FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 7: I'll Misbehave If It Turns You On.

Langzaam opende ik één oog. Zwart.
“Mhmm? Waar zijn we?”� mompelde ik en rekte me uit. Ik hoorde een bekende stem en uit mezelf keek ik naar rechts.
“We zitten in het vliegtuig, op weg naar Amsterdam,”� lachte de stem.
Het drong tot me door dat ik een Zorromasker zonder gaten ophad om de omgeving te verduisteren. Ik friemelde achter mijn oren en vond uiteindelijk de elastiekjes.
Wanneer ik het ding had afgedaan, zag ik de binnenkant van het vliegtuig.
“Hoi, slaapkop,”� zei Alex zonder op te kijken van een vaag spel op zijn kleine schermpje.
“Je hebt het eten gemist.”�
“Wat hield het in?”�
“Kijk eens op je tafeltje, dom blondje,”� zei hij sarcastisch en langzaam keek ik naar het uitgeklapte tafeltje voor me.
Er lag een in plastic gehulde, witte consumptie in. Daarnaast zag ik iets bruins wat op een muffin leek waar iemand op had gezeten.
“Ik heb je ontbijt ook maar besteld. Sorry als je koffie koud is,”� zei Alex en nam een hap van het kleffe, witte broodje met paarse vulling, “Maar ik heb het alleen besteld omdat ik nog een broodje jam wilde hebben. En je muffin was op de grond gevallen.”�
“Dus je vond het leuk om op te staan?”� vroeg ik scherp.
“Uh-huh,”� zei hij smakkend.
“En jij krijft ook gewoon een extra broodje, hè?”�
“Dat is de Gaskarth-charme, Wilkinson.”�
Ik rolde met mijn ogen en nam een slok koude koffie, die naar water met een kleurtje smaakte.
“Oh, trouwens,”� vervolge Alex en bestuurde zijn mannetje weer in het spel, “De koffie is gemaakt van de resten van de koffiemachine. Sorry, maar de echte koffie was op.”�
Smoesje. Waarschijnlijk had hij met zijn ‘Gaskarth-charme’ erom gevraagd. Waarschijnlijk gezegd dat ik het lekker vond en helemaal getikt was. Ik proestte de koffie uit over Alex. Hij sprong verschrikt op en kaatste een meisjesachtig gilletje uit.
“Sorry, Gaskarth, ging per ongeluk,”� zei ik en probeerde mijn lach in te houden.
“Schuif eens op, ik moet naar de wc,”� zei hij zuur.
“Ik haat je,”� lachte ik.
Alex grijnsde bitter.
Toen Alex uit het zicht was verdwenen proestte ik het uit van het lachen. Jack, die ik nog niet had gezien omdat Alex lelijke hoofd ervoor zat, was ook gefocust op zijn schermpje en ik zag dat hij bezig was met een soort Trivia.
“Mooie stunt,”�zei hij en scheurde een stuk brood van zijn ontbijt af.
“Het is trouwens rubber met jam die naar nep smaakt.”�
Ik peuterde het plastic van het witte broodje af en nam een hap. Klef en er zat een dunne laag paarse vloeistof op die jam moest voorstellen.
“Wat een slecht eten,”� mompelde ik met volle mond.
“De muffin is beter,”�grijsde Jack.
“Echt?”�
“Ja. Als hij niet geplet is,”� lachte hij schamper, “Wat Alex deed vond ik aan de ene kant grappig, maar aan de andere kant ook weer niet. Net zoals wat jij met de koffie deed.”�
“Het was geen koffie.”�
Jack keek me aan.
“Nee, dat begreep ik. Hé, weet jij wie de baas was van dat hotel in de film ‘Psyco’?”�
Ik lachte.
“Ik denk dat het Jack Bassam Barakat was.”�
“Die staat er niet bij,”� grijnsde hij en ik vroeg me af of hij de grap doorhad.
“Hoe heb jij de afgelopen uren overleefd?”� vroeg ik en haalde een hand door mijn haar.
“Gewoon, met dit spel. En films. En verder niets, eigenlijk,”� lachte Jack en sloot zijn scherm af.
“Wanneer zijn we er?”�
Jack gaapte.
“Eden, ik heb werkelijk geen flauw idee.”�
“Jack?”�
“Hm?”�
“Bedankt voor mij meenemen op tour.”�
Jack lachte.
“Geen probleem, het was ook omdat ik jou ook miste.”�
“Driehonderd van de 365 dagen alleen zijn is niks. Gelukkig hebben mijn hobby’s me gered,”� zei ik geamuseerd.
“Gaskarth blijft wel lang weg…”� mompelde ik.
“Beter voor jou, toch?”�
“Ja, ja, je hebt gelijk.”�
“Moet je wat drinken,”� zei opeens een stem met een bittere ondertoon.
Verschrikt keek ik op en zag een vrouw staan. Ze had een masker van make-up op en haar blonde haar krulde langs haar gezicht.
“Uhm, een colaatje, alsjeblieft.”�
Ik zag hoe Alex naar de stoel kwam en voorzichtig tikte hij de vrouw op haar schouder.
“Mag ik er langs?”� vroeg hij lief en knipperde overdrijvend met zijn ogen.
“Altijd,”� lachte de vrouw.
Klunzig stapte hij over mijn benen heen en nam weer plaats naast me.
“Wil je ook wat drinken?”� vroeg ze.
“Nee, dank je.”� Zei hij en ik voelde hoe zijn hand op de mijne rustte.
Ik balde mijn vuisten, maar hiel mezelf onder controle; ik foeterde hem wel uit als de stewardess weg was.
De glimlach van de stewardess gleed van haar gezicht af en nors liep ze verder.
Alex liet mijn hand los en ik keek hem woedend aan, terwijl Jack en Alex lachten.
“Moest je haar gezicht zien!”�
“Sommige mensen zijn echt makkelijk om te pesten!”�
Ik kuchte en Alex keek op.
“Gaskarth, dat doe je nooit meer,”� siste ik.
“Wat? Zag je haar gezicht dan niet? Geweldig!”�
“Dat zag ik. Maar voortaan eerst vragen of je stewardessen wilt plagen.”�
“Gast, ze dacht dat jullie echt wat hadden,”�grijnsde Jack.
“Nooit,”� lachte ik.
“Voor het eerst heb je gelijk, Eden,”� zei Alex en grijnsde.
“Hou op,”� zei ik geamuseerd.
Wacht. Dit kon niet. Hoe konden Alex en ik nou aardig tegen elkaar doen? Was dat mogelijk?
“Cabin crew,”� mompelde de piloot door de luidspreker en ik deed mijn riem vast.
Amsterdam, we komen eraan.

Reacties: