FanFic.nl

Trip to hell!

54.Lies

Verstijfd van angst bleef ik staan. Ik durfde me gewoon niet omdraaien. Ik wilde hem niet zien. Waarom kwam hij nu? Na al die dagen? Hij had me moeten komen bezoeken toen ik wakker was, maar dat had hij niet gedaan. Iets wat ik hem erg kwalijk nam, want het deed me nog meer beseffen dat hij eigenlijk helemaal niets om me gaf. Net als al de andere.

"You look better," fluisterde hij zacht.
Ik hoorde hoe hij dichter naar me toe kwam. Plots voelde ik zijn handen op mijn heupen. Ik wilde me omdraaien en zijn handen van me afduwen, maar het leek wel alsof hij me verlamd had. Mijn lichaam weigerde om te bewegen. Tranen weerspiegelden in mijn ogen, toen ik voelde hoe de jongen me aan mijn heupen dichter tegen zich aantrok. Zacht legde hij zijn hoofd op mijn schouder en drukte hij een vlinderlicht kusje op mijn oor.
"I've really missed you," fluisterde hij in mijn oor.
Ik voelde hoe de spanning me teveel werd en er plots een traan over mijn wang rolde. Ik wist dat hij het ook gezien had, want meteen versterkte hij zijn grip op mijn lichaam. Sussend drukte hij me dichter tegen zich aan, waardoor ik zijn lichaamswarmte nu erg duidelijk kon waarnemen.
"Don't be afraid, darling. I am here, now. I will protect you."

Zijn grote handen hielden mijn gezicht in een ijzersterke greep vast, waardoor ik wel verplicht was om hem aan te kijken. Langzaam liet ik mijn blik over zijn gelaat glijden. Zijn huid was lichtbruin getint. Zijn lichtroze lippen snakten naar de mijne. Ik zag dat zijn wangen een beetje ingevallen waren, maar toch zag hij er nog altijd onweerstaanbaar uit. Langzaam liet ik mijn blik afdwalen naar zijn prachtige hazelbruine ogen. Zijn bruine kijkers staarden me onderzoekend aan. Ik wende meteen mijn blik af, toen ik oogcontact met hem maakte. Langzaam liet ik mijn blik verder over zijn gezicht glijden. Ik merkte dat er iets aan hem veranderd was, alleen kon ik niet meteen thuis brengen wat het was. Onderzoekend bekeek ik hem. Plots zag ik het. Hij had zijn haar gekleurd. Zijn blonde lokken hadden plaats gemaakt voor pikzwarte lokken. Niet alleen de kleur was veranderd, ook had hij zijn dreadlocks in geruild voor cornrows. Het was vreemd om Tom zo te zien, maar ik moest eerlijk toegeven dat het hem goed stond. Hij zag er nu nog mannelijker uit, waardoor hij nog knapper was dan voorheen.

"Are you ready to leave?"
Ik wierp Tom een verbaasde blik toe. Hoe wist hij in hemelsnaam dat ik vandaag mocht vertrekken? Hij was, in al die tijd dat ik in het ziekenhuis lag, nog nooit op bezoek geweest. Dus hoe kon het dan dat hij het wist wanneer ik weg mocht?
"How do you know that I can leave the hospital?"
"The doctor called me," zei hij simpelweg.
Verward schudde ik met mijn hoofd. Ik snapte het niet meer. Waarom stond hij hier nu ineens voor me, terwijl hij niets eens de moeite had genomen om me te komen bezoeken?
"Why didn't you visit me?"
Ik had de woorden nog niet uitgesproken, toen Tom het oogcontact verbrak. Ik zag hoe zijn wangen lichtroze kleurde. Gegeneerd keek hij van me weg, hulpeloos opzoek naar een goede uitleg.
"I am really sorry, Keisha, but we didn't have the time to come and visit you."
Ongelovig staarde ik hem aan. Zo'n idiote smoes had ik nog nooit gehoord. Hoe kon het nu dat hij geen tijd had om me te komen bezoeken? Het kon toch niet dat hij elke dag, vierentwintig op vierentwintig, bezet was. Was het dan echt te veel gevraagd om me even te komen bezoeken? Al was het maar een halfuurtje, dat had me niet uitgemaakt.
"How can that be possible?" vroeg ik ongelovig.
Tom keek me met ogen, die één en al schuldgevoel uitstraalden, aan.
"I am sorry," fluisterde hij zacht.
Ik had zin om hem een mep te verkopen, maar ik hield me in. Hij was het niet waard, om ook maar enige vorm van energie aan te verspillen. Zeker niet, nu hij zelf toegaf dat hij helemaal niks om me gaf.

"Don't touch me," siste ik boos.
Ruw trok ik mijn arm los uit zijn greep. Dacht hij nu echt dat ik vrijwillig met hem zou meegaan? Dat ik me vrijwillig terug naar die hel zou begeven? Ik dacht het niet!
"Come, darling, we go back to our home."
Tom keek me lief glimlachend aan. Ik wist hoe verraderlijk die glimlach was. Nu was hij nog lief, maar straks als ik me uit alle macht zou verzetten, zou hij allesbehalve lief zijn. Ik was er zeker van dat hij, als het nodig was, me zelfs buiten bewustzijn zou slaan zodat hij me terug kon meenemen. Langs de ene kant was ik bang voor Tom, omdat ik wist hoe agressief hij uit de hoek kon komen. Langs de andere kant wilde ik deze kans niet verspelen. Dit was mijn allerlaatste kans om ooit nog weg te komen uit die verschrikkelijke hel. Dus deze keer moest ik tot het uiterste gaan om mijn vrijheid te redden.

In een reflex zette ik een stap achteruit, zodat ik Toms grijpende hand kon ontwijken. Snel probeerde ik om langs Tom heen te glippen, maar hij was sneller en sloot me in.
"Keisha, we're not going to play this stupid game. You already know how this game is going to end," zei Tom licht geïrriteerd.
Ik besefte maar al te goed wat Tom bedoelde. Uiteindelijk zou Tom me toch terug vangen, alleen zou dat dan gepaard gaan met de nodige agressie en pijn. Mijn gedachten werkten op topsnelheid. Wat moest ik doen? De kans dat ik ongezien de toiletten uitraakte, was uiterst klein. Bovendien zou Bill me hoogstwaarschijnlijk opwachten buiten de toiletten. Toch moest er een oplossing zijn, om te ontsnappen. Het moest gewoon.

"Let me go! Or I will call the police," riep ik teneinde raad, nadat Tom me helemaal ingesloten had.
Een kleine grijns verscheen op Toms gezicht. Hij vond het blijkbaar leuk om me zo hulpeloos te zien. Hij wist, net als ik, maar al te goed dat ik aan het bluffen was.
"So you prefer this kind of games," zei Tom grijnzend, terwijl hij een stap naar voor zette zodat ik nu echt geen kant meer op kon.
Hulpeloos probeerde ik om hem weg te duwen, maar Tom was me te snel af. Hij duwde me in een vlotte beweging tegen de muur. In een razendsnelle beweging greep hij polsen vast en hield die in ijzersterke greep vast. Hij kwam dicht tegen me aanstaan, zodat ik zijn lichaamswarmte goed kon voelen. Uiterst langzaam boog hij zich naar me toe. Zijn wang streelde zacht langs de mijne, waarna zijn lippen zacht mijn oor aanraakten. Ik voelde zijn warme adem in mijn nek. Het bezorgde me kippenvel.
"You're not in the position to threaten me, darling," siste hij zacht.
Hoewel ik wist dat ik me nu op glad ijs bevond, kon ik het niet laten om nog een stapje verder te gaan.
"I mean it, Tom," zei ik verbeten.
Meteen zag ik hoe de grijns van Tom groter werd. Hij vond het leuk om te zien dat ik me zo ijverig bleef verzetten.
"Oh and what are you going to tell them? That we've kidnapped you? That we've hurted you? Oh Keisha, come on. Are you not smarther than that? They won't believe you, cause you can't prove it."
De irritatie was duidelijk waar te nemen uit Toms stem, toch gaf ik niet op.
"Oh, I am sure that I can prove that you have raped me. By the way, don't you think that the doctors have seen all the bruises on my body? I'm sure that they will help me to testify against you. So let me go! Or I will make sure that you'll end up in prison," riep ik kwaad.
Een verschrikkelijke pijnscheut in mijn maag, legde me het zwijgen op. Een gil verliet mijn lippen, toen Toms vuist voor de tweede keer contact maakte met mijn buik. Meteen klapte ik dubbel door de immense pijn die zich razendsnel in mijn lichaam verspreidde. Tranen schoten me te hulp en raasden als hogesnelheidstreinen over mijn wangen. Schel gepiep verliet mijn lippen, terwijl ik machteloos probeerde om mezelf te beschermen tegen de vurige agressie van Tom. Tom hield mijn polsen echter nog steeds gevangen in een ijzersterke greep, waardoor ik me onmogelijk kon verdelen. Zonder nog verder na te denken, begon ik plots hysterisch te gillen. Het was de enigste oplossing die ik kon bedenken. Alleen zo, zou de kans bestaan dat er iemand kwam kijken wat er gaande was, en zouden ze me helpen. Althans, dat hoopte ik.

Abrupt hield ik op met gillen, toen ik plots een vlijmscherp mes tegen mijn keel voelde aandrukken. In paniek probeerde ik weg te komen, maar daardoor werd het mes enkel nog harder tegen mijn keel aangedrukt. Hulpeloos probeerde ik om mezelf zo dicht mogelijk tegen de muur aan te drukken, zodat het mes niet zo hard in mijn vel sneed. Tranen volgden elkaar in een razendsnel tempo op. Mijn hart klopte hevig in mijn borstkas en mijn ademhaling was gejaagd. Smekend keek ik Tom aan, hopend dat hij me uit mijn lijden zou verlossen.
"What's wrong, Keisha? Don't you like this game anymore?"
Zijn zachte gesis bezorgde me kippenvel. De gemene grijns, die zijn gezicht sierde, had ik het liefst van al van zijn gezicht gesleurd, maar in plaats daarvan bleef ik doodstil staan. Tom boog zich terug wat verder naar me toe, zodat zijn lippen mijn oor zacht streelden. Hoewel ik het afschuwelijk vond, liet ik hem doen.
"Are you still going to call the police, darling?"
De minachting droop bijna van zijn stem af, toen hij het laatste woordje in mijn oor fluisterde. Ik wist dat hij ervan genoot om de macht over me te hebben. Hij wist maar al te goed, dat ik niet anders kon dan braaf naar hem luisteren, want anders zou het niet goed met me aflopen.
"What's wrong, Keisha? Have you lost your speech?"
Een korte grinnik verliet Toms lippen, toen hij zag dat ik niet van plan was om nog iets te zeggen. Plots drukte hij een zacht kusje op mijn oor.
"Come, darling, we're going back to our home."

Met tranen die achter mijn netvlies brandden, verliet ik de toiletten. De arm van Tom was stevig om me heengeslagen, zodat ik niet kon gaan lopen. Bij elke stap die ik zette, voelde ik het vlijmscherpe lemmet tegen mijn buik aan drukken. Meteen toen de deur achter Tom dichtviel, zag ik Bill, die rustig door de gang aan het wandelen was, naar ons komen. Een glimlach sierde zijn lippen toen hij me opmerkte. Het liefst wilde ik me meteen omdraaien en weglopen, maar het vlijmscherpe mes zorgde ervoor dat ik dat idee snel liet varen.
"I warn you, Keisha. Don't mess with us, because otherwise you'll be in big trouble."
Toms zachte gesis haalde me uit mijn gedachten. Ik keek hem kort aan en knikte braaf, wetende dat hij me anders toch zou straffen.
"Good girl," fluisterde hij zacht in mijn oor, waarna hij de greep op mijn middel een beetje verzwakte.

"I've missed you."
Meteen sloeg Bill zijn slanke armen om me heen. Ik zette bang een stap achteruit, en probeerde me los te maken uit Bills omhelzing, toen plots een pijnscheut door mijn buik ging. Het vlijmscherpe mes boorde genadeloos in mijn vel, toen ik weigerde Bills omhelzing te beantwoorden. Meteen draaide ik mijn hoofd naar Tom, die me grijnzend aankeek. Smekend keek ik hem, terwijl ik hulpeloos probeerde om niet te piepen van pijn. Tom wierp een kort knikje in de richting van Bill, waardoor ik meteen begreep wat hij bedoelde. Snel sloeg in mijn armen om Bills nek en drukte ik mezelf dicht tegen hem aan. Meteen voelde ik de druk van het lemmet verminderen. Ik wierp kort een blik op Tom, die me nog steeds grijnzend aankeek. Die blik in zijn ogen bezorgde me braakneigingen. De blik die me vertelde dat hij hiervan genoot. Dat hij niets liever deed, dan me zo te kleineren.

Een zachte kus werd op mijn lippen gedrukt.
"Come, we're going back to our home, darling," fluisterde Bill zacht.
Nog voor ik het goed en wel besefte, was Toms arm rond mijn middel verdwenen en had die plaatsgemaakt voor Bills arm. Ook het scherpe lemmet was plots spoorloos verdwenen, al wist ik dat Tom het nog steeds in de aanslag hield voor het geval ik me nog zou verzetten. Bills zachte hand, nam de mijn vast en leidde me voorzichtig vooruit. Hoewel ik me had voorgenomen om weg te lopen, om te blijven vechten voor mijn vrijheid, gaf ik het op. Ik wist dat ik een hopeloze strijd streed, want wat ik ook zou doen de tweeling zou me niet laten gaan.

Een traan rolde over mijn wangen, toen ik de koude buitenlucht in stapte. In de verte zag ik de zwarte bus staan. Paniek sloeg me om het hart, toen ik besefte wat dat betekende. Het stond nu officieel vast, ik was voor eeuwig gedoemd in deze hel. Ontsnappen was onmogelijk, want wat ik ook zou proberen de tweeling zou me direct terug vangen. Onbewust vertraagde ik mijn pas uit angst voor de hel die me te wachten stond.
"Don't be afraid, darling. Everything will be okay," fluisterde Bill zacht in mijn oor.
Huilend draaide ik mijn gezicht naar Bill.
"Please, let me go."
Mijn stem brak toen ik de woorden fluisterde. Bill stopte plots met wandelen en draaide me naar zich toe. Lief nam hij mijn gezicht in zijn zachte handen.
"Don't be afraid, Keisha. We will protect you," fluisterde Bill lief, terwijl zijn gezicht maar enkele centimeters van het mijne verwijderd was.
Smekend keek ik Bill aan, hopend op de verlossende woorden, maar die kwamen er niet. Het enige wat hij deed, was lief mijn tranen wegvegen en een zacht kusje op mijn lippen drukken.
"I will protect you, I promise."

Loze woorden, leugens, omkoperij,...Allemaal met maar één doel...Haar het gevoel geven dat ze iets betekende voor hun...

Sorry dat het zo lang duurde. Zouden jullie ook mijn stand alone: Zonsondergang willen lezen? Ik heb hem geschreven voor een schrijfwedstrijd, dus kritiek is steeds welkom.

Reacties: