FanFic.nl

Twilight a la Micky

Nieuwe wereld 1.4

‘Lelijk?’ zeg ik om me heen kijkend. Carlisle schiet in de lach, ‘is dat serieus het enige?’ vraagt hij. ‘Want misschien moeten we je dan even in de spiegel laten kijken.’
‘Nee! Geen spiegel! Ik wil niet zien hoe ik eruit zie!’ roep ik snel. Hij schudt zijn hoofd, ‘je bent een apart geval Niomi.’
‘In goede zin hoop ik?’ Aro komt aanlopen en ik kijk weg. Hoe kan iemand er zo perfect uitzien. Ik slik om het brandende gevoel dat opwelt in mijn keel enigszins te onderdrukken.
‘Uiteraard Aro.’ zegt Carlisle. Maar in zijn ondertoon klinkt licht sarcasme door. Niet vanwege mij, maar vanwege Aro zelf…
Aro wend zich tot mij, ‘honger?’
Ik schud eigenwijs mijn hoofd. Hij kijkt me met een glimlach aan, ‘dan kan voor ons het feestmaal dus gewoon beginnen?’ vraagt hij. Opnieuw slik ik, maar langzaam knik ik.
Hij draait zich om, ‘Heidi, lieverd, kom maar met al die verwachtingsvolle toeristen, we moeten ze wel geven waar ze op wachten. Een show.’
‘Noemt hij echt iedereen “lieverd”� of “liefste”�?’ vraag ik achter mijn hand aan Carlisle. Die knikt, ‘sorry Niomi, ik wil hier niet bij zijn dus ik trek me even terug.’
Ik kijk op als ik geroezemoes hoor van mensen. Geschrokken sla ik mijn hand opnieuw voor mond en neus en houd mijn adem in, hun lucht is overweldigend! De dorst giert door elke vezel van mijn nieuwe lichaam, maar ik had mezelf beloofd er niet aan toe te geven. Al kon ik van te voren natuurlijk ook niet weten dat het zo heftig zou zijn. Elke persoon die binnen is ruik ik afzonderlijk, een meisje dat de hand van haar moeder stevig vast heeft ruikt nog het lekkerst. Ik kijk haar niet aan, maar ik kan haar toch ook niet zomaar overleveren aan iedereen hier? Hoe oud zou ze zijn?
Luna, zes jaar. Dat is alles wat ik in mijn hoofd te horen krijg. Te klein om opgeofferd te worden…te jong…
Ik sta nog steeds naar haar te kijken als er al aangevallen wordt. Het gegil gaat me door merg en been. Ik denk niet na, schiet naar voren en voel hoe ik het kleine lichaam van Luna te pakken krijg. Nog steeds hou ik mijn adem in en kijk om me heen voor een verstopplek. Langzaam kijk ik naar boven, daar moet ik heen!
Ik schiet omhoog en zet kleine Luna op een richel die groot genoeg is. ‘Wees maar niet bang, ik zal je niks doen.’ zeg ik zacht.
Ze kijkt me met grote ogen aan, maar knikt heel langzaam, ‘ik…geloof je.’ zegt ze heel zacht met haar hoge stemmetje. Ik kijk naar beneden, het is een waar slagveld. Overal lichamen, het bloed…opnieuw sla ik mijn hand voor neus en mond.
‘Waarom doe je dat?’ vraagt het meisje nieuwsgierig. Ik kijk haar aan, ‘omdat ik geen…mensenbloed wil drinken.’ Ik hoef haar niet voor te liegen, ze heeft het toch allang door.
Ze kijkt me met een scheef hoofd aan, ‘waarom niet?’ Ik kijk haar verbijsterd aan, vindt ze het normaal om zo’n doodleuk gesprek met een vampier te hebben? ‘Ik ben tegen mijn zin in in een vampier veranderd.’ zeg ik opnieuw naar beneden kijkend, er wordt opgeruimd…het laatste lichaam word in de afvoerput gegooid en door bijtend zuur meteen verteerd.
Ook Luna kijkt naar beneden, ‘wat zal er nu met me gebeuren?’
‘Niks, ik zal je beschermen, nieuwe ouders voor je vinden. Mensen die jou nodig hebben en van je zullen houden. Dat zweer ik!’ zeg ik vastberaden.
‘Hier in de stad? Ik vind deze stad mooi namelijk.’
Ik til haar op, ‘ik kan niks beloven kleintje. Wees erop voorbereid…dat ik niks kan doen voor je.’
Ze knikt, ‘als het moet…wil ik terug naar papa en mama.’
Ik neem haar op mijn rug en spring naar beneden

Reacties: