zij krijgen het minste slaap van ons allemaal.”¯
Jack ging naast me op de bank zitten en in stilte staarden we voor ons uit terwijl ik zacht “Na Na Na”¯ van My Chemical Romance begon te zingen.
Jack keek me aan.
“Weet je, je hebt best een mooie stem,”¯lachte hij.
“Ik zing vals Jack,”¯zei ik geamuseerd.
“Helemaal niet. Als er een iemand is die vals zingt…”¯
“Is Gaskarth dat wel,”¯ grijnsde ik, “Grapje.”¯
Jack lachte.
“Wist je dat mensen een koppel van jullie twee waarderen?”¯ vroeg ik.
“Wat?”¯
“Volgens mij heet het Jalex,”¯ zei ik bitter.
“Ja, daar heb ik van gehoord. Trek je er niets van aan, we hebben niets.”¯
Ik slikte en keek op de klok.
Het leek net magie, want ik hoorde de deurbel.
“Moment,”¯ zei Jack en liep naar de voordeur.
Ik kromp ineen toen ik Alex’ hese stem hoorde. Had hij weer last van stemproblemen?
“Hé, Gayscarf,”¯ zei Jack blij.
“Ben ik de eerste?”¯
“Nee, Eden is er al.”¯
“Oh, Wilkinson? Jack, serieus?”¯
“Ik heb haar opgehaald,”¯ zei Jack trots. Ik hoorde ze mijn kant op sloffen en een kopie van mij kwam om het hoekje heen. Beanie. Geruite blouse. Altijd aan wat ik aan had. Het kon niet missen, dat was Alex Gaskarth. Hij lachte zuur wanneer hij me zag. “Hoi, Wilkinson. Ik haat je,”¯ grijnsde hij.
“Hé, Gaskarth. Ik dacht dat we een keertje aardig tegen elkaar konden zijn, maar blijkbaar vechten we nog steeds om Jacko. Klootzak.”¯
“Bitch.”¯
“Asshole.”¯
“Sl -“
Jack kwam tussen ons op het juiste moment. Ik had hem aangevallen als hij nog een woord over me had gezegd.
“Ho, ho, ho. Laten we het even gezellig houden.”¯
“Hoe kan het gezellig zijn als Gaskarth er is?”¯ vroeg ik.
“Eden, doe alsjeblieft aardig,”¯ zei Jack en ging weer naast me zitten.
“Wilkinson,”¯ mompelde Alex, “Het wordt nooit een vriendenband tussen ons.”¯
“Insgelijks,”¯ lachte ik geforceerd.
Alex en ik hadden elkaar al sinds Alex Jack van me weg stal bij de achternaam genoemd. Bij de voornaam huiverde we steeds, of we durfden die nog geeneens uit te spreken. Niemand kon ons meer aanleren om onze voornamen te zeggen.
Die avond was iedereen druk in de weer. De band vogelde dingen met Matt Flyzik, de tourmanager, uit en onbekende gezichten ruimden de tourbus in.
Als ik vroeg of ik wat moest doen antwoordde ze: “Niet in de weg lopen,”¯ dus ik zat maar een beetje op de bank naar muziek te luisteren.
Ik voelde hoe iemand me wakker schudde. Ik kreunde en draaide me om, tegen het warme oppervlak aan wat naast me lag. Iemand lachte. Ik voelde een paar armen die om me heen werden geslagen en deed hetzelfde terug.
Weer lachte er iemand. Ik opende één oog en keek in het felle licht van de lamp. De gniffelende gestalte herkende ik en het kon niemand anders zijn dan Gaskarth.
“Het is half vijf,”¯ lachte hij, ik wist nog steeds niet waarom. Ik keek om me heen en zag Zack en Rian, net zo vredig aan het slapen als Jack die naast me lag.
Wacht, Jack die naast me lag?!
Ik sprong op en voelde hoe Jacks arm van mijn lichaam gleed. O, ja, er waren geen bedden of slaapzakken meer, dus ik had het bed met hem moeten delen.
“Wie heeft je wakker gemaakt, Gaskarth?”¯ mompelde ik.
“Matt. Maar jullie sliepen allemaal verder. Niets gehoord.”¯
“Dus je dacht, laat ik Eden wakker maken,”¯ grijnsde ik.
“Ja, inderdaad,”¯ lachte hij.
Jack mompelde iets over vies werk.
“Zolang je geen foto’s heb gemaakt, is het best,”¯ zei ik.
“Ik heb niets gedaan, schat,”¯ knipoogde hij.
Ik lachte zuur en keek naar de klok om te kijken of het echt al tijd was.
“Laten we de anderen wakker maken,”¯ lachte ik en keek hoe Jack lag te slapen. Hij zag er schattig uit als hij sliep, met zijn mond een beetje geopend en hij leek een stukje jonger.
“Jacko, opstaan,”¯ fluisterde ik in zijn oor.
Dat werkte niet.
“JACK! BURRITO’S!”¯ schreeuwde Alex en Jack schrok wakker.
“Waar? Waar?!”¯ zei hij.
“Nergens,”¯ lachte ik.
Jack keek me moe aan.
“Eden, je kwam in mijn droom voor.”¯
Reacties:
Haha aww... Maar Alex is leuk! Hij en Eden moeten gewoon maar even friends worden!
En ik vond Gayscarf grappig
En Jack mompelt iets over vies werk --> Dirty Work, haha *voelt zich slim*
VERDER!
Yaay, ik voel me nu slim
Gayscarf? hahaha
Ik heb trouwens ook een keer een ATL interview gezien waarin Alex iets zei van "we didn't want to die, so we didn't let Jack drive" haha
Eden en Alex moeten idd friends worden!