FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 2: A pleasant meeting.

''Een goede reis!'' weergalmde de stem door de ruimte. De schuifdeur van het gebouw ging open, en een meisje liep over de drempel heen, naar buiten. ''Bedankt!'' riep ze terug, naar de vrouw met het roze haar achter de balie. Haar Cyndaquil stapte nu ook naar buiten, en keek haar voor een moment vragend aan. ''Je denkt nog steeds dat ik gek ben, hè?'' vroeg ze aan hem, waarop hij lichtjes knikte. Ze lachte even geamuseerd, voor ze om zich heen keek. Sandgem Town, de plek waar haar ouders woonde. Of hadden gewoond, ze wist niet meer zeker wat haar thuissituatie was sinds haar vertrek. Eerst had ze al haar moed bij elkaar geraapt, en wilde ze naar haar huis toelopen, maar voor de deur zakte die moed alweer in haar schoenen. Ze besloot uiteindelijk maar te overnachten in het PokéCenter, en deed geen stap naar buiten tot dit tijdstip. Vandaag zou de boot naar Unova vertrekken. Twee nachten had ze erover liggen peinzen, en had uiteindelijk besloten om toch de boot te nemen. Een confrontatie met haar moeder of vader zou haar nu teveel worden, zelfs na al die tijd dat ze weg was geweest. Haar ouders hadden noch haar Cyndaquil, noch haar Pichu ontmoet. ''Cyn?'' Ze richtte haar donkerblauwe ogen op de kleine pokémon en knikte. ''Ja, we kunnen maar beter gaan.''

''Kioko, kom maar genieten van de zon,'' grijnsde ze, terwijl ze een pokéball tevoorschijn had gehaald en die liet openbarsten. Een rode gloed nam langzaam de vorm van een Pichu aan, die uiteindelijk de kleuren kreeg van het wezen. Kioko schudde lichtjes haar hoofd heen en weer, waarna ze zich kort uitrekte en haar trainster verbaasd aankeek. Ze wachtte echter niet op antwoord en sprong op de railing, waar ze krampachtig een poging deed om erover heen te lopen. ''Woah, pas op!'' Het meisje wist nog net haar Pichu te vangen, anders was die in het water beland. ''Pi!'' riep Kioko vrolijk, proberend een bedankje te geven. Voordat ze het meisje weer een antwoord liet geven had ze de zonnebril van haar schoudertas gehaald en die opgezet. ''Ziet er goed uit!'' grinnikte haar trainster. ''Maar vind je het erg als ik hem weer opzet?'' De Pichu trok een nadenkend gezicht, en schudde toen haar hoofd heen en weer. Dit was het teken voor haar om de zonnebril van Kioko aan te nemen en die zelf op te zetten. ''Zullen we onze kamer even opzoeken?'' Beide pokémon knikten, alsof het leek dat ze dit al gerepeteerd hadden. Ze liet de railing los, en liep naar binnen toe, waar de balie ergens zou moeten zitten, dus ook wel een plattegrond van het schip, nietwaar? Kioko sprong weer van de railing en volgde Taiki, die weer achter zijn trainster aanliep. Nadat ze de plattegrond hadden gevonden bestudeerden ze die even en liepen vervolgens de richting op waarvan ze dachtten dat dat de juiste was.

''Pi?'' Kioko spitste haar oren, en luisterde even aandachtig. Vervolgens snoof ze heel zachtjes de lucht op, om een geur op te pikken die ze meteen herkende als die van een Pikachu. Ze grijnsde even, ging op vier poten staan en liet zowel haar trainster als de Cyndaquil verbaasd achter. ''Kioko, waar ga je heen?!'' Met snelle pas probeerde ze haar Pichu bij te houden, maar dat was tevergeefs. Ze knalde bijna tegen iemand op toen ze de hoek om wilde rennen, achter de pokémon aan. Ze verontschuldigde zich gauw en zette toen de achtervolging weer in. ''Taiki, ren jij almaar vast vooruit, jij bent sneller,'' sprak ze, lichtjes hijgend. De Cyndaquil knikte, en verhoogde toen zijn tempo. Uiteindelijk vond hij de Pichu voor een deuropening, met een Pikachu en een onbekende jongen. ''Pi!'' sprak ze dankbaar tegen het andere gele wezen, waardoor Taiki moest fronsen. “En bij wie hoor jij?”� De Cyndaquil trok zijn mond open om iets te zeggen, maar op dat moment hoorde hij de voetstappen van zijn partner. Hijgend kwam ze tot stilstand bij het groepje. ''Heeft ze voor problemen gezorgd?'' vroeg ze als eerste, terwijl ze haar blik liet glijden over de twee pokémon en vervolgens over de jongen. Toen ze zag dat niemand iets had ging ze wat rechter staan. Op dat moment merkte ze het nummer dat op de deur stond gegrafeerd, en kwam tot de conclusie dat dat haar kamer was. Beleefd stak ze haar hand uit naar de jongen, en probeerde zijn blik te vangen. ''Hasegawa Chiara,'' sprak ze toen, duidelijk genoeg voor de jongen om het te horen. Zou dat haar kamergenoot zijn? Hij stond wel voor de deur, dus waarschijnlijk wel. Zou hij hier allang zijn, of was hij ook net aangekomen? Ze schudde gauw haar hoofd, onopmerkbaar voor de rest. Vervolgens zette ze een warme glimlach op. De jongen moest niet een verkeerd beeld van haar krijgen, natuurlijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.