FanFic.nl

Opposites Distract.

Chapter Three: Pick Me Up.

“Maar Alex, ze is niet eens fan van ons,”� jammerde Matt en nam een slok van zijn bier.
“Wat maakt dat uit? Ik denk dat ze het wel uithoudt met mij. Alle meisjes op aarde vinden me leuk,”� grijsde ik.
“En trouwens, ze is best wel leuk qua uiterlijk en innerlijk. Denk ik.”�
Langzaam liet ik ‘nummer 7’ haar aanmeldingsformulier door mijn vingers gaan.
“Ze is anders. Ik voel het gewoon,”� lachte ik.
“Weet je, je zoekt het zelf maar uit,”� zei Matt en gooide de stapel andere aanmeldingsformulieren op tafel. Ik grijnsde breed en pakte mijn iPhone, om nummer ‘7’ te bellen.

“Dus ik zei: Ja, misschien wel. En toen moest ik glimlachen,”� lachte ik. Het was een vrijdagmiddag, en ik en mijn vriendinnen waren vrij. Nu zaten we gezellig met elkaar te praten over hoe het gisteren was gegaan.
Mijn vriendinnen keken me jaloers aan.
“Gasten, hoe groot is de kans?”� vroeg ik.
“Bev, als je glimlacht…”�
“Het ging per ongeluk. Sorry.”�
Opeens voelde ik mijn mobiel trillen tegen mijn bovenbeen en ik viste hem uit mijn broekzak. Een onbekend nummer. Wie was dat nou weer?
“Beverley Delora,”� mompelde ik en stond op om naar de gang te gaan.
“Nee, blijf maar hier, is niet erg,”� fluisterde Abigail en trok me weer op het bed.
“Ja, hé. Dit is Alexander Gaskarth, hier.”�
“O. O. Oké. Wat- Wacht. Ik weet het al,”�fluisterde ik in de telefoon. Gespannen hield ik de telefoon naast mijn oor. Was ik echt uitgekozen?
“Ja,”� sprak hij, “Ik kom je ophalen. Je adres staat al gemeld hier op je aanmeldingsformulier. Zie ik je bij je huis?”�
Knikkend zei ik: “Ja, ja. Ja, goed hoor… Ik ben gewoon sprakeloos.”�
Hij lachte.
“Doei Beverley.”�
“Doei.”�
Ik drukte verlamd op de rode knop en keek mijn vriendinnen verbaasd aan.
“Slecht nieuws: Ik had niet moeten glimlachen. Alex heeft mij uitgekozen.”�

Nadat ik snel naar huis was gegaan en mijn moeder het nieuws had verteld, was ze erg blij voor me. Zo blij, dat ze me hielp met het inpakken van mijn spullen. Mijn vriendinnen waren meegekomen en ze vonden het geweldig voor me, maar stiekem waren ze toch wel jaloers. Hadden ze me maar niet moeten inschrijven.
Ik daarentegen zat er een beetje tegenop. Alex was wel leuk en knap en geweldig volgens de meeste meisjes op aarde, maar ik ontdekte niet dat ene wat hem zo ‘speciaal’ maakte.
En toen kwam het.
Er stopte een auto voor mijn deur. Mijn vriendinnen gilden en renden enthousiast naar buiten.
Raad eens wie er uit de auto kwam.

Mijn vriendinnen waren versteld. Ik keek hem nog eens goed aan. Hij grijnsde en pakte de koffer.
“Ben je er klaar voor?”� vroeg hij. Ik knikte langzaam.
Na een paar foto’s te hebben gemaakt en handtekeningen te hebben uitgedeeld vertrokken we.
Dit ging nog een lange maand worden.

Een kwartiertje later stopte Alex voor een huis. Zijn huis. Hij liet me binnen en ik zag dat er nog andere vele mensen zaten. We gingen dus echt binnenkort touren. Ik lachte naar de zwartharige gast en de bijna kale gozer naast hem.
“Beverley, dit zijn Jack en Rian,”�zei Alex.
We maakte schoorvoetend kennis met elkaar en ik vond ze best aardig.
Terwijl de andere mensen de tourbus inlaadden keek ik rond in Alex’ huis en vertelde wat meer over mezelf.
“Dus All Time Low bestaat uit drie personen?”� vroeg ik langzaam.
Rian glimlachte en een mooie rij witte, rechte tanden kwam tevoorschijn.
“Haha, nee. Wat is een band zonder bassist?”�
“Nou je het zegt, waar is onze bassist?”� vroeg Jack.
Alex stond op en liet mijn hand los. Ik had nog geeneens gevoeld dat hij hem had gepakt. Betekende dit dat Alex me wel leuk vond? Hm, eigenlijk had hij me daarom uitgekozen…
Ik schudde mijn hoofd en lachte nerveus.
“Ik - Ik ga hem even halen,”� lachte Alex en liep de gang op.
Drie seconden later kwam hij weer binnen.
“Ja, hij leeft nog. Hij was weer eens met zijn spieren aan het werk,”�grijnsde Alex.
Ik zuchtte en hoorde dat iemand de trap af kwam stommelen.
Zou dat hem zijn?
De deur ging open en ik zag een jonge gast staan. Hij was halfnaakt en had een geweldig gespierd lichaam. Hij ging met zijn hand door zijn bruinige, korte haar en ik zag hoe zijn linker arm, schouder en een deel van zijn borst getatoeëerd was. Hij had groene shorts aan en felgekleurde gympen. Langzaam liep hij naar ons toe en onze blikken kruisten. Zijn bruine ogen keken me welkomend aan. Ik bloosde en keek gauw naar de grond.
“Wie is dat?”� fluisterde ik tegen Alex.
“Dit is onze bassist,”� antwoordde hij.
De bassist ging naast Rian zitten.
“Kon je echt geen shirt aandoen?”� lachte Jack. De bassist grijnsde.
“Nee, Jack.”�
Langzaam hield hij zijn hand uit en ik schudde hem.
“Hoi. Ik ben Zachary Steven Merrick. Noem me maar Zack.”�
“Beverley Delora. Wat leuk om je te ontmoeten.”�

Reacties: