FanFic.nl

Twilight a la Micky

Te laat...1.3

Er kruipt een kleine glimlach over mijn lippen, dat voelt als een kleine overwinning.
‘Ik zie nog een Melissa, komt uit Amerika New York. Ze is 28 en maakt een wereldreis. Haar ouders…ze is vroeg op zichzelf gegaan omdat haar ouders haar mishandelden.’
‘Is dat waar?’
‘Ja.’ zegt een beverige stem ergens vanuit het midden. ‘Oke, ben ik nu klaar? Heb ik me bewezen?’ vraag ik chagrijnig.
‘Volg mij.’ is het enige dat Aro zegt en hij loopt naar een andere kamer dit keer. Een kamer die uitkomt hier in de troonzaal!
‘Hier kun je wachten op morgen.’ Aro duwt me ruw naar binnen en ik hoor hem de deur op slot draaien.
Meteen draai ik me om om op de deur te timmeren en te roepen dat ze me eruit moeten laten. Maar mijn gebons wordt overstemt door het harde gegil dat ineens losbarst. Ik deins achteruit als van buiten een harde bonk klinkt tegen mijn deur. Ik hoor een misselijkmakend eetgeluid wat betekend dat een vampier bloed aan het drinken is. Even snel als het gegil is begonnen, even snel is het dood en doodstil. Niks meer, geen gegil, geen rennende voetstappen, niks.
Mijn tranen vinden hun weg naar buiten, en met lange snikken begin ik te huilen en opnieuw hard tegen de deur te bonken.
Na wat wel een eeuwigheid lijkt gaat de deur heel voorzichtig open, Demetri komt binnen, doet achter zich meteen de deur weer op slot, ‘gaat het?’
‘Wat denk je zelf? Jullie hebben mijn familie vermoordt!’ snik ik. ‘Als je het wilt weten…Aro ik en Caius hebben jouw familie met geen vinger aangeraakt. zegt Demetri, hij zet een bord met eten voor me neer en een flesje water. ‘Nee dat helpt niet. Ze…ze komen nooit meer teug! Nooi…nooit meer!’ hik ik. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Voor het eerst sinds ik hier ben voelt het alsof ik een vriend heb… Mijn armen krullen zich om zijn middel en ik duw mijn hoofd tegen zijn borst en kan alleen maar huilen. Huilen tot ik geen tranen meer over heb.
‘Weet hij dat je hier bent?’
‘Aro bedoel je? Ja, ik heb om toestemming gevraagd…weet je…hij is lang zo slecht niet als jij denkt Niomi.’
Ik maak een snuivend geluid terwijl ik een hap van de salade neem. ‘Echt waar, hij probeert ons bestaan alleen maar te beschermen. Het was niet onze bedoeling om je hier op te sluiten, maar je gaf ons weinig keuze. Wat had je gezegd als je weer buiten was gekomen?’
Ik haal mijn schouders op, ‘ik ben nooit slecht geweest in het bewaren van geheimen.’ mompel ik. ‘Luister eens Niomi, al hadden we je wel laten gaan, Aro was genoodzaakt geweest om je later alsnog te transformeren. Dat hebben we altijd gedaan, dat is altijd gerespecteerd. Aro moet zich net zo goed als ieder ander aan zijn eigen wetten houden.’
Ik knik, ‘ik begin het te begrijpen.’ zeg ik zacht. ‘Daar ben ik blij om. En niet alleen ik. Weet je, wat er vandaag is gebeurt is voor ons allemaal moeilijk te bevatten. Jou bloed zingt voor Aro, Caius en voor mij. Dat had niemand aan zien komen.’ zegt Demetri. ‘Wat houdt dat eigenlijk in? Dat mijn bloed zingt voor jullie?’ vraag ik.
‘Dat je bloed zo lekker ruikt dat we je het liefst meteen zouden willen doden en je bloed drinken. Je ruikt erg lekker moet je weten. Misschien moet ik mijn neus maar dichtknijpen als je eenmaal getransformeerd bent.’ grapt Demetri. Ik moet onwillekeurig toch glimlachen, maar dan voel ik hoe moe ik eigenlijk ben. ‘Ga slapen.’ zegt Demetri die blijkbaar aanvoelt hoe moe ik ben.
Ik knik, ‘blijf jij bij me?’
‘Wil je dat dan? Ben je niet bang dat ik je wat zou kunnen doen?’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd terwijl ik op de bank ga liggen, mijn hoofd op zijn benen. Heel voorzichtig strijkt hij met zijn vingers door mijn dikke haar, en voor ik het goed en wel besef lig ik al heerlijk te slapen.

Reacties: