FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/13]

Vooraf:
k hoor dat er een persconferentie is in de hal van dit hotel. Het is toch echt te toevallig. Alsof het lot wil dat Bill en ik weer bij elkaar komen. Nee, Megan niet aan denken, je bent voor Damian niet voor jezelf. Ik pakte Damian uit zijn wiegje en voedde hem, daarna kroop ikzelf mijn bed maar in. Ik moest morgen fit zijn wilde ik met Bill in aanraking komen.
De volgende ochtend hoorde ik al allemaal geluid beneden, het was nu of nooit. Ik kleedde mij en Damian aan en liep naar beneden….



Ik keek om me heen en ik zag de lange tafel met hun namen erop al staan. Daar zal hij straks zitten. Een man komt op me af gelopen en vraagt me wat ik kom doen. Ik vertel hem dat ik werk voor een tijdschrift. Hij geeft me een pasje en wijst me de plek waar ik kom te staan, helemaal voor aan, perfect. Hij vraagt me niet eens wat Damian bij mij doet, best wel bijzonder. En nu was het wachten op hen. Dit was het moment waar ik opgewacht heb, het moment dat Damian en Bill elkaar voor het eerst zullen zien. Ik wacht geduldig en al snel stroomt de zaal vol met allemaal journalisten. Als alles vol zit komen de jongens het podium opgelopen. Ik kijk naar Bill. De manier waarop hij beweegt, de manier waarop zijn haar met zijn bewegingen meebeweegt, hij is perfect. Alles aan hem is perfect. Ze nemen plaats achter de tafel. De eerste vragen worden door de zaal geroepen en ze geven alle 4 antwoord. Ik moest ook iets vragen, alleen dan zou hij me opmerken. Ik stak mijn hand in de lucht en de man voor de tafel wees me aan als teken dat ik mijn vraag mocht stellen.

‘Wat voelde je toen jij en je vriendin Megan uit elkaar gingen?’ Dat was de vraag waar ik antwoord op wilde. Bill wendde zijn hoofd naar mij en zijn mond viel een klein beetje open van verbazing. De hele zaal was stil, ze waren allemaal nieuwsgierig naar het antwoord, maar ik moest het weten.
‘Ik voelde me verschrikkelijk. Ik wilde teruglopen, haar weer beetpakken en zorgen dat ze nooit meer weg zou gaan. Ik had spijt, spijt dat ik weg moest voor de zoveelste keer. Ik hoopte dat ze het zou begrijpen, maar dat deed ze niet. Terecht zou je zeggen, maar ik wilde gewoon zo graag dat ze op me zou wachten, dat ze als ik thuis kwam weer voor haar huis zou staan en dat ze naar me glimlachte als die keer deed, maar ze was weg.’
Ik kon terplekke in tranen uitbarstten, maar ik deed het niet, het mocht nog niet.

Alweer werden er allemaal vragen door de zaal geroepen, ditmaal gingen ze allemaal over Bill en mij. Iedereen wilde dingen weten, maar Bill zei dat hij geen antwoord ging geven op die vragen. Na de persconferentie volgde ik Bill. Toen hij eenmaal even alleen liep, rende ik met Damian op mij arm naar hem toe.

‘Bill, wacht!’ riep ik hem achterna.
Hij draaide zich om en keek me vol verbazing aan.
‘Wat doe jij hier Megan en wie is dat?’ vroeg hij, terwijl hij naar Damian keek.
‘Kunnen we ergens anders praten, het is een lang verhaal’
Hij knikte en we liepen samen naar zijn kamer. Zodra we de kamer binnen komen sluit Bill de deur achter me.

‘Ik heb je gemist Megan’ is het eerste wat hij zegt.
‘Ik jou ook, Bill, maar daarvoor ben ik hier niet’
Ik ga op de dichtstbijzijnde stoel zitten en zet Damian op mijn schoot.
‘Ik ben hier voor dit kleine mannetje’ zeg ik, terwijl ik een glimlachende blik op Damian werp.
Bill gaat ook zitten en kijkt me afwachtend aan.
‘Dit is Damian. Hij is nog maar een paar weken oud en…’ ik slik en schraap mijn keel zachtjes. ‘Jij bent zijn vader, Bill’ zeg ik zacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.