FanFic.nl

Twilight a la Micky

Keuze 1.2

Ik staar hem aan, ‘je hebt uit pure nieuwsgierigheid helse pijn geleden?’ vraag ik verbijsterd. Ik weet niet waarom, maar het steekt dat hij pijn heeft gehad door haar.
‘Is dat waar je je druk om maakt?’ vraagt Aro, ook verbaasd. ‘Ja zeg! Uit pure nieuwsgierigheid! Kom op, je gaat jezelf toch niet vrijwillig laten pijnigen!’ zeg ik. Een grote glimlach breekt door op zijn gezicht, ‘ik begin het gevoel te krijgen dat je me niet graag voorstelt met pijn?’
‘Pfff, ik vind het nogal…ondoordacht.’
Nu moet hij echt lachen, ‘het ligt aan mijn oneindige nieuwsgierigheid dat ik me soms mee laat slepen in het moment. Maak je je echt niet druk om jezelf?’
Ik kijk hem niet aan, ‘als ze in staat is me met die pijn te vernietigen mag ze haar gang gaan.’ mompel ik. Aro duwt zijn hand onder mijn kin zodat ik hem aan móet kijken, ‘wat krijgen we nou? Een suïcidale vampier? Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het spijt me voor je, maar Jane’s gave gaat niet zo ver.’
Ik kijk Aro nog steeds niet aan, ‘dan ga ik in het licht staan, of ik til iets zwaars op en loop dan het plein op waar overdag vast heel veel mensen zijn. Dat is toch tegen de regels?’
‘Ook dat hebben we al eens meegemaakt. Bovendien…laat ik het niet toe dat jij vernietigd wordt.’ zegt Aro geamuseerd. ‘Carlilse, heb jij ook niet geprobeerd zelfmoord te plegen toen je net getransformeerd was?’
Carlisle kijkt me aan, ‘heeft geen zin om het te proberen. Je bent onsterfelijk, Niomi.’ Ik kijk hem aan, dieper en dieper, tot ik flitsen van zijn verleden voorbij zie komen. Hij sprong van kliffen, probeerde zichzelf te verdrinken. Schoot zich door het hoofd, sneed zijn polsen door. Maar niks…
Als ik mijn ogen opendoe voel ik me verslagen. Niemand zal me helpen, hier niet, nergens. En het zelf doen heeft geen zin want ik ben net een magneet, als ik mezelf zou onthoofden, zou mijn hoofd zich net zo goed weer gewoon weer aan mijn romp vastzetten. Behalve als ik op tijd verbrand zou worden. Maar ik vroeg me af of dat zou gebeuren…mijn vermoeden was van niet.
Ik zuchtte diep en waagde het erop Aro recht aan te kijken, ‘ je vrouw gaat niet blij zijn met mijn aanwezigheid hier. Ze heeft al te kennen gegeven dat ik niet bepaald welkom ben.’
Hij schudde zijn hoofd, ‘het is uiteindelijk aan mij om die beslissing te nemen. En ik wil jou hier.’
Ik trok mijn gezicht uit zijn hand en draaide me om, ‘ik wil niet met haar overhoop liggen omdat jij mijn bloed wil en ik het jouwe.’
‘Sculpicia en ik houden onvoorwaardelijk veel van elkaar. En dat zal niet veranderen, door niemand niet.’ Ik hoor hem naar zijn troon lopen. ‘Kom.’ Carlisle duwt me met zachte dwang naar de kamer waar ik getransformeerd ben. ‘Oh ja, fijn, breng me naar de kamer van mijn nachtmerries.’ mompel ik. ‘Luister Niomi. Ik heb Aro nog nooit zo meegemaakt. Ik vind het moeilijk toe te moeten geven, maar ik denk dat jij iemand bent om wie hij oprecht veel geeft.’
Ik kijk Carlisle met open mond aan, dan schud ik mijn hoofd, ‘sorry, ik geloof dat mijn oren dicht klapten.’ Carlisle moet lachen, ‘ik meen het. Maar ik zeg er ook vast bij…kijk uit voor Chelsea, zij heeft de gave je aan Aro te binden. Dat wil je niet, ze heeft bijna iedereen hier in haar macht.’ Ik knik, ‘maar dat betekend…dat ik hem moet beloven dat ik hier zal blijven. En hij moet me dan vertrouwen op mijn woord, en dat zie ik hem niet doen eigenlijk…’
‘Aro is niet iemand om anderen op die manier te vertrouwen inderdaad. Maar jullie hebben elkaar in je macht, hij jou omdat hij weet dat je niet zonder zijn bloed kan, maar jij hem omdat hij en niet zonder je gave kan én niet zonder je bloed. Je bent hem onbewust toch een stap voor. Al vraag ik me af of Aro doorhad dat hij verslaafd zou raken aan je bloed. Ik denk het niet eerlijk gezegd…’ zegt Carlisle. Ik zucht diep, ‘wat moet ik nou doen.’ mompel ik zacht.
‘Die keuze is aan jou, Niomi.’ is het antwoord wat ik krijg. Ik pruil, ‘mijn hele bestaan lijkt nu ineens uit keuzes te bestaan. Toen ik nog mens was, was het allemaal zoveel makkelijker.’
Carlisle glimlacht en gaat voor me op zijn hurken zitten, ‘het is jou keuze om bij Aro te blijven Niomi, dat bedoelde ik. Je kunt nu nog afkicken van hem en hij van jou. Desnoods kom je met mij mee naar Forks. Mijn gezin zal je met open armen ontvangen.’
Ik kijk hem aan, ‘meen je dat nou serieus?’ Hij knikt, ‘alleen zul je dan wel aan een dierendieet moeten wennen.’ Ik trek mijn neus op, ‘hè getsie.’ Nu is het Carlisle die zucht, ‘Niomi ik heb het idee dat je jezelf niet bent sinds je bent getransformeerd. Je hebt in een dag een muur om jezelf heen gebouwd. Jij bent de enige die het kan maken tegen Aro te praten zoals je doet. De anderen zouden daar allang voor gestraft zijn.’
‘Nou, het lijkt me niet vreemd dat ik een muur om mezelf heb gebouwd, ik ben tegen mijn zin in in een vampier veranderd!’ zeg ik zuur. ‘Nee natuurlijk is dat niet vreemd, maar ik kan me zo voorstellen dat je ook gewoon jezelf wilt zijn. Laat ze maar zien wie je echt bent. Want dan komt de echte emotie van je transformatie er ook uit.’ Ik kijk Carlisle met open mond aan. Na een minuut ben ik pas in staat te antwoorden, ‘ja m…’
‘Geen “ja maar”� Niomi. Kom op.’ Carlisle stond op en liep naar buiten. Uch, ik haatte dit soort momenten. Hoe vaak had ik die in mijn menselijke leven niet moeten nemen? De een of de ander? Nu was ik nooit echt populair op school, mensen ontliepen me liever en ik had eigenlijk geen vrienden. Hier had ik Demetri en Felix die ik tot mijn vrienden kon rekenen en Carlisle, al woonde hij niet hier. Ik had nu praktisch meer dan in mijn mensenleven.
Ik stond op en liep Carlisle achterna. ‘Ah, daar ben je!’ riep Aro vanuit zijn troon. Ik knikte en liep naar hem toe, ‘Aro, ik weet niet of ik altijd hier zal blijven…en…ik waarschuw je, doe een poging me aan je te binden met Chelsea’s hulp, en ik vertrek meteen.’
‘Je blijft?’ vroeg Caius verbaasd. Ik keek hem aan en knikte, ‘ja. Ik…ik besefte dat ik hier al meer vrienden heb dan ik in mijn mensenleven ooit had. Een grotere familie…’
Er kroop een kleine glimlach over de lippen van zowel Caius als Aro, hadden ze niet verwacht dat ik zou blijven?
‘Ik beloof dat ik Chelsea niet in zal schakelen. Maar onthoud wel…dat wij vanaf vandaag niet meer zonder elkaar kunnen.’ zei Aro. Ik grijnsde naar hem, ‘daar kan ik mee leven.’
Even leek hij uit het veld geslagen, maar toen glimlachte hij terug, mí­jn glimlach. En ik wist dat ik best aan dit leven kon gaan wennen.

Reacties: