FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

15. The end

Tom his point of view
Vijf dagen later. Vandaag is Bill zijn begrafenis. In de afgelopen dagen had ik me nog nooit zo slecht gevoeld. Ik had meer gehuild dan in mijn hele leven samen. Ik had me opgesloten in mijn kamer en ging naar Bill zijn lichaam elk moment dat het mogelijk was. Mama was er zelf ook niet goed van. Ze was opvallend stil en daardoor wist ik dat ze zich schuldig voelde. Niet alleen tegenover Bill, maar ook tegenover mij. Ik stelde haar wel gerust dat het niet haar schuld was, maar ze wilde niet luisteren. Ik gaf het dan maar op en liet haar begaan. Het zou vanzelf wel overgaan. In de afgelopen dagen was ik ook elke dag Hilke gaan opzoeken. Ze had het nog moeilijker met het verlies dan mij en mijn moeder. Ze had Bill opgevoed. Ze had hem zien groot worden. Ze had elke emotie van hem gezien en wist het beste van iedereen hoe hij in elkaar zat.
Mama kwam me op mijn kamer halen. Ze droeg een witte jurk tot op de knie. Op de borst zat een zwarte bloem gespeld. Haar haren zaten in een sierlijke knot bij elkaar. Hier en daar hingen wat spieren los. Ook haar make-up was mooi en niet overdreven.
“Ben je klaar?”� Ik knikte en trok mijn schoenen aan. Ikzelf hield het sober. Een donkere broek met een wit T-shirt. Mijn dreads zaten zoals altijd in een staart, maar ik droeg vandaag geen pet erover heen.
De autorit naar de kerk verliep in stilte. Niemand had behoefte om iets te zeggen.
Voor de kerk stond Hilke. Ze droeg ook een witte jurk met een zwarte bloem. Ze zag er beeldend uit en dat voor een begrafenis.
Ze begroette ons en bracht ons naar onze plaatsen in de kerk. Ze bedankte ons ook voor het komen. Terwijl ik al ging zitten ging mama nog iets met Hilke regelen. Het moment waarop ik iets zou gaan voorlezen. Ik wilde het doodgraag doen.
Na een tijdje merkte ik dat de kerk stilaan voller begon te worden. Ik herkende kinderen van Bill zijn klas. Ik had zijn klasfoto eens vast gehad en alle gezichten goed bekeken.
Ik merkte ook mijn vrienden op. Ik had hen totaal niet verwacht. Ze kwamen even iets zeggen en gingen dan ook ergens zitten. Het voelde wel goed dat ze hier waren en dat ze me steunde.
Het was precies wat ik nodig had, vrienden die er voor me waren als ik het nodig had.
Na een lange tijd kwam ook mama weer langs me zitten.
“Als Hilke je wenkt mag je op,”� zei ze. Ik knikte en nam mijn tekst uit mijn broekzak. Waarschijnlijk had ik het ding niet eens nodig als ik daar stond, maar het was altijd gemakkelijker om iets op zak te hebben moest ik stilvallen.
Uiteindelijk kwam dan ook Hilke langs ons zitten.
“Ik ben zo blij dat de meeste mensen wit dragen, dat is precies hoe Bill het wilde!”�
“Dat doet me goed,”� zei ik zachtjes.

De mis was mooi en precies zoals Bill zou gewild hebben. Zijn favoriete liedjes werden ook afgespeeld. Wake me up when september ends maakte iedereen aan het huilen. Net als Boulevard of broken dreams. En dan was het mijn moment. Hilke gaf me een teken. Stilletjes liep ik naar voren. Het was muisstil, niemand praatte. Iedereen huilde, net als ik. Ik schraapte even mijn keel en zette dan mijn lippen aan de micro.

“Het is allemaal zo snel gegaan. Opeens stond er iemand voor onze deur met de mededeling dat ik nog een tweelingbroer had rondlopen en dat hij ook zou sterven. Aan terminale kanker nog wel. Ik was er op het eerste vlak kapot van. Ik had nog een tweelingbroer die ik nog niet eens kende? Blijkbaar stond onze moeder hem af bij onze geboorte. Waarom ga ik nu niet vertellen, dat is trouwens ook niet belangrijk.
Ik wilde natuurlijk Bill zo snel mogelijk opzoeken en kennis maken. Hij lag nog in het ziekenhuis toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij had geen haar meer en droeg een mutsje. Wat me opviel was dat hij make-up droeg. Het was best raar om te zien, maar ik aanvaarde het. Het voelde niet raar aan. Bij ieder ander zou ik gezegd hebben dat het afschuwelijk was, maar bij hem voelde het aan alsof het nooit anders was geweest. Ik vond het zelfs mooi.
Bill was zeer ziek, maar toch bleef hij vrolijk. Elke dag weer. Ik ben zo trots op hem dat hij zo hard heeft gevochten en dat hij de kracht had om er tegen te vechten. Geloof me, hij heeft gevochten tot de laatste seconde. Die wilskracht is onbegrijpelijk.
Bill heeft me ook verschillende dingen geleerd. Niet iedereen is perfect. Niet iedereen heeft een goed leven vol met vrienden.
En daarom wil ik nu ook zeggen tegen zijn klasgenoten van hem die hier misschien aanwezig zijn. Jullie moeten weten wat jullie hem hebben aangedaan, heel zijn leven lang.
Hij ging er kapot aan, was weerloos. Hoe konden jullie zoiets doen? En het feit dat hij er misschien anders uitzag is geen argument, dat is een uitvlucht.
Mensen beoordelen iedereen op hun uiterlijk terwijl ze vanbinnen misschien een heel goed mens zijn. Mensen moeten anderen leren een kans geven en hen echt leren kennen.
Ik heb Bill ook echt leren kennen. Eens hij zich op zijn gemak voelde was hij een heel aardige, spontane, grappige jongen. Ik heb echt nog nooit iemand ontmoet zoals hij.
Ik begrijp niet hoe dat jullie zo tegen hem hebben kunnen doen. Ik hoop dat jullie je voor eeuwig schuldig voelen.”�
Ik keek de kerk rond. Meer mensen huilde. Ikzelf ook. Ik ging met mijn handen onder mijn ogen. Ik haalde nog eens diep adem en ging verder.
“Liefste Bill, ik hoop dat je vanaf nu zacht mag slapen en dat je leven in het hiernamaals beter mag zijn dan hier. Dat je daar ook gezond mag zijn. Ik zal je missen. Ik blijf voor altijd je grote broer.”�
Ik stapte van de micro vandaan en ging naar Bill zijn kist. Ik glimlachte, maar huilde ook tegelijk. Ik deed zelfs geen moeite meer om mijn tranen weg te vegen. Ik nam een witte roos die in de vaas stond en legde die op Bill zijn kist.
“Je bent voor altijd in mijn hart.”�
Stilletjes ging ik weer op mijn plaats zitten. De mis ging in een waas verder. Bill zijn kist werd weer naar buiten gedragen met So far away van Avenged Sevenfold op de achtergrond.
Hilke, ik en mama liepen achter de kist aan. Een hele stoet van mensen liep achter ons aan.
Bill zijn kist verdween in een zwarte begrafenisauto. Wij liepen achter de auto aan richting kerkhof. Daar werd Bill zijn kist in een gat gelaten. Iedereen gooide een witte roos op de kist. Hilke gooide de eerste schep zand op de kist. Ik en mama volgde. Voor de rest werd het gat gedicht met een graaf machine die ook het gat had gegraven.
We gingen nu naar de koffietafel. Ik haatte dat gebeuren. De meeste mensen zaten vrolijk te eten terwijl wij in stilte zaten te eten. Ik moest wel lachen om de kommen skittles. Ik moest er ook van huilen. Het was een van Bill zijn wensen.
“Bill was een goed persoon,”� zei ik zachtjes. De mensen om me heen knikte allen. Ik besloot dan maar naar huis te gaan. Ik zei nog even gedag tegen Hilke en ging dan weg met mama. De rit naar huis verliep ook in een stilte.
Thuis ging ik naar mijn kamer en opende laptop. Ik had het document van Bill naar mijn laptop gekopieerd. Ik opende het document en begon te lezen. Tranen liepen weer over mijn wangen. Hij was zeker een goed mens.

THE END.
Bedankt voor het lezen.
En natuurlijk ook bedankt voor de reacties.
Ik hoop dat het toch een mooi verhaal was.

Reacties: