FanFic.nl

The Ultimate Fantasy (TC)

7

Tom zag zijn moeder het zwembad van het hotel in lopen en wist meteen dat de pret over was. Eigenlijk mocht hij nergens gaan zwemmen voor zijn moeder het water goedgekeurd had. Als iemand ooit gezegd had dat het leuk was om een wetenschapster als moeder te hebben, dacht Tom er toch anders over.
‘Tom! Wat ben je aan het doen?!’
‘Zwemmen.’ Antwoordde Bill droog. ‘We verveelden ons, en toen ik hoorde dat er een zwembad was, heb ik voorgesteld om te gaan zwemmen.’
‘Het zwemfeestje is voorbij. Bill, Maura moet overwerken dus rechercheur Rizzoli is hier om je op te pikken.’
‘Ik haat haar.’ Zuchtte Bill zacht zodat enkel Tom het kon horen.
De twee jongens klommen uit het zwembad en wilden weer naar de hotelkamer gaan, maar werden verplicht om zich toch eerst af te drogen. Na wat gezucht en geprotesteer, deden de jongens uiteindelijk toch wat hen gevraagd werd en droogden zich af waarna ze Dr. Brennan naar de hotelkamer volgden.
Aangekomen in de kamer op de vierde verdieping , zag Bill Jane meteen zitten en kon het niet laten om haar een boze blik te werpen voor hij samen met Tom in de badkamer verdween. Zonder een woord te zeggen, trokken de twee jongens hun kleren weer aan en begaven zich weer naar de ‘woonkamer’. Bill liep meteen naar zijn rugzak die met een elegante zwaai op zijn rug belande en keek Tom aan.
‘Ik zie je morgen op school.’ Tom knikte om dat te bevestigen en Bill liep de hotelkamer uit.
Hij hoorde Jane nog afscheid nemen van Dr. Brennan en hij keek haar niet aan toen ze op de gang verscheen. Beide geen woord zeggend liepen ze door de gangen van het hotel en kwamen een minuut of twee later aan bij Jane’s auto. Bill liet zich in de bijrijderstoel zakken en staarde boos voor zich uit.
‘Heb je, je geamuseerd?’ vroeg Jane toen nadat ze de auto gestart had. Bill reageerde niet. ‘Oke, dus, je bent kwaad op me. Mag ik ook weten waarom?’ Bill keek haar vanuit zijn ooghoeken even aan en staarde dan weer naar buiten.
‘Omdat Maura jou verkiest boven mij.’ Mompelde hij uiteindelijk.
‘Bill, jullie kennen elkaar pas 3 dagen en…’
‘Ik was thuis gisterenavond, ik was de hele avond thuis. Ik heb de hele avond in Maura haar kamer gezeten, ik mocht niet naar buiten komen, want jij mocht me niet zien. Ik heb zelfs al mijn spullen uit mijn kamer moeten halen voor het geval dat je te laat zou blijven en zou blijven slapen.’ Heel even was het stil in de auto.
‘Ik had er geen idee van dat Maura zo bang was voor mijn reactie.’
‘Ze zei dat je kinderen haat, daarom mocht je me niet zien.’
‘Ik haat kinderen niet.’ Zei Jane terwijl ze haar hoofd schudde. ‘Ik zie gewoon zoveel op mijn werk, dat ik het bijna niet durf om kinderen te hebben, er kan zoveel gebeuren. Daarom zeg ik altijd dat ik geen kinderen wil, omdat ik het niet durf. We hebben daarstraks nog het lichaam gevonden van een meisje van jou school. Abby was net zo oud als jij.’
‘Abby, DiMatteo?’
‘Ja, kende je haar?’
‘Ze, ze zat bij mij in de klas. Ze is samen met mij uit de les gestuurd omdat we in slaap gevallen waren. Wat is er gebeurd?’
‘Dat weten we nog niet.’
Bill was duidelijk geschrokken door wat Jane haar net vertelde, en de rest van de rit zeiden ze beiden niets meer.

Een kleine vijf minuten later kwamen ze aan bij Jane’s appartement. Nog steeds in stilte stapten ze uit en gingen naar boven, pas toen Jane de deur achter hen weer sloot, brak ze de stilte.
‘Gaat het een beetje?’ Bill knikte en ging in de zetel zitten. ‘Wil je misschien iets drinken?’
‘Ja, graag.’
Jane liep naar de keuken en trok haar koelkast open om te ontdekken dat ze vergeten was om naar de winkel te gaan. Het enige dat ze in huis had, was bier en water. Kon het kwaad om een 15-jarige bier te geven? Nee, waarschijnlijk niet.
‘Ik hoop dat je kan liegen?’
‘Euhm, ja, tuurlijk, waarom?’ Jane nam twee flesjes bier uit de koelkast en liep ermee naar de woonkamer.
‘Omdat Maura me vermoord als ze erachter komt dat ik je bier geef.’ Lachte ze terwijl ze hem een van de flesjes overhandigde.
‘Ik zal niets zeggen, beloofd.’ Jane opende de twee flesje en tikte de hare even tegen die van Bill voor ze het aan haar lippen zette. ‘Hou je van honkbal?’
‘Nee, waarom?’
‘De Red Sox spelen vanavond, maar ik neem het wel op voor later. Jij hoeft je niet te vervelen omdat ik een honkbalfanaat ben.’
‘Dank je.’
‘Waar hou je dan eigenlijk wel van?’
‘Ik weet niet, muziek?’
‘Muziek is iets goed om van te houden. Geef je me de afstandsbediening eens?’ Bill keek even rond en gaf dan het zwarte machientje aan Jane.
Ze zette de televisie aan en zapte meteen door naar TMF waar ‘Dancing on my own’ van Robyn draaide. Bill nam nog enkele slokken van zijn flesje en kwam toen tot de ontdekking dat het al leeg was. Damn, dit was lekker bier.
‘Wil je er nog een?’ vroeg Jane terwijl ze op Bills lege flesje wees.
‘Ja, graag.’ Jane stond recht en toen ze naar de keuken liep, zag hij dat ze op haar blote voeten rondliep.
Hij vermoedde dat het voor hem ook wel oke zou zijn om zijn schoenen uit te doen en begon te prutsen aan de veters van zijn versleten All-stars. Nadat hij de zwarte dingen onder het salontafeltje geschopt had, nam hij dankbaar zijn tweede flesje bier aan. Jane zette zich weer naast Bill in de zetel en maakte het haar gemakkelijk door een been onder haar te vouwen en het ander naast de zetel te laten hangen. Bill nam een gelijkaardige houding aan en beiden staarden ze naar ‘S&M’ van Rihanna.
‘Kan je alsjeblieft iets anders opzetten?’ Vroeg Bill bijna smekend na enkele seconden.
‘Thank God, ja!’ lachte Jane terwijl ze de afstandsbediening vastnam en iets anders opzette.
Het beeld stopte uiteindelijk op een film die Bill zich vaag herinnerde, en geboeid bleef het tweetal naar het scherm staren.

Toen de aftiteling een half uur later over het scherm gleed, begaf Jane zich opnieuw naar de keuken en opende de koelkast om er voor haar nog een flesje bier uit te halen.
‘Krijg ik er ook nog eentje?’ ze zag Bill haar over de rugleuning van de zetel met smekende ogen aankijken.
‘Nee, jij hebt genoeg gehad. Als ik je nu nog een flesje geef, komt Maura er zeker achter en lig ik morgen op haar tafel, en daar heb ik geen zin in.’ Teleurgesteld draaide Bill zich weer om.
Jane vulde de bakjes van Joe Friday en keek toen rond om te kijken of ze het beest kon vinden. Toen dat niet het geval was, zuchtte ze.
‘Joe?!’
‘Wie is Joe?’
‘Joe Friday, de hond die ik van mijn collega gekregen heb.’
‘Jij krijgt een hond van je collega?’
‘Ja, hij redt regelmatig van die liefdadigheidsdieren, en ik heb Joe in huis genomen. Van Maura heb ik trouwens een schildpad gekregen.’
‘Een schildpad, zoals Bass?’
‘Ja, maar dan een kleine versie.’ Lachte ze terwijl ze de glazen bak waar James in zat, omhoog hield. ‘Maar goed, help je even zoeken naar Joe? Ze is klein, wit en ik zweer dat het een kat is dat in het verkeerde lichaam is geboren.’ Bill en Jane lachten beiden en gingen dan op zoek naar de vermiste hond.
Terwijl Jane de badkamer en haar slaapkamer doorzocht, deed Bill de woonkamer. Hij keek onder de sofa en elke kast, maar kon geen levend wezen vinden. Hij bleef stilstaan toen hij op een van de kasten een foto zag en bekeek hem even. Op de foto stonden een iets oudere vrouw en man, met naast hen twee jonge mannen en Jane die een van de twee omhelsde. Zou het haar broer zijn, of betekende hij meer voor haar?
‘Joe! Komaan, ik heb je al zo vaak gezegd dat, dat niet mag!’ Bill keek op en liep naar de kamer vanwaar de stem afkomstig was. Hij kwam uit in Jane’s slaapkamer en zag een wit hoopje op een van de kussens liggen.

Een klein kwartier later zaten Bill en Jane weer in de zetel naar de televisie te staren. Bij het zappen waren ze voorbij een of andere komedie gekomen en hadden die op laten staan. Beide waren ze al eens bijna van de zetel gevallen van het lachen en Bill had besloten dat hij dat best niet meer kon doen, aangezien hij een slapende Joe op zijn schoot had liggen.
Op het scherm begon de reclame en Bills gedachten begonnen af te dwalen terwijl hij het laatste restje bier uit zijn flesje, dat hij uiteindelijk toch van Jane gekregen had, opdronk. Hij voelde zich hier meer thuis dan bij Maura, hoewel hij hier slechts een uurtje was en al drie dagen bij Maura woonde. Stiekem vond hij Jane zelfs aardiger dan Maura, en zou hij liever bij haar blijven dan terug te moeten gaan naar Maura.
Geklop op de deur haalde hem uit zijn gedachten en toen hij zich bedacht dat het waarschijnlijk Maura was die hem kwam halen, voelde hij zijn goede humeur wegvloeien.

[reacties??]

Reacties: