FanFic.nl

Paarse Maan

Nachtmerries

Lucht vuldde mijn longen. Het voelde wonderbaarlijk en betoverend; ik ademde. Wie had ooit gedacht dat ik zo blij zou zijn om wakker te worden, zo dankbaar zou zijn om mijn borstkas op en neer te voelen gaan met iedere dosis lucht die ik gelukzalig tot mij nam. Door mijn verdovende blijdschap duurde het even voordat ik mij bewust werd van de rest van mijn lichaam.
Auw. Verdomme, wat een pijn!
Voorzichtig ging ik met een hand door mijn haar waarbij mijn vingertoppen mijn hoofdhuid aftastten. Mijn hoofd bonsde en voelde te zwaar voor mijn nek om te dragen. Het maakte logisch nadenken een stuk lastiger. Wat had ik gedaan, dat ik dit verdiende? Langzaam kwamen er beelden van eerder die avond, of misschien was het alweer gisteren, terug. Beelden, van Liam en wat zijn agressie aan kon richten. Moeizaam kwam ik een stukje overeind door op mijn ellebogen te leunen. Mijn lichaam voelde beurs en ik kreunde; werkelijk í¡lles deed zeer. Het duurde even voordat mijn ogen gewend waren aan het licht. Plotseling besefte ik me dat ik in een bed lag. In een bed wat ik niet herkende. In een kamer die ik niet herkende. Adrenaline schoot door mijn lichaam en nam de pijn weg waardoor ik volledig overeind schoot en op mijn benen kon staan. In een rap tempo probeerde ik de situatie in te schatten.
Ik was toegetakeld door Liam en achtergelaten in het bos. Bij die herinnering ging er een steek door mijn borstkas heen en een schop in mijn zij was het laatste wat ik me kon herinneren. Automatisch legde ik een hand op mijn pijnlijke ribben.
Maar dat deed er even niet toe. Waar was ik? En hoe was ik hier gekomen?
Ik draaide me om en keek naar het bed waar ik zojuist in had gelegen. Hij was reusachtig, dat viel me als eerste op. Als tweede draaide mijn maag om toen ik zag dat er bloedvlekken van een aardig formaat op het witte kussensloop zaten. Met mijn vingertoppen voelde ik aan mijn gezicht. Mijn kaak was ietwat opgezwollen en de rechterkant van mijn onderlip ook. In een reflex trok ik mijn hand terug en krimpte ik een beetje in elkaar toen ik mijn lip verder probeerde te onderzoeken. Het deed zeer en had duidelijk gebloed; er zat een flinke korst op.
De muur bij het hoofduiteinde van het bed werd versierd door een groot raam. Het zonlicht vulde hierdoor de hele kamer. Afgezien van het bloed zag het er mooi uit, alsof ik in een luxe hotel zat.
Hotel. Dat idee was zo gek nog niet. Nouja, natuurlijk was dat abnormaal. Liam had deze vakantie plek uitgekozen om de woeste natuur. We hadden besloten om primitief te gaan kamperen, ver weg van de bewoonde wereld. En dan zat ik nu in een luxe hotel? Yeah, right.
Tegenover het bed stond een licht houten dressoir met daarop roze rozen in een witte vaas. Aan de muur boven het dressoir hing een ronde spiegel. Aarzelend liep ik erheen. Met twijfels ging ik voor de spiegel staan en ik had direct spijt. Het was een enorme schok om mezelf zo te zien; fragiel, gebroken, klein en verwoesd. Normaal straalde ik van kracht en energie en daar was ik trots op, ik genoot van het leven en ik zorgde goed voor mezelf. Dat uitgerekend ik met een agressieve vriend beland ben... ik had nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Snikkend wendde ik me af van de spiegel en keek ik nogmaals de kamer door. Dit keer vielen er me twee deuren op; beide tegenover het bed. Één deur links en één deur rechts. Als eerste probeerde ik de linkerdeur. Dit leidde tot een badkamer, die ik weinig aandacht schonk en meteen weer verliet. Rechts was de deur die ik moest hebben. Ik trok de deurklink naar beneden, een beweging die pijn in mijn hele arm veroorzaakte, maar er gebeurde niks. Ik duwde en trok, maar de deur bleef koppig en ging niet open. Paniek nam mijn lichaam weer over en ik voelde hoe mijn ademhaling versnelde.
“Wat moet ik nu doen?”� zei ik hardop. Mijn stem klonk rauw en brak aan het einde van de zin. Snikkend viel ik op de vloer, van uitputting en wanhoop. Dat had ik beter op bed kunnen doen, want er ging opnieuw een vlaag van pijn over mijn lichaam heen. Ik trok me op aan het bed en rolde me daar op onder de deken, zoekend naar bescherming.
“Ik weet het niet meer, ik weet het echt niet meer...”�
Mijn lichaam zocht naar rust maar ik protesteerde iedere keer wanneer ik in slaap dreigde te vallen. Ik was bang dat er iets vreselijks zou gebeuren als ik in slaap viel. Ik wilde antwoorden.
Langzaam dommelde ik toch in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.