FanFic.nl

Can you save me?

Hoofdstuk 5.2 (vervolg 4.2)

Samen zitten Jacob en ik in de auto.
“Jake?”� Vragend kijk ik hem aan. Zijn blik is op de weg.
“Ja, wat is er?”� Heel even werpt hij een blik op mij.
“Dacht je echt wat Edward zei? Heb je echt mijn vader en mijn broer bedreigt?”� Het komt er ongeloofwaardig uit. Eerlijk gezegd wil ik het ook niet helemaal geloven.
“Euuhm, niet helemaal zoals hij het zei, maar wel zoiets.”� Ik merk aan zijn stem dat hij niet echt trots op is.
“Dankje.”� Dan is het weer stil. Langzaam rijden we verder.

Pas als me even later iets te binnen schiet, praten we weer.
“Jake? Waar moet ik zo meteen heen? Je zei dat ik thuis mijn spullen moest pakken en weggaan. Waarheen?”� Ik zie zijn ogen groot worden.
“Je kunt naar mij toe, als je wilt?”� Zijn wangen kleuren rood, en hij kijkt nog strakker naar de weg voor hem. Ik kijk ook weg. wetend dat mijn gezicht nu geheel rood zal zijn.
“Lijkt me leuk.”� Het komt er zo zachtjes uit dat hij het niet eens hoort. Of toch, dat denk ik. Pas na twee minuten herinnert hij mij eraan wat ik gezegd heb.
“Dat is dan geregeld. Dan kom je bij mij wonen.”� Hij kijkt me met een glimlach aan. Zijn ogen stralen. Ik weet zeker dat de mijne dat ook doen.

Met een gerust hart, wetend dat Jacob achter me loopt, loop ik naar huis toe. Krakend gaat de deur open.
“Hoi”� Ik roep het keihard door het huis heen. Geen antwoord. Stil loop ik door naar de trap. Nog een keer roep ik dat ik thuis ben. Weer geen reactie. Snel loop ik de trap op. Vlug mijn kamer in. Ik ben blij dat ze er nog niet zijn. Ik hoop ook dat ik weer weg kan voordat ze thuis zijn. Snel laai ik de spullen in een koffer die ik nodig heb. Ik houdt thuis al het geld bij, dus er staat nogal veel op mijn account. Alles wat ik dus vergeet, kan ik altijd nog bijhalen. Snel loop ik achter Jacob weer naar beneden. Net als we buiten zijn, herinner ik me dat ik me mijn laptop ben vergeten. Ik ren het huis weer in, snel de trap op, grits mijn laptop van mijn bureau en ren weer naar buiten. Als ik net de voordeur achter me dichttrek komt mijn vader, Niels en nog wat vrienden van hem aangelopen. Ik probeer om hun heen te lopen, op weg naar Jacob. Iedere keer snijden ze me de pas af. Bijna zit ik in de val. Er is nog één mogelijkheid, maar dat is bijna onmogelijk. Dat kan niet. De adrenaline giert door mijn lijf. Dan komt er plots van heel dicht bij wolvengehuil. Ik zie mijn roestbruine wolf uit de bossen komen. Niels flipt helemaal. Iedereen is afgeleid. Stiekem glip ik weg. Kijk Jacob een keer in de ogen. Pas als ik goed en wel helemaal in de kofferbak zit verstop, hoor ik de woedende kreet van mijn vader. Alleen is hij nu voort op mijn broer gericht. Het is afgelopen. Ik ben veilig.

Reacties: