FanFic.nl

Twilight a la Micky

Nieuwe wereld 1.2

‘Waarheen?’
‘Ga je nu bij alles wat ik doe vragen stellen?’
Ik knik, ‘vreemd hè?’
‘Kom.’ herhaald hij geduldig
‘Je…je ogen…ze hebben een andere kleur rood.’ zeg ik plots. Het valt me nu op, gisteren vóór het eten waren zijn ogen donkerder rood dan nu…
Hij kijkt me aan, ‘dat je dat kleine verschil ziet.’ zegt hij.
‘Nou sorry hoor.’ ik loop langs hem heen naar de troonzaal. Niets wijst erop dat hier gisteravond een slachtpartij van jewelste heeft plaatsgevonden. Ik kijk een beetje doelloos om me heen, geen spoor van sieraden, kledingstukken, schoenen. Niets.
Ik slik, en voel het brok in mijn keel alweer groeien. Mijn ouders en broertje, hoe zullen die…
Er rollen alweer hete tranen over mijn wangen. Een hand op mijn schouder, ‘je gaf me de kans niet om te zeggen dat het me vreselijk spijt dat we zulke maatregelen moeten nemen. Maar we hadden gewoon echt niet gerekend op je onverwachte bezoek gisteren. En het ongelukkige feit dat je ouders de rondleiding hebben gedaan.’ zegt Aro zacht in mijn oor. Ik voel zijn koele adem tegen mijn nek, en het kippenvel verspreidt zich weer over mijn armen. Maar niet van de kou…
‘Demetri heeft me gisteravond alles uitgelegd.’ zeg ik zacht. ‘Ik…probeer te begrijpen waarom je het moest doen. Maar feit blijft…’
‘…dat je ouders en broertje dood zijn. Dat weet ik.’ Ik kijk om me heen en zie nu pas dat we alleen zijn. Hij veegt een traan van mijn wang, ‘wij zijn je familie nu, Niomi. Kan je dat accepteren?’
‘Waarom zijn we alleen?’ vraag ik op mijn hoede en ik doe een stap achteruit. Aro kijkt me aan, ‘omdat het tijd is.’
‘Wat bedoel je? Er zijn nog geen 24 uur verstreken!’
Hij kijkt me glimlachend aan, ‘heb je enig idee hoe lang je geslapen hebt?’ Ik kijk hem verward aan, ‘nee?’
Hij houdt een zilveren zakhorloge omhoog, 9 uur. ‘Negen uur?’ vraag ik. ‘Negen uur s ‘avonds?!’
Hij knikt.
Ik zet grote ogen op, dan heb ik wel heel lang geslapen… ‘waarom…waarom is er niemand bij?’ vraag ik voorzichtig.
‘Ik heb niet zo graag pottenkijkers bij dit soort dingen. De enige die er zo bij zal zijn is Renata, mijn persoonlijk lijfwacht. Als ik niet kan stoppen zorgt zij ervoor dat ik dat wel doe.’ zegt Aro. Ik kijk naar het kamertje waar we uitkwamen, ‘mag…het ook daar?’ vraag ik wijzend.
‘Wil je dat graag?’
Ik kijk hem licht geamuseerd aan, ‘dan val ik tenminste zacht op de bank.’ zeg ik en ik loop er alweer heen.
Ik zuchtte diep en loop naar de boekenkast, dit was het dan, de laatste minuut van mijn bestaan als mens. Maar ik wilde nog steeds geen vampier worden! Wat er ook zou gebeuren, ik zou me met hand en tand verzetten, ook al wist ik dat het een zinloze strijd zou worden. Met een diepe zucht pak ik een boek uit de kast. En als ik eenmaal vampier was, zou ik gewoonweg weigeren bloed te drinken! Van niemand zou ik ook maar een druppeltje drinken!
Ik sla het boek net open als ik zijn geur oppik achter me, ik doe mijn mond open om iets te zeggen als ik zijn tanden in mijn nek voel zakken.
Verstijfd blijf ik staan, het boek valt uit mijn krachteloze handen, in de eerste instantie voelt het niet vervelend om gebeten te worden, maar dan komt de pijn, Ik sla mijn armen om mijn maag en klap dubbel. Ik bijt hard op mijn wang om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Ik voel nog maar half hoe ik opgetild word en hoe ik weer op een zachte ondergrond kom te liggen. Mijn wereld draait zo snel dat ik mijn ogen dicht moet doen.

Reacties: