FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 6: Overdressed And Underage.

Alex keek Jack licht verontwaardigd aan.
Jack draaide zich om en zei moe: “ Het was niets bijzonders. Je was een figurant.”�
Met een zucht van opluchting gleed ik uit bed en zag dat Zack en Rian ook al wakker waren, als je het zo mag noemen.
Ik sjokte met mijn kleding naar de badkamer.

Toen iedereen eindelijk klaar was, vertrokken we naar het vliegveld. Er waren weinig auto’s op de snelweg en bijna iedereen in het busje sliep nog half. Jack beloofde dat we niet de hele toer met zijn achten in een vaag wit busje zaten en ik hoopte dat het waar was, want de slaapkoppen genaamd Zack en Gaskarth zorgde dat ik een plat geval werd.
Waarom kon ik nooit slapen als ik al wakker was geworden? Ik staarde moe naar de voorruit en zag dat de zon opkwam. Het moest zes uur zijn.
“Hé, Vegas, is het ver rijden naar het vliegveld?”� vroeg ik.
Vinnie schrok op uit zijn trans en het busje maakte een gevaarlijke slinger.
“Wat? O, weet ik veel. Kwartiertje of iets in die richting.”�
Ik knikte goedkeurend en zag hoe Rian probeerde wakker te blijven. Zijn ogen gingen dicht… En toen weer verschrikt open. Ik lachte zacht en zag de toren al in de verte opdoemen.
“Meer vijf minuten, Vinnie,”� lachte ik.
Hij mompelde wat terug wat ik niet kon verstaan.

Na onze bagage te hebben ingecheckt en aan de chagrijnige en vermoeide stewardess te hebben gevraagd bij welke gate ons vliegtuig ging vertrekken, keken we op het bord voor de vertrekken.
Ik staarde omhoog.
“Jack, waar gaan we eigenlijk heen?”�
Jack wreef in zijn oog en gaapte.
“Dat is een goede vraag. Zack, waar gaan we heen?”� zei hij lodderig.
Slaperig keek Zack op zijn vliegticket en mompelde: “Vlucht DL 5789, naar Amsterdam.”�
Ik keek de gasten verbijsterd aan.
“Gasten, gaan we naar Amsterdam? Naar Europa?”�
“Blijkbaar,”� zei Rian sloom.
“Maar dat is geweldig!”� riep ik klaarwakker.
“Gast, gaan we ook naar Londen? Parijs? Rome?”� Ik schudde Rian door elkaar.
“Gast, rustig,”�lachte Rian.
“Hou eens jullie mond dicht,”� lachte Zack en wees naar boven.
We keken op, maar zagen niets.
“Er wordt wat omgeroepen,”�lachte Zack dromerig.
Een vrouwenstem kuchte en riep wat om. Haar schrille ochtendstem echode door het vliegveld heen.
“Dames en heren, vlucht DL 5789 naar Amsterdam is vertraagd. De aankomsttijd van het verwachtte vliegtuig zal een vertraging hebben van ongeveer een uur. Excuses voor het ongemak.”�
Voor ik het wist vloekte Flyzik, de tourmanager.
“En ik had alles…”�
Gestrest pakte hij zijn portfolio waar allemaal blaadjes uithingen en ik zag dat er wat opgekrabbeld stond. Met een zucht deed hij het open en er viel al een lading uit, maar hij merkte het niet.
Langzaam hurkte ik om een papiertje op te pakken, maar zag dat er al een hand me voor was. Ik keek op en staarde direct in de chocoladebruine ogen van Alex. Verward keek ik hoe Alex het papiertje glimlachend voor mijn neus vandaan griste.
Ik stond weer op en keek hoe Flyzik in zichzelf mompelde.
“Maar dan zijn we- O, ik zit bij de verkeerde dag te kijken… O…”� met een opgeluchte zucht deed hij het boek weer dicht en zei: “Gelukkig. Ons schema is niet zo erg verstoord.”�
Ik keek opnieuw naar het bord met de vertrektijden en zag dat er bij onze vlucht geen tijd stond, maar rode letters, die het woord ‘vertraagd’ spelden. Ik zuchtte diep.
“Op naar de paspoortcontrole,”� zei Alex en pakte zijn handbagage.

Na een kwartier te hebben rondgelopen in het winkelcentrum, zaten we nu moe in de wachtkamer bij de gate.
Ik rook nog eens aan mijn pols en haalde mijn neus op. Na een kwartier was de parfumlucht nog steeds niet weggegaan. Waarom hadden wij zo nodig een parfumgevecht moeten houden in de parfumerie in het winkelcentrum? Oké, ik begon ermee, maar dan nog. Ik rook alles door elkaar. Geen wonder dat de enige mensen die er waren raar opkeken en vertwijfeld hun neus ophaalde voor de walm die we om ons heen hadden.
Als we er niet waren uitgetrapt, zaten we er nu waarschijnlijk nog. Ik lachte toen ik me herinnerde hoe de caissière naar ons toe was gelopen en gedreigd had om de ordehandhaving erbij te halen als we doorgingen.
Jack rook onder zijn oksels.
“We stinken naar vrouwenparfum,”� lachte hij.
Niemand reageerde echt. Alex had zijn laptop al op schoot en zat waarschijnlijk zijn verhalen uitgebreid te melden op Twitter. Ik zuchtte en pakte mijn notebook uit mijn rugzak.
Langzaam scheurde ik er een papiertje uit en begon met mijn pen te tekenen.
De tijd verstreek snel en ik schrok op wanneer er werd omgeroepen dat de Business Class mocht instappen.
Ik knipperde met mijn ogen en zag dat het nu al drukker was dan een uur geleden.
Mijn blaadje viel op de grond en ik probeerde het te pakken, maar het ontweek mijn vingers en ik greep in de lucht.
Het belandde voor Alex voeten en hij raapte het op.
“Gaskarth, kan je dat alsjeblieft aan mij geven?”� zei ik en forceerde een glimlach.
“Kunnen wel, maar wil ik het ook?”� grijnsde Alex speels en bestudeerde het papiertje.
“Gaskarth?”�
“Laat me nou kijken,”� lachte hij. Ik probeerde het papiertje te pakken maar Alex speelde er mee, zodat ik telkens weer verkeerd zat.
“Kleintje,”� lachte hij.
“Vergeleken met jullie, ja.”�
Toen ik het papiertje eindelijk had, hoorde ik het zachte geluid van een scheur. Ik trok mijn hand snel terug en zag dat ik een helft van mijn schets had, en Alex de andere.
“Aww, moet je zien,”� zei hij.
“Nee, laat - Geef -“ begon ik, maar Alex hield me tegen.
“Jack? Het is jouw lelijke hoofd wat ze aan het tekenen was,”� zei hij licht en grijnsde gemeen naar me. Jack keek doezelig op.
“Het is schetsen,”� bloosde ik en griste het papier uit Alex’ hand.
Met een zucht keek ik naar mijn schets. Deze was zo goed gelukt en nu was hij gescheurd.
“Bedankt voor het verscheuren,”� zei ik bitter tegen Alex en stond op om in het vliegtuig te stappen.

De jonge, blonde stewardess had de jongens maar flirterig aangestaard. Al dat kleffe gedoe. Ik keek op mijn ticket.
“Stoel 46 C. Naast wie zit ik?”� vroeg ik en keek de jongens aan.
“ Stoel 46 D,”� zei Alex en wuifde met zijn kaartje, terwijl hij de spullen uit zijn rugzak haalde en die boven ons neerlegde.
Ik rolde met mijn ogen.
“Jack, dit is geen toeval, hè?”� vroeg ik sarcastisch.
“Nee hoor,”� antwoordde hij en lachte, “Was mijn idee. Alex, schuif eens op, ik zit rechts van je.”�
Ik zuchtte en keek hoe we met zijn alle het gangpad blokkeerde.
“Rian, wat is jouw stoelnummer?”� riep Jack.
“Ik zit naast je,”� lachte Rian terug.
Zack nam stilletjes plaats aan de buitenkant tegenover het gangpad en deed rustig zijn riem om. Daar konden de anderen een voorbeeld van nemen.
Zuchtend pakte ik een vaag tijschrift en begon er in te bladeren.
“Als je je verveeld, dan heb je tenminste nog een scherm waarop je kan klooien,”�lachte Alex, die opeens naast me zat, en al met zijn afstandsbediening aan het spelen was. Ik rolde met mijn ogen en probeerde wat op te vangen van de stewardess die de veiligheidsregels stond uit te leggen.
“Waarom zitten we niet in de Business?”� vroeg ik.
“Nou… Matt vindt het te duur voor die zes uur dat we vliegen,”�zei Alex, “Maar waarschijnlijk probeer je op te letten en zit je me nu te negeren.”�
“Dat klopt,”� lachte ik.
Verveeld zette Alex zijn stoel een beetje naar achteren.
“Gaskarth!”� siste ik om de mensen niet te storen, “Ben je gek?! Je -“
“Wat?”�
“Je mag dat ding nog niet zo laten staat, zo schuin.”�
“Zijn we dan al vertrokken?”�
Ik rolde met mijn ogen en probeerde me te concentreren op de vrouw die vaag met haar armen zwaaide om de nooduitgangen te laten zien.
“ Gaskarth, als we neerstorten, dan is dat jouw schuld.”�

Reacties: