FanFic.nl

Can you save me?

Hoofdstuk 5.1 (vervolg 4.1)

Samen lopen we naar buiten. Jacob duwt zijn vader voor zich uit.
“Wacht even.”� Hij richt zich tot mij, voor hij weg loopt.
“Alsjeblieft niet schrikken en wegrennen.”� Smekend kijkt hij me aan.
“Ik beloof het.”� Opgelucht kijk hij me aan voor hij wegloopt. Nog geen twee tellen later komt een enorme roestbruine wolf van achter het huisje. Angstig zet ik een stap naar achteren.
“Je hebt hem beloofd niet bang te zijn.”� Billy zegt het alsof ik een fout bega. Vragend kijk ik hem aan.
“Je loopt weg. Wat je niet zou doen als hij terugkwam. Je hebt het beloofd.”�
“Wat bedoel je?”� Ik snap hem niet helemaal. Jacob is er niet, maar wel een wolf die achter mijn vader en broer aanzat toe straks.
“Kijk in de ogen.”� Vragend kijk ik Billy aan. Die wijst alleen naar de wolf en blijft voor de rest heel rustig. Angstig richt ik mijn blik naar de wolf. Ik kijk recht in zijn ogen. De bruine ogen kijken me fonkelend aan. Ze lijken me iets te willen vertellen. Ze staren me terug aan. Langzaam begint het door te dringen wat ze willen.
“Jacob?”� Vraag ik na verloop van tijd. Kwispelend komt de wolf op me af. Als een wolf kan grijnzen, is hij dat zeker aan het doen. Lachend kijk ik naar hem.
“Ah bah, Jake!”� Ik zeg het gemaakt boos als hij me een slijmerige lik geeft. Ik begraaf me in zijn vacht.
“Je bent de perfecte handdoek, Jake.”� Zeg ik lachend. “Lekker zacht.”�

Trillend van woede sta ik aan de grond genageld. Sam is me komen vertellen dat Niels en mijn vader van de kliffen zijn gesprongen om van de wolven af te komen. Beide hebben ze het niet overleefd. De wolven die hun achtervolgt hebben zijn onder andere hij en Paul, die er ook is.
“Eleonore, kalmeer. Alsjeblieft.”� Jacob kijkt me met zijn puppyogen aan. Altijd kalmeer is als ik die zie, alleen kalmeer ik er nu niet van. Ik ben echt te pissig op Sam en Paul, terwijl zij me alleen maar gefascineerd aan kunnen kijken.
“Dit is godverdomme twee dagen geleden gebeurt en niemand denkt dat ik dat zou willen weten! Ik heb hier twee dagen vol angst gezeten dat ik zo weer naar huis gesleurd kan worden en alles weer opnieuw begint! Dus nee ,Jake, ik kalmer niet.”� Ik schreeuw zo hard mogelijk. Ik sla wild met mijn armen om me heen. Kwaad kijk ik hun aan.

Paniekerig kijk ik om me heen. In een opwelling ben in naar huis gegaan, nadat Sam me is komen vertellen mijn vader en mijn broer dood zijn. ‘Wat moet ik nu?’ Ik ijsbeer al de hele tijd door het huis heen. Diep van binnen ben ik ziels gelukkig. Eindelijk ben ik geheel van hun verlost. Van de pijn verlost. Toch voel ik me schuldig. Heel schuldig. Ze zijn mijn laatste levende familie geweest. Mijn moeders familie heb ik nooit gekend, mogen we ook niet kennen. Niet van haar of van mijn vader. Soms is ze dagjes weg geweest, maar wij hebben nooit mee gemogen.

Langzaam trek ik de kastlade open. Op zolder ben ik een oude ladekast van mijn moeder tegen gekomen. Piepend gaat hij open. De la is leeg op één pakketje na. De andere lade zijn ook al leeg. Daar heb ik al ingekeken. Voorzichtig haal ik het pakketje eruit. Ik loop er voorzichtig mee naar mijn kamer. Makkelijk maakt ik het open. De plakstrip van de envelop is geheel uitgedroogd. Er komen allemaal foto’s uit. Foto’s van mij en Jacob verwikkeld in luiers. Er zit maar één kaartje in met een paperklip verbonden aan een foto. Verward staar ik ernaar. Ik laat alles uit mijn handen vallen. Ik weet wat ik moet gaan doen. Ik weet wat mijn moeder van me wil.

Haar eerste stapjes richting haar moeder.

Weer sta ik op de richel van de rots voor de klippen. Ik wacht tot ik Jacob zie. Hij komt er zo aan. Dat weet ik gewoon. En ja hoor, ik heb gelijk. De roestbruine wolf komt voorzichtig uit de bossen gelopen. Geschokt kijkt hij me aan om waar ik sta. Ik glimlach een laatste keer naar hem, dan laat ik me vallen.

Haar laatste stappen richting haar moeder.

Reacties: