FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

4 - Het medicijn

‘We maken ze niet ziek. We hebben alles al op onszelf uitgetest. Dit is alleen om te kijken of iedereen er hetzelfde op reageert.’ De man glimlachte zijn emotieloze glimlach, waarna hij vervolgde: ‘En de klant mag er natuurlijk ook baat bij hebben. Er staat nu overigens nog niets vast, pas als u hier tekent. Maar ik ga u wel verzoeken dat te doen, anders kunnen we niet verder.’
‘Nu al?’ vroeg Rick geschrokken. Hij was amper een kwartier binnen, en de man had hem eigenlijk alleen het commerciële praatje verteld.
‘Het hoeft natuurlijk niet nu meteen, maar wel vandaag. U kunt mij uiteraard eerst vragen stellen en ik kan u zelfs de resultaten laten zien, als u dat graag wilt. Ik beloof u dat het het allemaal waard is: u krijgt er zowel het leven waar u naar verlangt, als een flink geldbedrag van ons.’
Rick knikte en blikte opzij naar Sophie. Ze was heel erg mooi, hij zou haar zonder aarzelen als beeldschoon bestempelen. En alles lag voor hen open, nu. Ze konden nu voor elkaar kiezen, ze hoefden alleen maar te tekenen, en dan zouden ze voor altijd van elkaar kunnen houden en bij elkaar kunnen blijven. Waren zelfs een aantal bijverschijnselen dat niet waard?
Toch twijfelde Rick. Hij vertrouwde het niet.
‘Goed, ik denk dat dit een teken is dat u eerst meer informatie wilt? Zal ik u dan maar rond het gebouw leiden? Onderweg kunt u mij al uw vragen stellen.’ Zonder op antwoord te wachten stond de man op, wetend dat Rick en Sophie hem toch wel zouden volgen. Twee studenten, wanhopig opzoek naar een manier om bij elkaar te kunnen zijn, naar hem gestuurd door medestudent die voor hem werkte. Ze waren beïnvloedbaar, die studenten. Dat wist hij als geen ander, en daarom wist hij ook dat ze hem zouden volgen. Door de lange, witte gangen die het gebouw deden lijken op een ziekenhuis, maar dan zonder de zusters en de informatiebalies. En alle deuren waar ze langsliepen waren gesloten. Er kwam geen geluid achter vandaan, niets wees erop dat er iets achter plaatsvond. En toch - misschien juist wel daarom - had Rick het idee dat er verschrikkelijke dingen stonden te gebeuren.
‘Aan het einde van deze gang bevindt zich een grote zaal, met mensen bij wie de behandeling is aangeslagen. We kunnen daar wel even een kijkje nemen.’
‘Zijn er dan ook mensen bij wie het niet aanslaat?’ vroeg Rick argwanend.
‘Natuurlijk. Er is geen enkel medicijn dat bij iedereen aanslaat, wel?’
‘Waarom zijn die mensen hier nog, als de behandeling al is aangeslagen?’
‘We doen het natuurlijk niet alleen voor jullie, beste man. We doen het ook voor onszelf, om de verschillende reacties te vergelijken. Nadat de behandeling is voltooid, moeten we daar dus nog enig onderzoek naar doen.’
‘Doormiddel van?’
‘Gesprekken. Voor we aan de behandeling beginnen, moet ieder apart met een psychiater praten, eentje die bij ons in dienst is. Tijdens en na de behandelingen blijven de cliënten een psychiater bezoeken, zodat wij de effectiviteit van ons middel kunnen onderzoeken.’
Ondertussen waren ze aan het einde van de gang aangekomen. De man - Rick bedacht zich op dat moment pas dat hij zich niet voorgesteld had - deed de deur open en liet de twee studenten naar binnen kijken. Er zaten zes stelletjes, met één ding gemeen: ze konden absoluut niet van elkaar afblijven. De meesten merkten niet eens dat de deur openging, zo druk waren ze met elkaar bezig. Rick voelde een ongewenste golf misselijkheid opkomen. Dit was niet wat hij wilde, zo zag hij zijn toekomst niet voor zich. Hij keek opnieuw naar Sophie en zag dat ook zij het zich anders voorgesteld had. Maar toen ze hem aankeek, zag hij ook hoeveel hoop er in haar ogen stond. Hij vroeg zich af of hij hier überhaupt wel iets te zeggen had. Het was zijn schuld dat alles zo gelopen was, het was zijn schuld dat ze hier waren.
Hij blikte nogmaals op de stelletjes in de hal, bekeek hen eens goed, en het viel hem toen pas op dat bijna de helft van hen ernstig verminkt was. Er was een meisje van een jaar of zeventien dat helemaal onder de brandwonden zat, een jongen van rond de twintig wiens rechteroor ontbrak, een vrouw van ongeveer dertig die in een rolstoel zat, en verder wilde Rick er niet eens naar kijken. Hij draaide zich om en begon de gang weer door te lopen, op weg naar de uitgang. Hij wilde al die bijverschijnselen niet. En eigenlijk, diep van binnen, hoeveel hij ook om haar gaf, wilde hij ook Sophie niet.
‘Waar ga jij nou naartoe?’ riep de man, al zijn manieren vergeten, hem verward na, en hij snelde achter hem aan. ‘Beviel het je niet?’
‘Nee,’ antwoordde Rick naar waarheid. ‘En daarbij - u zei dat er geen bijverschijnselen waren. Die mensen zitten onder de brandwonden, en in rolstoelen. Daar zit ik echt niet op te wachten.’
‘Nee meneer, u begrijpt het helemaal verkeerd!’ riep de man verbaasd uit. ‘Het is juist zo dat die mensen die verminkingen al hadden, en daarom geen partner konden vinden. Ons product is zo sterk dat het zelfs daardoorheen liefde kan verspreiden.’
Rick liet het tempo waarop hij liep kelderen, enigszins gerustgesteld. Toch bleef hij lopen.
‘Alsjeblieft, Rick,’ smeekte Sophie hem. Het was het eerste dat ze zei sinds ze het gebouw binnen waren gegaan. ‘Het is onze enige hoop.’
Het is jouw enige hoop, dacht Rick bitter. Maar het was zijn schuld, hij was verliefd geworden op een ander. Daarbij ging het niet meer alleen om hen. Dan hadden ze dit nooit gedaan, ze waren toch al uit elkaar en hij had nooit de intentie gehad om bij haar terug te komen.
‘Heeft u het ooit eerder geprobeerd op zwangere vrouwen?’ vroeg hij aan de man, en in zijn hoofd voegde hij eraan toe: ‘En op homoseksuelen?’ maar dat zei hij niet hardop. Het ging erom dat er geen risico’s mochten zijn voor het kind dat Sophie met zich meedroeg, of het aansloeg maakte niet zoveel uit.
‘Nee,’ zei de man aarzelend. ‘Er heeft zich nog nooit een zwangere vrouw aangeboden. Maar in dit geval hoeven we van haar alleen een streng DNA te hebben, u bent degene die de behandeling moet ondergaan.’
‘Waarom zij niet?’ vroeg Rick ontzet.
‘Zij houdt toch al van u? Dat hoeft niet kunstmatig gestimuleerd te worden. U bent degene die een duwtje in de rug nodig heeft.’
Dat was helemaal mooi, dacht hij. Dan zou hij voor de rest van zijn leven achter haar aanlopen, terwijl zij allang een ander had om het kind mee op te voeden. Terwijl hij eigenlijk al een relatie had met iemand anders. Hij had Mark alles verteld, die verwachtte dus niet dat hij nog terug zou komen. Hij had gezegd te begrijpen dat Rick bij Sophie wilde zijn voor het kindje. Hij begreep het. Maar Rick begreep het zelf niet. Hij begreep niet langer dat hij bij Mark weg wilde gaan, om zich bij Sophie te voegen. Het ging dan wel om hun kindje, maar dat was voor hem toch geen reden om alles weg te gooien wat hij had? Hij kon er toch ook niets aan doen dat zijn ex-vriendin vergeten was haar pil te slikken? Hij wilde het kind best regelmatig opzoeken, het een aantal dagen per week verzorgen, erop passen als Sophie geen tijd had, maar Mark opgeven voor een vergeten pil - nee. Dat kon ze niet van hem verwachten. Het was trouwens niet alleen dat. Het was ook zo dat de flesjes met de lichtblauwe, bijna lichtgevende vloeistof hem angst aanjoegen. Het feit dat ze het als test in zijn lichaam zouden spuiten, in een ziekenhuis met enkel gesloten deuren en kleffe stelletjes. Zo was hij niet, zo wilde hij niet zijn. Voor niemand. En ook niet voor die vijfhonderd euro die hij ervoor aangeboden kreeg.
‘Ik doe het niet,’ zei hij. Hij keek Sophie aan en zag de tranen in haar ogen springen. De man gunde hij geen blik meer waardig, hij kon zijn achterbakse maniertje van mensen strikken om er vloeistofjes in te spuiten niet uitstaan. Hij had verder niets meer te zeggen, niet tegen de man en niet tegen Sophie. Hij beende met grote passen het gebouw uit, terug naar Mark. Weg van Sophie, en weg van het gebouw met de vele kamers vol mislukte experimenten, waar hij zelf bijna onderdeel van was geweest. Hij had het niet gezien, maar hij had het wel aangevoeld. De sfeer, de manier waarop de man hen probeerde over te halen. Hij deed het niet.
Liefde kon je niet afdwingen.

Reacties: