FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 26

Op het moment dat daarop volgde, ging alles zo snel dat ze amper kon volgen.
“Gitte!”� riep een stem en daarna vloog er in volle vaart iemand op de man voor haar af. Hij spartelde even tegen, maar er sprong nog een derde persoon bij. Ze hoorde iets hards breken en zag zijn been in een nogal onnatuurlijke positie liggen. Het volgende dat ze hoorde was gekerm. Pas daarna keek ze naar de jongen die op hem was gaan zitten.
“Dan komt mijn jaar judo toch nog van pas.”� zei Andrew grimmig. De tweede jongen was naast haar komen zitten. Gitte was door haar knieën gezakt en leunde tegen het muurtje.
“Bel de politie, Andrew!”� riep Leandro en daarna hief hij ruw haar kin omhoog zodat ze wel in zijn ogen moest kijken. Zijn grijsgroene ogen.
“Gitte, is alles goed? Hij… Hij heeft toch niks gedaan, hé?”�
Toen merkte hij de prop op. Hij haalde die uit haar mond, maar het was alsof Gitte geen woorden vond. Ze klapperde en schudde alleen maar haar hoofd, als antwoord.
Hij deed haar kapotte jasje uit en verving het door zijn eigen exemplaar. Met een schone zakdoek depte hij het bloed, afkomstig van de wonde bij haar slaap.
“Shhht, het is goed nu.”� suste hij haar en hij sloeg zijn beide armen om haar heen. Pas dan drong alles een beetje tot haar door en ze voelde tranen over haar wangen rollen.
“D-d-dankjewel, Leandro.”� stotterde ze. Hij wreed over haar haar.
“Is er een ziekenwagen nodig?”� vroeg hij. Als Gitte niet beter wist, zou ze zweren dat ze bezorgdheid hoorde in zijn stem.
“Nee, nee, het gaat wel. Dat bloeden stopt wel en voor de rest heb ik alleen maar schrammen. Mijn pols is omgedraaid, maar ik voel het alleen nog een beetje kloppen, het valt wel mee.”�
“Zeker?”� polste hij onzeker.
“Voor honderd procent.”� verzekerde ze hem. Ze glimlachte hem toe.
“Moet je niet in shock gaan of zo?”� vroeg hij wantrouwig. “Dat gebeurt altijd in E.R.”�
Gitte grijnsde. “Ik kon daarnet toch niet praten? Dat duurde zo’n twintig seconden.”�
Voor het eerst brak er een glimlach door op Leandro’s serieuze gezicht.
“Maar serieus - dankjewel. Als jij er niet was geweest -“
Ze slikte moeizaam.
“En jij ook, Andrew! Je verdient een zwarte band!”� riep ze. Hij knipoogde alleen maar. Net toen er een gíªnante stilte in viel tussen Leandro en haar, hoorde ze de zwaailichten van de politiecombi’s. Een rilling ging door haar en ze kroop dieper weg in Leandro’s jacket.

Twee uur later zat ze nog steeds op het politiekantoor. Ze had een verklaring afgelegd, evenals Leandro en Andrew en de commissaris had haar net verteld dat ze de man inderdaad geïdentificeerd hadden als Vincent Ravendonk, haar stalker. Hij had alles bekend. Gitte wist dat ze getraumatiseerd hoorde te zijn na alles wat er vanmiddag was gebeurd, maar wat ze nog het meest voelde, was opluchting. Eindelijk had ze niets meer te vrezen van deze geestgestoorde gek.
“Kunnen we jullie ergens afzetten?”� vroeg haar vader aan Leandro en Andrew.
“Wel, ja, dat zou -“ begon Andrew, maar Leandro onderbrak hem: “Nee, dank u!”�
Andrew keek hem ontzet aan.
“Nu ja, als jij wil meerijden, hou ik je niet tegen, maar ik neem de bus wel.”� zei Leandro.
“Jij woont toch in Dilbeek?”� vroeg haar vader. “Het is echt geen moeite, hoor.”�
“Eigenlijk woon ik in Itterbeek.”� verbeterde hij. “En dat is echt ontzettend vriendelijk van u, maar ik neem de bus wel.”�
Zelfs als hij een aanbod afwimpelde, kon hij nog het perfecte schoonzoon-type zijn. Hij verliet het kantoor zonder iemand nog een blik waardig te gunnen en leek diep in gedachten verzonken te zijn.
“Ik denk dat ik maar beter met hem ga praten. Hij is wat in de war. Je weet hoe hij doet tegenover jou, Gitte. Sterkte nog, en bedankt voor het aanbod!”�
Na deze woorden ging hij snel Leandro achterna.
“Wij moesten maar eens naar de studio zeker? Ik geloof dat je al wat repetities gemist hebt en over drie dagen is het al zover!”� zei haar mama en ze maakten snel voort.

“Wacht eens even… Ik vat alles even samen, want volgens mij snap ik het niet helemaal. Je wordt half aangerand door die gast die je al die brieven stuurde, toen kwamen er twee andere gasten je redden en de ene gast brak de arm van je stalker en de tweede gast was degene die je eigenlijk haat?”� vroeg Anneleen fronsend. Gitte knikte.
“Wat een verhaal, gast!”� zei Jacob ontzet en hij imiteerde Anneleens irritante stopwoordje. Die gaf hem een por in zijn zij.
“Dat steekt, hé, dat zij eerder een stalker kreeg dan jij.”� zei Anneleen venijnig.
“Hé, ze durven me gewoon nog niet contacteren.”� antwoordde Jacob.
“Liefjes, neem een kamer of zo, maar doe het na deze dansles.”� maande Guillaume hen aan.
“Ja, neem alsjeblieft een kamer!”� imiteerde Gitte hem. Anneleen sloeg verlegen haar ogen neer en Jacob schopte subtiel tegen haar scheenbeen.
Twee uur later zat de les er eindelijk op en het was meteen ook de laatste les voor de generale repetitie zaterdag. Die vond plaats in Blankenberge.
“Ga je nog mee wat drinken, Git?”� stelde Anneleen voor.
“Nee, sorry, ik kan niet, ik moet meteen vertrekken of ik kom te laat voor mijn toneelles. Sommigen onder ons hebben nog eens leven naast deze slavendrijverij.”� grijnsde ze. “Maar ga gerust zonder mij, hoor. Mij lijkt het dat jullie twee wel wat gespreksonderwerpen hebben. Maar ik kan het mis hebben, hé!”�
Ze knipoogde vrolijk, terwijl ze haar kapotte, leren jasje dicht ritste - voor zover dat nog mogelijk was.
“Luister vooral niet naar haar, doe ik ook niet.”� zei Jacob bijdehand en hij hield de deur open voor Anneleen. Gitte volgde haar en fluisterde: “Smooth, gentleman!”�
Hij grijnsde.
“Ik zie jullie zaterdag, schatjes! Nog veel plezier!”� wenste ze hen veelzeggend toe.

Haar paasvakantie verliep zo snel dat ze eigenlijk alleen maar tijd had om te genieten. Ze beleefde echt haar droom. Ze was twee weken van huis, maar dat maakte haar niets uit, want ze was graag aan zee. Het was altijd al haar tweede thuis geweest. De optredens vonden enkel plaats in de weekends en doordeweeks verbleven Anneleen, Jacob en zij in haar appartement in Middelkerke.
Ze hadden van Hugo pasjes voor de kusttram gekregen, zodat ze makkelijk overal konden geraken. Overal betekende in dit geval voornamelijk de winkelstraten van Oostende en Nieuwpoort. In Nieuwpoort was ze eens ‘per ongeluk’ verloren gelopen om Jacob en Anneleen hun privacy te gunnen. Ze zou het geweldig vinden als die twee elkaar vonden. Dan kende de wereld weer eens wat meer liefde, allemaal dankzij deze liefdesgoeroe, Gitte Martens!
Ze merkte wel dat ze - hoe tegenstrijdig dat ook mocht zijn - verliefde koppeltjes begon te mijden. Alhoewel, technisch gezien waren Jake en Anneleen natuurlijk nog geen koppel.
Ze vond het irritant om koppels aan elkaar te zien plakken, terwijl haar lief aan de andere kant van de wereld zat. Natuurlijk was dat ontzettend egoïstisch en Gitte probeerde die gevoelens altijd razendsnel van zich af te zetten, maar ze kon ze niet negeren.
Elke keer Gitte even met Nick kon bellen of chatten, miste ze hem meer dan voor ze iets van hem gehoord had, maar ze voelde zich dan ook des te gelukkiger. Haar hoorde je niet zeggen dat de liefde simpel of eenvoudig was. Iemand een handleiding?
Natuurlijk vond ze het jammer dat hij haar shows miste, maar zij kon ook niet al die van hem bijwonen - haar dagen zouden mooi gevuld zijn! - en hij had stukje online gezien. Hij vond haar geweldig en al had hij niet de meest objectieve mening, toch betekende het het meeste als het van hem kwam. Bovendien had ze ook al van anderen gehoord dat ze fantastisch werk leverden, steeds betere dansprestaties leverden en de sfeer voor de karaoke-avonden zelf er al goed in brachten, wat ze best wel een compliment vond.
En zo gingen er twee weken voorbij, tot ze bij hun laatste concert in De Panne aangekomen waren. Het was nog vroeg en Gitte was al een tijdje op. Ze waren gisteravond nog iets gaan drinken en had geen zin meer gehad om daarna haar koffer nog te maken, waardoor ze dat vanochtend nog had moeten doen.
“Ik kan best wel een koffie gebruiken. Jullie?”� vroeg Gitte aan Jacob en Anneleen. Achter haar was er echter een stilte gevallen.
“Hé, het is niet -”� begon ze, maar toen ze zich omdraaide, zag ze echt niemand staan. Op dat moment trilde haar telefoon. Het was een bericht van Jacob.
“Subtiel, hoor, ons weer alleen laten. Maar, hé, mij hoor je niet klagen! Jake.”�
“En deze keer deed ik het dan nog niet eens met opzet! Jullie onderbewustzijn wilde gewoon alleen zijn! Make a perfect moment. Git x”� typte ze terug.
Maar ze had wel nog steeds zin in koffie. Haar ogen vielen haast toe. Ach ja, dan ging ze toch gewoon alleen. Het was te vroeg om iemand tegen te komen die haar zielig kon vinden. Ze ging op het terras zitten van de eerste gezellige taverne die ze tegen kwam en een tiental minuutjes later zat ze onderuit gezakt van de eerste zonnestralen van het jaar te genieten, met een koffie voor haar neus.
“Hé, jij bent toch Gitte, hé, die zangeres?”� vroeg een bruinharige jongen van haar leeftijd. Hij had volle lippen voor een jongen en bruine ogen.
“Hoofdzakelijk actrice, maar noem me hoe je wilt.”� grijnsde ze. Hij glimlachte.
“Ik ben Thibault. Mijn zus is een ontzettend grote fan van je. Zou je toevallig je handtekening niet kunnen zetten op die servet?”� vroeg hij.
“Natuurlijk wel. Hoe heet je zus?”� vroeg ze vrolijk.
“Tine.”� antwoordde hij.
“Voor Tine. Veel liefs, Gitte.”� schreef ze en ze overhandigde hem de servet.
“Je hebt vanavond nog een optreden, toch?”� vroeg hij. Gitte knikte.
“Mijn zus heeft je vorige week gezien in Middelkerke. We zijn van Gistel.”� verduidelijkte hij.
“Dat is een heel eind weg. Wat doe je dan in De Panne?”� vroeg Gitte verbaasd. Pas toen ze haar vraag gesteld had, besefte ze dat dat een nogal persoonlijke vraag was.
“Ik werk hier.”� legde hij uit.
“Oh, in de horeca of zo?”� vroeg ze nieuwsgierig.
“Zoiets, ja.”� grijnsde hij. Vragend keek ze hem aan.
“Oké, maar niet lachen. Ik werk in de horeca in de restaurants van Plopsaland.”� zei hij.
“Ach zo.”� glimlachte zijn. “Dat lijkt ook nog leuk.”�
“Dat vindt iedereen. Tot hij er daadwerkelijk begint de werken. Dagen van tien uur ’s ochtends tot uur ’s avonds zijn geen uitzondering, vaak met één pauze van een half uur, en het wordt nog niet eens zo goed betaald. Lijkt het je nog steeds zo’n leuke job?”� grijnsde hij.

Even later hadden ze beiden een kop chocolademelk besteld en waren ze gezellig aan het kletsen.
“Wil jij mijn koekje? Ik lust geen speculaas.”� stelde ze voor.
“Wie lust dat nu niet?”� grijnsde hij en hij ving haar koekje op. Daarna mompelde hij iets onverstaanbaars in het West-Vlaams.
“Wat?”� lachte ze.
“Je lijkt me wel niet echt te begrijpen, hé?”� vroeg hij overdreven articulerend.
“Spreek dan ook wat maar Algemeen Beschaafd Nederlands, ik versta niets van dat verschrikkelijk accent!”�
Hij lachte luid. Hij had een schattige lach, inclusief schattige kuiltjes in zijn wangen.
“Wat?!”� vroeg ze niet-begrijpend.
“Het is Algemeen Nederlands, zonder d at Beschaafd ertussen!”�
“Nee, niet waar!”� protesteerde ze.
“Ja, dus wel, betweter! Beschaafd…”� Hij rolde met zijn ogen.
“Hé, als je wilt lachen, lach dan met iets grappigs. Ik ben ooit over kabels gestruikeld op het podium. Oh, en er hebben al twee lovestory’s van mij in de Joepie gestaan!”�
“Oké, dat is écht hilarisch. Wie schrijft er nu zulke dingen? Dat zal wat zijn als je ze schrijft in dat beschaafde taaltje van je.”� lachte hij en hij had het niet meer.
“Hé, jij werkt in Plopsaland.”� grijnsde ze. Ze lachten nog wat na en Gitte keek hoe er langzaamaan wat meer leven kwam op de dijk.
“Hé, kijk daar!”� grinnikte ze en ze wees naar een man die aan het joggen was met zijn chihuahua.
“Zeg, niks tegen chihuahua’s, hé!”� zei hij streng.
“Euh, die beestjes zijn té schattig! Maar jongens met chihuahua’s, ik weet het niet…”� aarzelde ze.
“Ik héb een chihuahua!”� schreeuwde hij.
“Oeps…”� lachte Gitte.
“Ja, ja, lach maar! Je zou hem moeten zien, zó schattig. Hij is de enige die ik heb meegenomen naar mijn appartement in De Panne. Soms logeer ik hier, zie je.”�
Glimlachend knikte ze.
“En toch, beschaafd…”� Hij lag nog steeds in een deuk, wat een beetje raar werd. Plots ging haar telefoon over. Ze had een sms van Anneleen: “Rep je naar het marktplein, Git. Hugo heeft ons nodig.”�
“Ik moet gaan…”� verontschuldigde ze zich en ze stond op. “Ik vond het erg leuk, Thibault uit Plopsaland mét chihuahua!”�
“Ik ook, Gitte. Veel succes met je beschaafde lovestory’s en je optreden straks.”�
Ze grijnsde, zwaaide nog even en liep over de dijk, tegen de wind in. Het was de laatste dag van de vakantie, maar het was een mooie dag. ze hield van gesprekken met vreemden, van lachen om stomme humor, van koffie zonder speculaas, van wind aan zee… Oh nee, ze hield niet van Hugo die een vreugdesprongetje maakte op de dijk en daarbij met een pijnlijk gezicht naar zijn rug greep.
Anneleen en Jacob liepen naar hem toe en Gitte volgde hen. “Is alles oké?”�
“Ja, ja, kan niet beter.”� antwoordde hij afwezig.
“Waarom moesten we dan komen?”� vroeg Jacob lachend en hij wisselde en blik uit met Anneleen.
“Ik heb zonet die datum voor jullie project van ‘Make-a-wish’!”� zei hij. “Het is iets later dan verwacht. Het vindt plaats op zaterdag en zondag binnen twee weken op één en twee mei.”�
“Oh ja, dat Big Brother-gedoe!”� zei Jacob opgetogen.
“Het hoogtepunt van zijn carrière.”� grijnsde Anneleen sarcastisch en ze rolde met haar ogen.
“Hé, besef je wel dat een drama ik het vond toen mijn mama me vertelde dat ik te jong was voor Big Brother?”� vroeg Jacob onthutst en zijn gezicht leek op het punt te staan om in tranen uit te barsten. Anneleen gaf hem een schouderklopje.
“Je bent er vast wel overheen geraakt, of niet soms?”� grijnsde ze.
“Amper. Maar u komt mijn droom toch een beetje uit.”� lachte hij blij.
“Mooi zo, mooi zo,”� zei Hugo afwezig, terwijl hij op zijn I-phone typte, “gaan jullie je backstage wel op tijd klaarmaken? Succes met het laatste optreden en alles wat ik voor het eerste optreden zei, nog eens opnieuw!”�
Hij haastte zich weg. Gitte vroeg zich af waar hij zo snel naartoe moest…

Gitte had intens genoten van die laatste show. Ze wist dat het weer de laatste was voor een tijdje en eenmaal de eerste plankenkoorts wat was weggetrokken, kon ze alleen nog maar plezier hebben in het dansen. Ze had nooit gedacht dat ze ooit nog eens op een - min of meer - professioneel niveau zou dansen. Vroeger kon ze nog geen drie juiste passen na elkaar zetten en je moest haar nu eens zien!
Ze was echt nog helemaal in een euforische stemming. In het publiek had ze ook Lieselotte, Leandro’s jongere zus, gezien. Ze had vriendelijk naar haar gelachen en sindsdien was Gitte redelijk paranoïde rond beginnen kijken omdat de kans er in zat dat dus ook Leandro er was.
Ze was hem echter nog niet tegen het lijf gelopen. Nu bevond ze zich in het station van De Panne en ze zouden zo doorrijden naar Oostende en van daar naar Brussel.
Op dat moment piepte haar gsm, ten teken dat ze een bericht had. Het was van Jacob.
“Gitte, waar zit je? Trein vertrekt zo.”�
Gitte keek naar haar horloge. De trein vertrok om negen na zeven en het was zeven uur. Ze zag het probleem niet, hoor. Maar goed, ze moest de trein maar eens gaan zoeken.
Ze wilde Jacob een sms terug sturen, toen de klok op haar gsm haar opviel. Elf na zeven. Wat kregen we nu?
Plots ging er bij Gitte een lampje branden. Ze keek snel op haar horloge en zoals ze verwacht had, bleef de secondewijzer haperen. Haar horloge was niet waterbestendig en dat rotding was in zee gevallen.
Ze zette het op een lopen naar het juiste spoor en trok zich niks aan van de vreemde blikken van mensen.
Halló?! Dit was een treinstation, hier renden vast wel meer mensen. En die haalden vast allemaal hun trein. Alleen was zij niet één van die mensen…
Die stomme trein reed net weg toen ze aankwam en het ergste was dat Jacob in de achterste coupé zat en haar vierkant uitlachte.
Verdomme, nu moest ze nog een uur wachten op de volgende trein ook. Zwaar geïrriteerd liep ze naar het begin van het station, waar er een paar bankjes en een Panos gelegen waren. Ze stierf van de honger en dan kon ze dat uur nog nuttig invullen. Ze bestelde zo’n warm broodje Panini met ananas, een klein doosje pasta en een blikje Ice Tea. Ze had al sinds vanmiddag niets gegeten en ze trok zich niets aan van mensen die haar aanstaarden omdat ze zo’n grote portie alleen verorberde. Dat broodje vulde amper en dat doosje pasta omvatte welgeteld vijftien stukjes penne.
Terwijl ze een plaatsje zocht om te zitten, hoorde ze plots haar naam. Ze draaide zich abrupt om en zag Lieselotte staan.
“Oh, hallo!”� zei Gitte vriendelijk. “Jullie zijn ook met de trein?”�
Goed, elk gezelschap was goed. Ze had geen zin om hier een uur alleen te zitten. Achter Lieselotte dook Leandro echter op. Oké, dan toch niet elk gezelschap… Ze had niet echt meer met hem gepraat nadat hij haar heldhaftig gered had. Eigenlijk had ze er niet echt met iemand over gesproken. Nick had gehoord dat er iets scheelde, en ze had het kort vermeld, maar wilde er niet echt dieper op ingaan.
Misschien was verdringing haar manier van verwerking, al was het dan niet de beste.
“Leandro, ik moet plassen.”� zei Lieselotte plots. “En mama en papa komen straks pas, dus jij gaat gezellig kletsen met je vriendin.”�
Leandro opende zijn mond, maar Lieselotte was al weggerend.
“Ze is mijn vriendin niet.”� mompelde hij daarom maar tegen niemand in het bijzonder.
“Zo, euh - nog eens bedankt voor..”� zei Gitte. “Je weet wel.”�
De nonchalante blik in zijn ogen werd harder en hij knarsetandde. “Graag gedaan. Ik deed wat iedereen gedaan zou hebben. Dat monster moet van je afblijven.”�
Hij leek niet bepaald zichzelf en Gitte keek hem nerveus aan.
“Heb je al gegeten?”� vroeg ze toen luchtig. Dit werd echt het gíªnantste gesprek ooit.
“Nee, al niet sinds twaalf uur vanmiddag. Lieselotte wou per se een plek vooraan. Ze lijkt erop gebrand dat je mijn vriendin zou worden. Het idee alleen al, serieus.”� zuchtte hij. Gitte glimlachte opgelaten. Waarom veranderde hij in deze softie, waardoor zij haar mondigheid kwijtraakte?!
Ze brak haar sandwich in tweeën en bood hem een stuk aan.
“Nee, ik bedoelde het niet zo, dat is echt niet nodig.”� zei hij snel.
“Neem het aan, zie het als een minimalistische wederdienst voor… je weet wel.”� zei ze en dankbaar nam hij het voedsel aan.
“Heb jij me nooit gezegd dat ik verdriet moest verwerken?”� vroeg hij, maar er was geen spoor van sarcastische humor te bespeuren.
“Ik weet het. Ik wil sterker zijn dan ik eigenlijk ben. En ik geef geweldig goede raad die ik nooit zelf opvolg.”�
“Goed, want dat doen anderen ook niet.”� reageerde hij. “En voor wat het waard is: ik vind je sterk. Een stalker heeft je niet gebroken, een lange afstandsrelatie ook niet en mij lijkt het ook niet te lukken, hoe hard ik ook probeer.”�
Gitte grijnsde. “Om voor jou te bezwijken, moet je gewoon uitermate zwak zijn, dat heeft niets met sterkte te maken.”�
“Ik heb tenminste humor.”� wierp hij tegen. “En waar zit Lieselotte in godsnaam? Dat meisje gaat zichzelf nog eens doorspoelen.”�
Hij keek ongerust om zich heen.
“Je bent goed met je zus. Dat is één van je weinige positieve eigenschappen, Leandro.”� zei Gitte.
“Zij is goed met mij.”� mompelde hij.
“Sorry, gevoelig onderwerp, ik weet het, het moet moeilijk zijn om -“
“Nee, je weet het niet. Je weet er helemaal niets van. Hoe kun je ook… Dit was een slecht idee, Gitte.”�
“Wat dan?”� vroeg ze overstuur. Op dat moment liep Lieselotte op hen af.
“Dit gesprek, vriendschap, alles.”� zei hij kortaf. “Kom, Lieselotte, volgens mij is mama daar.”�
Het meisje volgde hem onbegrijpend en met minstens even veel vragen bleef Gitte achter.

Reacties: