FanFic.nl

In love with the prince of darkness

Hoofdstuk 1

Januari 1893

‘Ik wens je een veilige reis Irina.’ Zei Mevrouw Olga met tranen in de ogen.
Ik knikte en mompelde een kort bedankje.
Ze omhelsde me voor een laatste keer stevig.
Mevrouw Olga was de directrice van het weeshuis.
Ze ving me op na de dood van mijn ouders.
Olga was een moederlijk type met een groot hart.
Ze hield van alle weeskinderen waar ze voor zorgde, maar toch was ik haar lievelingetje.
Gewoon omdat ik speciaal was.
Ik was anders dan al de meisjes uit het weeshuis.
Ik sprak amper met de andere wezen, trok me terug en vocht altijd met jongens.
Nu ik 18 was geworden, was het tijd om op mijn eigen benen te staan.
Ik keerde mijn rug om naar Olga en begon aan mijn lange reis naar de man die mijn ouders had vermoord.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na 3 dagen wandelen richting Transsylvanië kwam ik aan in mijn geboorte dorp.
Mijn rode cape wapperde achter me aan terwijl ik met gebogen hoofd door de sneeuw liep.
Ik keek echter niet uit waar ik liep, waardoor ik frontaal op iemand botste.
De persoon tegen wie ik op was geknald kon me nog net opvangen en door de schok keek ik met een ruk in zijn gezicht.
Ik keek recht in de twee donkerste ogen die ik in heel mijn leven had gezien en slikte.
In een poging me los te wurmen uit zijn greep, liet ik mijn tas vallen.
‘Shit.’ Mompelde ik geïrriteerd.
Ik bukte me zodat ik mijn tas kon oprapen.
Toen ik weer recht stond, keek ik voor een tweede keer in zijn duistere ogen.
‘Sorry dat ik tegen je op liep.’ Mijmerde ik zacht.
De man glimlachte, waardoor zijn gezicht nog veel knapper was dan ervoor.
‘Het is niets.’ Zijn fluweelzachte stem klonk als muziek in mijn oren. ‘Wie ben je?’
‘Mijn naam is Irina.’ Ik stak mijn hand naar hem uit.
Hij nam mijn hand in de zijne en schudde hem.
‘Irina Van Helsing.’ Ging ik verder.
Zijn ogen werden groot en abrupt liet zijn hand de mijne los.
‘Heb ik iets verkeerd gezegd?’ Vroeg ik onzeker.
Hij knipperde verwoed met zijn ogen en schudde zijn hoofd.
‘Ben je de dochter van Abraham Van Helsing en Anna Valerious?’ Vroeg hij hees.
Ik knikte. ‘Ja dat ben ik. Ken je hen dan?’
Zijn ogen versmalden zich, waardoor ze nog donkerder leken.
‘Een soort van.’Al zijn vriendelijkheid leek verdwenen te zijn, en had plaats gemaakt voor een onrustgevende kilte.
‘Ik moet gaan.’ Zei de man terwijl hij zich omdraaide en weg wandelde.
‘Wacht!’ Riep ik hem na.
De man bleef met zijn rug naar me toe staan.
‘Mag ik weten hoe je heet?’ Vroeg ik terwijl ik met mijn hand mijn ketting vasthield.
Hij draaide zich met een ruk weer om waardoor zijn leren jas meevloog.
‘Je mag me Vlad noemen.’ Grijnsde hij met een twinkeling in zijn ogen.
Ik knikte. ‘Tot ziens dan, Vlad.’
‘Tot ziens Irina.’
Hij draaide zich weer om en verdween het bos in.
Onbewust moest ik glimlachen, ook al wist ik niet echt waarom.
De sneeuw dwarrelde uit de lucht en ik sloeg mijn mantel stevig om me heen.
Ik wandelde een eindje verder op zoek naar een herberg waar ik kon overnachten.

Reacties: