FanFic.nl

Twilight a la Micky

Nieuwe wereld 1.3

Ik sta in vuur en vlam, de pijn komt overal vandaan. Ik zak weg in een diepe poel van vuur. Ik schreeuw ik schreeuw om hulp. Pas na wat wel een eeuwigheid lijkt te duren zakt het vuur weg. Langzaam, heel langzaam begin ik me weer bewust te worden van mijn lichaamsdelen, armen, benen, hoofd, vingers en tenen.
‘Je bent bij.’
Een onbekende stem, licht, bijna klokkengelui. Ik zie een gezicht voor me, en meteen ook een naam, Carlisle Cullen.
‘Waar ben ik.’ mijn stem klinkt helemaal niet meer als mijn stem! Helder, en zacht. Net of ik heel veel honing heb gegeten.
‘Hoe voel je je?’ vraagt Carlisle.
‘Slecht.’ Ik hou mijn ogen nog steeds dicht, er schijnt een fel licht waardoor ik mijn ogen niet open durf te doen, bang dat ik verblind zal worden.
‘Dat is begrijpelijk, je kunt je ogen open doen, er zal niks gebeuren.’
Voorzichtig doe ik mijn ogen open. Het voelt of mijn keel in brand staat, hoe kan het dat ik nog zo kan praten en niet enorm schor ben?
‘Heb je honger?’
‘Nee.’
‘Weet je dat zeker?’ er word me iets onder mijn neus gehouden. Het ruikt erg aantrekkelijk…maar ik sla mijn hand voor mijn neus en mond om het niet te ruiken. Ik weet dat het bloed was…
‘Wonderlijk, ze lijkt helemaal geen bloed te willen.’ zegt Carlisle. Hij ziet er precies zo uit als ik in mijn gedachten zag. Aro buigt zich over me heen, ‘welkom terug.’
Ik snuif.
‘Je hebt er welgeteld een week over gedaan om te transformeren, wat normaal maar drie dagen duurt.’ zegt Carlisle. Nu kan er een klein glimlachje vanaf, ‘mooi.’
Hij trekt een perfecte wenkbrauw op, vragend.
‘Ik wilde niet transformeren, ik wist dat zinloos zou zijn als de transformatie eenmaal in werking was gezet. Maar ik bleef me verzetten.’ leg ik uit.
‘Ik blijf nog een paar dagen.’ zegt Carlisle. ‘Je zult moeten gaan wennen aan je lichaam, en je moet drinken.’
Ik ga overeind zitten, wat reageert mijn lichaam strak op alles wat ik wil! ‘Ik wil niet drinken.’ zeg ik.
‘Je zult wel moeten.’ Carlisle staat op. ‘Tot straks.’
Ik sta op en kijk Aro lang aan, ‘weet je…nu ruik je nog lekkerder.’ flap ik er ineens uit. Aro schiet in de lach, het is een heldere schaterlach, een échte lach.
‘Dat zal ik maar opvatten als een compliment.’ zegt hij en hij draait zich om. Meteen komt Demetri half naar binnen rennen, ‘Niomi! Eindelijk ben je wakker zeg! Ik was al bang dat Aro teveel bloed gedronken had!’ hij omhelsd me stevig.
‘Hey.’ zeg ik terwijl ik mijn armen om hem heen sla. ‘Ik heb de kans niet meer gekregen om je te bedanken voor…’
‘Het is al goed, Niomi. Echt waar.’
‘Zingt mijn bloed nog steeds voor je?’ vraag ik bezorgd naar zijn gezicht kijkend.
Hij bijt even op zijn lip en knikt, ‘ja…maar ergens weet ik dat dat ook wel weer over zal gaan.’
Ik geef hem pesterig een stomp tegen zijn arm, ‘jij bent veel te schattig om bij de Volturi te horen Demetri.’
Hij grijnst, ‘ik? Schattig? Bij jou in buurt wel ja.’ Hij steekt zijn tong uit en aait even over mijn hoofd. ‘Kom kleine, er wordt op je gewacht’
Ik trek een wenkbrauw op, ‘oh ja?’
‘Ja!’ Felix loopt op Niomi af en slaat een grote arm om haar heen en wrijft met zijn knokkels over haar hoofd. ‘Sorry van laatst, maar ik moest orders opvolgen kleintje.’
Met een kleine glimlach duw ik Felix van me af, ‘ja, ja, het is al goed hoor. En zo klein ben ik nou toch ook weer niet?’
‘Je bent groter dan de tweeling, maar daar blijft het dan ook bij.’ zegt Demetri pesterig.
Carlise komt op me af lopen, ‘ hoe voel je je?’

Reacties: