FanFic.nl

The Ultimate Fantasy (TC)

6

Maura zag Bill het mortuarium uitlopen en zuchtte. Even viel er een stilte tussen de drie aanwezige vrouwen, en toen ze haar beste vriendin aankeek, zag ze haar een veelbetekenende blik werpen op Dr. Brennan.
‘Ik denk da ik jullie even alleen moet laten. Ik ga boven een beker koffie drinken.’ Jane en Maura keek Dr. Brennan na terwijl ze vertrok en toen draaide Jane zich weer om naar Maura.
‘Dus, wie was die jongen?’
‘Hij is mijn pleegzoon.’ antwoordde Maura zacht terwijl ze haar best deed om haar blik niet af te wenden.
‘Je wat?!’
‘Mijn pleegzoon.’
‘En hoe kom je daar nu weer aan?’
‘Ik had me jaren geleden als vrijwilliger opgegeven om voor pleegkinderen te zorgen. Er is nooit op gereageerd, dus was ik het vergeten, tot drie dagen geleden.’
‘Maura, waarom heb je me dat niet verteld? Je weet toch dat je alles tegen me kan zeggen.’ Maura zuchtte.
Ze wilde Jane echt niet vertellen dat ze Bill liever zag vertrekken dan blijven, en dat, dat door haar kwam. Ze wilden Jane nog niet vertellen wat ze voelde, daar was ze nog niet klaar voor. Maar ze kon ook niet liegen, misschien kon ze gewoon de halve waarheid vertellen…
‘Als ik je over hem verteld had, zou je hem zeker willen ontmoeten. Maar omdat mijn job zoveel van mijn tijd opeist, heb ik gevraagd of ze zo snel mogelijk een ander gezin voor hem kunnen zoeken. Het zou dus best kunnen dat hij niet lang bij me blijft.’ Ze zuchtte opnieuw. ‘Je ziet het zelf, hij is pas drie dagen bij me en ik kan nu al niet voor hem zorgen.’
‘Maura, ik ben er zeker van dat je een goede moeder bent. Maar je hebt nu eenmaal een job die veel van je vraagt, en normaal breng je een kind groot met tweeën. Ik denk dat het best normaal is dat niet alles lukt. En je mag me altijd bellen als je hulp nodig hebt.’ Maura trok een wenkbrauw op.
‘Ga jij me helpen om voor Bill te zorgen? Ik dacht dat jij een hekel had aan kinderen?’
‘Nee, ik heb het gewoon niet zo op die kleine mormels die niets zelf kunnen en continu om aandacht vragen. Bill ziet er mij wel een aardige jongen uit, ondanks al die piercings. Plus, hij valt in slaap bij godsdienst, dat is een teken dat hij normaal is. En als ik jou ermee een plezier doe, help ik je graag.’ Maura keek Jane lachend aan.
‘Dank je, Jane.’
Toen ze de glimlach op het gezicht van haar beste vriendin zag, wist ze weer waarom ze zoveel van Jane hield. Wat er ook was, Jane zou altijd voor haar klaarstaan, zelfs wanneer ze het niet verwachtte.
Maura’s gedachten werden verstoord de Jane’s beltoon. Met een geïrriteerde zucht nam die laatste haar gsm op.
‘Rizzoli. Oke, we komen eraan.’ Jane klapte haar gsm weer dicht en keek Maura aan. ‘Er is nog een lijk gevonden in het park.’

De deur van de hotelkamer werd met een smak dichtgegooid en de twee jongens keken elkaar twijfelend aan.
‘Dus, wat wilde je gaan doen?’
‘Geen idee, hier in de hotelkamer valt er eigenlijk weinig te doen. Er is een televisie en een radio, en dat is het zowat. Kan je toevallig gitaar spelen? Want dat kunnen we wel doen zolang de versterker niet te luid staat.’
‘Sorry, ik speel alleen een klein beetje piano, of ik hoop toch dat ik het na al die jaren nog kan.’
‘Is het zo lang geleden?’
‘Ik heb ongeveer anderhalf jaar bij een pianoleerkracht gewoond toen ik negen was. Ze heeft me noten leren lezen en piano leren spelen, maar ik heb geen piano meer aangeraakt sinds ik naar een ander pleeggezin moest.’
‘Ow, een vriend van mij heeft me de basisgrepen geleerd, voor de rest heb ik het vooral mezelf geleerd. Je mag je rugzak trouwens daar bij de mijne gooien.’
‘Is er in het hotel niets te doen?’ vroeg Bill terwijl hij zijn rugzak naast die van Tom neerzette.
‘Je bedoelt, kinderanimatie?’
‘Nee, gek! Ik bedoel, een zwembad of een game-room of iets dergelijks.’
‘Oh, er is geloof ik wel een zwembad beneden…’
‘Mooi, kan ik een zwembroek lenen?’
‘Welja, waarom ook niet?’
‘Misschien had je er maar een bij?’ Tom keek Bill aan met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Verdorie, ik begin nu al trekken van Maura over te nemen.’ Tom lachte en wierp Bill een van zijn zwemshorten toe.
De twee jongens trokken elk een zwembroek en liepen dan naar de badkamer om op zoek te gaan naar handdoeken. Een gil vulde de kamer toen Bill een raar sprongetje maakte nadat Tom hem tussen zijn ribben gepord had.
‘Auw! Waarom deed je dat?!’ Tom haalde zijn schouders op.
‘Geen idee, had ik gewoon zin in.’ Lachte hij terwijl hij Bill opnieuw porde.
‘Die krijg je terug!’
‘Pak me dan, als je kan.’ Grijnsde Tom nog net voor hij de badkamer uitliep.
Met zijn handdoek over zijn schouder geslagen, ging Bill in de achtervolging. Hij had Tom bijna te pakken toen ze in de ‘woonkamer’ aankwamen, maar toen veranderde Tom plotseling van richting en liep naar de deur van de hotelkamer. Bill zag hem de gang op lopen en twijfelde geen seconde maar ging meteen achter hem aan.
De twee gillende jongens die achter elkaar aanliepen, enkel gehuld in een zwembroek, werden door iedereen in de gangen van het hotel nagekeken, maar dat kon ze niets schelen. Het enige wat voor Tom telde, was zo snel mogelijk het zwembad bereiken, het enige dat voor Bill telde, was zo snel mogelijk Tom te pakken krijgen, liefst voor hij het zwembad bereikte.
Het was Bill die niet in zijn opzet slaagde. Toen hij het zwembad bereikte zag hij dat Tom al op zijn rug in het water lag te drijven en hem grijnzend aanstaarde. Bill gooide zijn handdoek naast die van Tom, nam een aanloop en sprong met een bommetje in het water, zich er niets van aantrekkend wat de andere hotelgasten dachten. Hij zwom meteen op Tom af en slaagde erin om hem kopje-onder te duwen.
‘Ziezo, 1-1.’ grijnsde Bill nadat Tom proestend weer boven water was gekomen.

Zelfzeker en met een bepaalde attitude liepen de forensisch antropologe, de pathaloog anatoom, de twee rechercheurs en de FBI-agent door het park, onderweg naar de plaats delict die niet ver van de vorige gelegen was. Jane zuchtte toen ze zag dat het slachtoffer een jong meisje was, waarschijnlijk niet ouder dan 16. Ze zag Maura even slikken voor ze door haar knieën zakte om het lichaam te onderzoeken en Jane hurkte meteen naast haar neer.
‘Maura, ik begrijp dat dit moeilijk voor je kan zijn.’
‘Het is oke, Jane, echt. Het is gewoon, ze was nog zo jong.’ Ze wreef even over Maura’s rug, maar besloot om zich dan weer te focussen op de plaats delict. Ze stond recht en haar oog viel op de kapotte iPod en de rugzak die naast het lichaam lagen.
‘Ze is duidelijk niet vermoord om haar spullen.’ Mompelde ze terwijl ze de rugzak van het meisje doorzocht. Ze vond een rode portefeuille van Eastpak en viste die handig uit de zwarte rugzak. Ze opende de portefeuille en stuitte meteen op een schoolpasje.
‘Haar naam is Abby DiMatteo. God, ze was nog maar 15.’
‘Naar welke school ging ze?’ Jane moest niet opkijken om te weten dat de vraag van agent Booth kwam.
‘Berklee College of Music.’
‘Dat is dezelfde school als Tom, maar zijn school is normaal nog niet uit. Dus wat deed Abby hier?’
‘Misschien was zij ook uit de les gestuurd?’
‘Dat zullen we moeten navragen. Zeg, is die partner van jou nu al gaan overgeven?’ Jane keek even rond, maar Frost was nergens te bekennen.
‘Ik denk het.’ Zuchtte ze terwijl ze de rode portemonnee in een doorschijnend, plastieken zakje liet glijden.
‘Oke, Bones, wat kan jij me vertellen?’
‘Haar nek is gebroken, maar ik weet niet zeker of dat de doodsoorzaak is.’
‘Er zitten huidcellen onder haar nagels, ze heeft zich verweerd.’ Voegde Maura er nog aan toe.
‘Denk je dat het dezelfde moordenaar is?’ vroeg Jane die zich ondertussen weer bij de anderen gevoegd had.
‘Het zou kunnen. We kunnen het DNA van de huidcellen vergelijk met degene die we bij Angela gevonden hebben.’
Dr. Brennan en Maura stonden recht en gebaarden dat ze het lichaam mee konden nemen. Ze zagen hoe het lichaam van het meisje in een donkere zak verdween, op een brancard in het busje geschoven werd en liepen dan het park uit.

Maura hupte steeds van het ene op het been wanneer ze ongeduldig was, en ook nu, nu de lift te traag naar haar zin was, deed ze dat. Zodra de deuren openschoven, sprintte ze bijna naar buiten, in de hoop dat ze nog niet te laat was. Ze zuchtte opgelucht toen ze Jane net haar jas zag aandoen.
‘Jane, ga je naar huis?’
‘Ja, wil je langskomen?’
‘Ik kan niet.’
‘Je mag Bill gerust meebrengen hoor.’
‘Hij is niet het probleem, of toch niet helemaal. Ik ben nog wel even bezig met die autopsie, en Dr. Brennan is al naar huis aangezien het röntgenapparaat stuk is en ze niets kan doen. Ik wil ze niet opzadelen met twee pubers als ze in een hotel verblijven, dus kan jij misschien Bill gaan halen en even op hem letten?’
‘Maura, hij is 15, hij heeft echt geen babysit meer nodig.’
‘Please, Jane? Ik kom hem halen zodra ik hier klaar ben, en ik zal een deel van de wijn opdrinken waarmee ik je opgezadeld heb.’ Jane zuchtte.
‘Oke, maar als hij me ‘mammie’ begint te noemen, schop ik hem eruit!’

[reacties??]

Reacties: