FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 6.1

Bezorgd komt Alec uit de bossen gerend. Recht op mij af. Op volle vaart. Het lijkt wel alsof hij geen poging doet om af te remmen. Als hij net voor mij nog geen aanstalten maakt om te stoppen, begin ik me zorgen te maken.
“Alec….”� De rest van de zin valt weg. Hij springt behendig over de wolven heen, grijpt mijn ondertussen vast, en neemt mij in zijn armen mee verder. Pas aan de andere kant van het veld zet hij me neer.
“Dankje, kunnen we nu weg. Ik wil hier niet meer zijn. Aro zal ook heel tevreden met ons zijn.”� Ik probeer zo zielig mogelijk naar hem te kijken.
“Waar was dat eigenlijk net voor nodig?”� Alec staart me uitdrukkingloos aan.
“Terug? Wil je terug?”� Verbaasd en twijfelt kijkt hij me aan.
“Alec, alles goed? Wil je niet terug naar je zus dan?”�
“Mijn zus, Jane?”�Nu is het mijn beurt om bezorgd te zijn. Hij is altijd zo gelukkig bij de Volturi geweest, dat is zijn hele leven.

Aan de andere kant van het veld komen ook de Cullens aan. De Denali’s zijn er niet meer. Ze zullen wel naar huis zijn gegaan. Ik hoor ook dat Jacob eindelijk rustig is. Ik probeer Edward’s gave naar voren te halen. Gelijk vult de omgeving zich met stemmen. ‘Hoe is hij trouwens weer weggezakt? Dat zou ik toch moeten merken?’ Ik speur iedereen zijn gedachten af. De verveelde gedachten van Rosalie, al is ze wel verbaast dat ik zo kan zijn. Emmet, die denkt dat hij van mij kan winnen. Alice, het verdriet klinkt door haar hoofd. Evenals bij Esmée. Carlisle betreurt hoe ik ben, maar heeft een vermoeden dat er twee mij’s zijn. De ik bij de Volturi, en de ik bij waar ik stiekem wil zijn. Edward gedachten mijd ik, evenals die van de roedel. Ik concentreer me op die van Jasper. Hij heeft altijd al de puurste gehad, tenminste, volgens Hem. Hij heeft er geen weet van dat ik ze hoor. Ik merk aan hem dat hij iedereen zijn gevoelens buiten wil sluiten, maar het lukt niet helemaal. Het zijn er te veel. Dan komt er een schokkende gedachte. ‘Hij houdt van haar.’ Ik spring bij Alec vandaan. Geschokt kijken we elkaar aan. Dan kijk ik recht in de ogen van Jasper. ‘Ze hoorde het?’
“Ja.”� Ik bevestig zijn gedachten. Pijnlijk kijkt hij me aan. ‘Sorry. Je wist het niet.’ “ Nee.”� Pijnlijk kijk ik terug. Alec kijkt schuldig in mijn ooghoeken. Hij weet precies waar het over gaat, ondanks dat hij maar de helft van het gesprek hoort.
“Sorry.”�
“Je kunt er niets aan doen. Ik wist niet…”� Even val ik stil.
“… dat ik zoveel voor je betekende.”� Vervolg ik dan toch maar. Edward’s en Jacob’s gedachten schreeuwen nu zo’n beetje woedend. Ik probeer het uit te zetten, maar het lukt niet. Ik krijg ze niet uit mijn hoofd. Ik hoor precies wat er in ieders hoofd afdraait. Ik probeer ze te mijden. Het lukt niet. Jacob’s gedachten schreeuwen verscheidende moordplannen, ook voor mij. Alles voor de veiligheid van zijn roedel en reservaat. Edward’s gedachten zijn rustig, geordend en vol haat en woede. En nog iets. Het lijkt wel Jaloezie. ‘Houdt hij nog steeds van me?’

Reacties: