FanFic.nl

The Ultimate Fantasy (TC)

4

Met een klap liet Tom de hoteldeur achter zich dichtvallen. Hij slingerde zijn schooltas ergens in een hoekje en schrok toen hij de stem van zijn vader hoorde. Moest die niet aan het werk zijn?
‘Ben jij dat, Tom?’
‘Ja,’ antwoordde hij twijfelend terwijl hij op zoek ging naar zijn vader, die hij uiteindelijk in zijn slaapkamer vond. ‘maar wat doe jij hier?’
‘Ik ben in de vijver gevallen toen ik achter iemand aanging die weg probeerde te lopen toen we hem wilde ondervragen. Ik kom hier even droge kleren aantrekken en dan ben ik weer weg.’
‘Heb je hem te pakken gekregen?’
‘Ja, rechercheur Rizzoli heeft hem uiteindelijk getackeld.’
‘Jongere agent met betere conditie?’
‘Het is onbeleefd om aan een vrouw te vragen hoe oud ze is.’
‘Pap, hoe krijg je het toch altijd gedaan om met vrouwen samen te werken?’
‘Twee vrouwen zelfs, de lijkschouwster is ook een vrouw.’
‘Tsss.’
‘Rustig, jij. Hoe was school trouwens?’ Tom haalde zijn schouders op.
‘Viel wel mee. Er was nog een nieuwe, dus hebben ze mij niet zoveel aandacht gegeven omdat ik toch maar tijdelijk ben.’
‘Goed. Oke, ik ben klaar, ik zie je straks wel. Vergeet je huiswerk niet en val het personeel van het hotel niet te veel lastig, oke?’
‘Ja, pap.’
De deur viel dicht en Tom liet zich zuchtend op het bed in zijn kamer neervallen. Hij had geen idee van wat hij zou kunnen doen. Hij had geen huiswerk, en onderweg naar school had hij geen enkele boeiende plaats gezien.
Hij haatte Boston nu al.

Toen ze zag dat Dr. Brennan haar spullen bij elkaar zocht en zich klaarmaakte om te vertrekken, besloot Maura dat haar werk er voor vandaag ook op zat. Ze wierp een blik op de klok en zag dat het iets na 5 uur was, wat zowat perfect in haar planning paste.
Ze had Bill geld meegegeven en hem de plaats laten zien waar zij en Jane regelmatig ’s middags gingen lunchen. Ze had hem gezegd dat hij na school daar maar iets moest gaan eten, hij alvast aan zijn eventuele huiswerk moest beginnen en dat ze hem daar zou oppikken zodra ze klaar was met werken.
Maura sloot haar computer af en nam haar spullen. Ze verliet het mortuarium en haastte zich naar boven. Ze hoopte zo dat ze Jane niet tegen kwam.
Helaas, de deuren van de lift gingen open en ze zag Jane net haar kantoor uitkomen, net als haar onderweg naar buiten.
‘Hey, Maura, ga je nu al naar huis?’
‘Ja, mijn werk zit erop voor vandaag.’
‘Mooi, de mijne ook. Zin in een film vanavond? Bij mij thuis met pizza en bier, en wijn voor jou.’
‘Sorry, Jane, ik heb al plannen voor vanavond.’
‘Breng je de avond door in mannelijk gezelschap?’
‘Ja.’
‘Ken ik hem?’
‘Nee.’
‘Is hij sexy?’
‘Jane…’
‘Wat?’ vroeg ze lachend ‘Als je beste vriendin hoor ik zulke vragen te stellen.’ Maura lachte en was blij toen ze elk aan hun auto’s aankwamen.
‘Ik zie je morgen, Jane.’
‘Veel plezier!’
Ze stapten elk in hun auto en Maura wachtte even tot Jane vertrokken was zodat zij makkelijker weg kon rijden. Ze had niet gelogen. Ze had plannen voor vanavond, ze zou namelijk met Bill praten, en Bill was mannelijk gezelschap dat Jane niet kende.
Toen ze aankwam aan de koffieshop die ze Bill aangewezen had, zag ze hem zitten met enkel een beker koffie in zijn handen terwijl hij naar buiten staarde. Ze zwaaide even en zodra hij haar zag, dronk hij in een teug zijn koffie uit en liep naar buiten. Met een zucht liet hij zich naast Maura in de auto neerzakken.
‘Hoe was je dag?’
‘Het ging wel. Ik was niet de enige nieuwe, er was nog een tijdelijke leerling, maar iedereen had blijkbaar meer aandacht voor mij.’
‘Dus je hebt al nieuwe vrienden?’ Bill haalde zijn schouders op.
‘Niet echt, normaal maak ik nooit vrienden, omdat ik nooit weet hoelang ik op een plaats blijf. Misschien dat ik wel met die tijdelijke kan omgaan, die is waarschijnlijk toch nog eerder weg dan ik.’
‘Ja, je moet sociaal contact hebben. Heb je iets gegeten?’
‘Nee, ik, euh, ben je vergeten te vertellen dat ik een vegetariër ben.’
‘Oh, afhaalchinees?’
‘Oke.’

Een half uurtje later zaten Bill en Maura beide een beetje ongemakkelijk in de zetel met een bakje noedels in hun handen. Op de televisie speelde een film die voor wat geluid op de achtergrond zorgde, maar geen van hun twee keek ernaar.
‘Dus, euhm, wat doe je voor werk?’
‘Ik ben pathaloog anatoom.’ Bill keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Lijkschouwster.’
‘Ieuwll.’ Bracht Bill uit terwijl hij zijn noedels opzij zette, hij had er ineens echt geen zin meer in.
‘Je raakt er aan gewend.’
‘Aan dode mensen?’ Maura leek even na te denken.
‘Ja.’
Bill ging iets verder van Maura afzitten en staarde naar de tv. Hij had geen idee waar de film over ging, maar hij moest even iets doen dat hem niet aan Maura deed denken. Hij vond haar raar, op een enge manier. Het liefst van al wilde hij nu zijn knieën optrekken en zich zo klein mogelijk maken, maar hij was bang dat Maura het zou merken.
Ze sneed dagelijks in mensen, en dat maakte hem bang. Hij wilde nooit eerder zo snel bij een pleeggezin weg.
‘Heb je een lijst?’ verbrak Maura zijn gedachten ineens.
‘Huh?’
‘Ik heb gehoord dat pleegkinderen vaak een lijst bijhouden van de gezinnen waar ze bij gewoond hebben. Heb jij er een?’
‘Ja, ik schrijf ze aan de binnenkant van mijn rugzak.’
‘Wil je er over praten?’ Bill schudde zachtjes zijn hoofd.
‘Nee, er valt niets te zeggen.’
‘Je, zou me kunnen vertellen wie je aardig vond.’
‘Niemand.’ Antwoordde Bill zacht. ‘Er was geen een gezin waar ik me thuis voelde.’ Maura zette haar bakje met noedels aan de kant en ging dichter bij Bill zitten.
‘Ik ben geadopteerd. Ik ben opgegroeid in een gezin waar ze van me hielden, maar ik miste altijd iets.’
Bill keek Maura aan. Probeerde ze hem nu echt te zeggen dat ze begreep hoe hij zich voelde? Misschien was ze dan toch niet zo eng?
‘Ja, ik ook.’ Zuchtte hij zacht voor hij, net als Maura, zijn aandacht op de film richtte.

Vermoeid opende Maura haar ogen en toen ze naar de wekker op haar nachtkastje keek, gaf die aan dat het half drie ’s nachts was. Waarom was ze in hemelsnaam wakker op zo’n uur? Toen ze buiten een lichtflits zag, begon het geluid van de regen dat op haar raam tikte tot haar door te dringen en begreep ze dat het, het onweer was dat haar gewekt had. Met een zucht draaide ze zich op haar andere zij en probeerde de slaap weer te vatten.
Geluiden die uit de slaapkamer naast de hare leken te komen, weerhielden haar daar echter van. Ze had geen idee van wat Bill bezig was, maar ze was er vrij zeker van dat ook hij wakker was. Ze sloeg haar benen over de bedrand en stond op om te gaan kijken.
Zachtjes duwde ze de deur van de kamer open en ze zag Bill in een klein bolletje op zijn bed zitten, zijn hoofd nog net niet verstopt onder de lakens.
‘Bill, wat is er?’
‘I-Ik ben bang v-van het o-onweer.’ Piepte hij zacht.
Maura bleef in de deuropening staan. In het licht dat van de gang naar binnen viel, zag ze dat Bill helemaal trilde van angst. Ze zag een totaal andere kant van Bill die ze nog niet kende. Tot nu toe had ze alleen de 15-jarige jongen gezien die al heel wat meegemaakt had en daardoor zowel volwassener als onzekerder geworden was.
Maar nu, nu zag ze een 15-jarige jongen dat bang was voor onweer, een kind met angst. Want dat was wat Bill tenslotte nog was, een kind, een kind dat haar nodig had.
Langzaam liep Maura de kamer in en ging naast Bill op het bed zitten. Ze sloeg een arm om hem heen en trok hem dichter tegen haar aan.
‘Het is oke om bang te zijn, iedereen is wel eens bang.’ Fluisterde ze terwijl ze geruststellend over zijn rug wreef.
Maura dacht aan hoe ze jaren geleden ook steeds bang was geweest. Ze was bang geweest voor mensen, bang om door andere beoordeeld te worden.
Bij een nieuwe lichtflits kroop Bill nog dichter tegen haar aan, en zij nam hem nog steviger vast. Eigenlijk had ze hem willen uitleggen waarom hij niet bang moest zijn zolang ze binnen zaten, maar ze was gewoon te moe om hem op dit moment van zijn brontofobie af te helpen.
Een half uurtje later waren de lichtflitsen, alsook de donder, afgenomen, een teken dat het onweer verder trok. Bill was de laatste tijd bijna verdacht rustig geweest, en toen Maura naar hem keek, zag ze dat hij weer in slaap was gevallen.
Voorzichtig legde ze hem weer neer in het bed onder de lakens, en toen viel haar oog op de foto die op het nachtkastje stond. De laatste keer dat ze ernaar gekeken had, stond er een familiefoto van Jane, waar ook Maura bij op stond, nu stond er een foto van enkel haar en Jane.
Even voelde ze zich schuldig. Deze jongen had haar nodig, maar zij wilde hem zo snel mogelijk weg vanwege Jane.
Zo stil mogelijk ging Maura weer terug naar haar eigen kamer, maar ook voor deze nacht, zat slapen er niet in.

[reacties??]

Reacties:

jorinloveth zei op 11 juni 2011 - 17:28:
ik heb medelijden met Bill ;c
en hij moet met die tijdelijke nieuweling gaan optrekken 8D
en Maura moet Bill aan Jane voorstellen, dat moet ze echt doen c:

<3