Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Mijn redding??? » Hoofdstuk 1
Mijn redding???
Hoofdstuk 1
Langzaam deed ik mijn ogen open, maar deed ze meteen weer dicht. Ik werd verblind door een fel stralende zon. Ik probeerde te bewegen, maar dat deed verschrikkelijk veel pijn. Beelden van de vorige avond flitsten voorbij. Er kwamen tranen in mijn ogen. Hoe was ik ooit in deze situatie terechtgekomen. Opnieuw probeerde ik mijn ogen open te doen. De zon was nog altijd verblindend, maar ik was erop voorbereid. Ik hield mijn hand beschermend voor mijn ogen en keek om me heen. Ik lag nog altijd in dat steegje. Dan keek ik naar mezelf, bang om wat ik zou zien. Beginnend met mijn armen controleerde ik mezelf. Ik zat onder de blauwe plekken en schaafwonden en mijn kleren waren gescheurd. Maar wat het meest pijn deed waren mijn voeten, ik had geen schoenen aan en mijn voetzolen zagen er nogal rauw uit. Dat kan ook niet anders, ik heb denk ik kilometers gelopen. Maar goed dat ik vroeger nog atletiek gedaan heb. Maar vroeger lijkt nu wel heel lang geleden.
In mijn ooghoek merk ik een beweging op. Ik krimp ineen.
“Rustig, ik ga niets doen,”¯ zei een warme jongensstem, “Ik wou je al verplaatsen toen ik je hier vond, maar je begon zo luid te krijsen en wild in het rond te schoppen dat ik maar besloten heb om te wachten tot je wakker werd.”¯ De jongen kwam in mijn gezichtsveld staan en hurkte neer naast me. Onbewust kromp ik toch nog ineen toen hij een hand op mijn arm legde. Hij glimlachte naar me en ik begon me wat te ontspannen. Hij had zwart kort haar, donkerbruine, bijna zwarte ogen en een roodbruine huid.
“Aangenaam, ik ben Seth.”¯ Zei hij en stak zijn hand naar me uit. Hiervan moest ik lachen en ik nam zijn hand. Die voelde heel warm aan.
“Ik ben Maris,”¯ hij liet mijn hand los en stond op.
“Maris, mooie naam, heb je zin om recht te staan of blijf je liever nog wat zitten?”¯
“Ik denk dat ik ga proberen om eens recht te staan.”¯ Ik nam zijn handen vast en Seth trok me recht. “Aw!”¯ ik voelde een pijnlijke steek in mijn linkerenkel.
“Gaat het? Leun maar op mij.”¯ Seth deed zijn arm om me heen en ondersteunde me. Ik had geen idee waar we ergens waren en hoopte dat hij de weg wist.
Na een tijdje begon ik de straten in Seattle te herkennen. Seth loodste me mee naar een kleine tearoom waar hij me trakteerde op pannenkoeken en warme chocomelk. Tijdens het eten zeiden we niet veel. Ik keek naar buiten en dacht aan wat er allemaal gebeurd is de laatste weken.
“Ik denk dat ik best even naar huis bel, ze gaan zich waarschijnlijk afvragen waar ik blijf,”¯ Seth haalde een gsm uit en ging staan. “Ik ben zo terug.”¯ Hij liep naar buiten en ik zag hem druk praten. Toen hij terug binnenkwam zag hij er bezorgd uit. Dit probeerde hij te verbergen met zijn lach, maar ik zag het in zijn ogen.
We waren weer buiten.
“Waar ergens woon je? Dan kan ik je naar huis brengen.”¯ Wat moest ik hier op antwoorden? Ik kan echt niet naar huis.
“Ik… euhm… ik ben een paar maand geleden thuis weg gegaan. Ik kan daar niet naartoe.”¯ Ik was eigenlijk wel wat beschaamd om dat te moeten zeggen. Een tweetal uur geleden heb ik hem ontmoet, in een nogal rare situatie. Nu moet ik uitleggen dat ik nergens heen kan gaan en misschien zelfs vragen of hij iets weet. Heel even zag ik een glimlach op zijn gezicht verschijnen, of dat dacht ik toch. Na een fractie van een seconde was die al weer weg, maar ik zag hem nog in zijn ogen glinsteren.
“Wel… dan denk ik dat je maar met mij moet meegaan naar huis.”¯ De luchtige manier waarop hij dat zei, het was wel alsof hij het al wist. Seth stak zijn hand op naar een auto.
“Dat is onze chauffeur.”¯ Lachte hij en nam mijn hand vast. Hij trok me zachtjes mee naar de auto die iets verder stond te wachten.
“Hey Jake,”¯ hij boog voorover en sprak tegen de jongen achter het stuur, “Dit is Maris, het meisje waar ik aan de telefoon ook al over sprak, ik heb haar gevonden maar het hele verhaal is voor straks. Blijkbaar heeft ze geen thuis om heen te gaan, en ze kan ook nergens anders terecht dus heb ik voorgesteld dat ze met ons mee kon komen zodat we later met z’n allen kunnen kijken waar ze kan blijven. Dat is toch niet erg hè?”¯ Ongelooflijk dat hij dat allemaal in één deer kon zeggen. De andere jongen knikte gewoon en stak zijn hand door het raam.
“Dag Maris, ik ben Jacob.”¯ Ik nam zijn hand aan en het viel me op dat die ook al zo warm was. Seth deed de deur voor me open en ik stapte in.
“Heeft Seth je niet te veel lastig gevallen?”¯ vroeg Jacob.
“Euhm…”¯ even wist ik niet wat te zeggen. “Het viel wel mee hoor.”¯ Hierom moesten de twee jongens lachen, ik had geen idee wat er zo grappig was.
Tijdens de rit vertelden de jongens me de namen van hun vrienden en familie, dat ze in een soort reservaat, La Push, leefden en dat ze heel vaak buiten waren. Ze hadden absoluut geen geheimen voor elkaar, waardoor ze elkaar door en door kennen… het was dus nog wel een aangename rit.
Reacties:
Oewww
I going to like this !
Snéél verder !
Want het is echt heul mooi
xxx
Seth is so cute
het is echt heel goed geschreven, zou zo een stuk uit de TwilightSaga kunnen zijn