Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Instrumental » Devilish
Instrumental
Devilish
Georg
Nu David weg is hebben we ons op het bed van Gustav verzameld met het slechtste eten wat je maar kan bedenken. De reden dat we zo onmenselijk vroeg zijn opgestaan - de drummer zijn tijd - gaat Bill nu vertellen.
"Ik wil op hun grafstenen kunnen spuwen wanneer ik klaar met ze ben," vertelt de zanger met een gruwelstem en smeulende ogen. Het beangstigd mij een beetje.
"Gaat dat niet ietwat ver?" vraag ik dan ook voorzichtig. De zwartharige jongen kijkt me sceptisch aan.
"Hoe denk jij dan over die paarse teletubi?"
"Ik verafschuw haar." Met geklemde kaken kijk ik weg van hem en bal mijn vuisten tot mijn knokkels wit zien. Haar zal ik eens goed aanpakken, ongeacht dat ze een meisje is. Die huilen alleen maar sneller.
"Mooi. Dood wil ik ze niet, dit was alleen om sfeer te scheppen -en dat heeft gewerkt zo te zien." Geamuseerd kijkt Bill mijn kant op, ik gun hem geen blik waardig. "Ik wil ze wel het leven zuur maken. So who's in?" Tom steekt gelijk zijn hand op zonder te weten wat er gaat gebeuren en knabbelt dan weer verder aan zijn donut.
"Wat ben je eigenlijk van plan?"
"Wat wij van plan zijn, Gustav, is om er voor te zorgen dat we het bloed onder hun nagels vandaan halen."
"Dan weet ik nog steeds niet wat de inhoud gaat zijn?"
"Daar heb ik jullie toch ook voor nodig? Of moet ik het brein voor alles zijn?" snauwt Bill de drummer af. "Doen jullie nou mee of niet?" Verslagen steken Gustav en ik ook onze hand op. Kinderlijk klapt de zanger hier op, maar kijkt vrijwel gelijk weer serieus. Het doet mij toch wel grijnzen, volgens mij gaat het wel interessant worden.
"-Oké, dit gaat zeker weten allemaal geniaal uitwerken, maar dan loop ik tegen één probleempje op, of zeg maar een groot obstakel."
Geïrriteerd kijkt Bill mij aan - hij haat tegenspraak - en zegt: "Gooi het eruit."
"David." De vijf letters zorgen ervoor dat Tom opkijkt met een gezicht die steeds bleker wordt.
"Die wil ik echt niet op mijn dak hebben," piept hij, kucht dan snel om te doen alsof hij iets in zijn keel heeft. Tom heeft wel eens eerder David over hem heen gekregen en toen vond ik het wonderbaarlijk dat hij zonder kleerscheuren er vanaf kwam. Nou had hij er wel naar gevraagd hoor. Geen koffie om half zeven 's ochtends en dan Tom die de tourregels aan zijn sneaker lapt door een meisje mee de bus in te smokkelen is een dodelijke combinatie, helemaal als je dat bij een humeurige David flikt. De arme jongen barstte nog net niet in tranen uit met zijn net achttienjaar.
Een rilling loopt over mijn rug bij de gedachte alleen al en kijk Tom dan weer aan. Gelukkig, hij begint alweer wat kleur te krijgen.
"Hé, van wie hebben we geleerd te acteren?"
"David," mompel ik, de drummer en de gitarist te gelijk. "Juist. Hij zal niets merken. Hij zal juist het tegenovergestelde denken, en dat alles alleen maar pijnlijker voor hen." Als een gestoord genie wrijft hij vermakelijk in zijn handen. "Ik wil morgen al starten."
"Wat? Hoe weet jij jezelf zo snel klaar te maken? Ik ga al over mijn nek bij het idee." Tom doet alsof hij echt nokkie gaat bij de gedachte. "Een maand mij er toezetten is al te veel gevraagd!" Ik heb wel medelijden met hem. Hij zit met die dude Sky opgescheept terwijl wij vrouwen hebben, als we toch positiever moeten gaan kijken.
"Wat kan je toch een baby zijn! Soms vraag ik mij echt af of we uit hetzelfde eitje komen. Steek gewoon je agressie in zijn reet en je bent klaar. Ik dacht dat je zo'n master was in bed? Bewijs het dan!" Bill is echt genadeloos, zelf bij zijn broer. Die broer kijkt hem met vuur in zijn ogen aan en staat dan kwaad op om de slaapkamer uit te stormen.
"Bill.."
"Wat?!"
"Vraag je nu niet een beetje te veel van hem? Jij hebt het niet zo moeilijk, jij hebt een schattig, klein meisje, hij heeft een vent." Mijn woorden doet zijn wenkbrauwen fronsen. Hopelijk niet alleen dat, maar ook alle haat jegens de band, waarvan we de naam niet willen en kunnen noemen, even doet zakken.
"Oké, oké, ik ga al naar hem toe om even zijn kont te likken zodat zijn ego weer op normale hoogte komt -ver boven zijn pet." Na brommend gaat Bill door hetzelfde gat waar zijn broer doorheen is gestierd.
"We gaan zo erg naar de hel," mompelt Gustav, waardoor ik weg kijk van de deuropening. Hij begint met het opruimen van de troep op zijn bed en ik besluit hem te helpen.
"Als die prut band ons maar volgt, anders is alles voor niets. Ik ben niet voor mijn lolletje in de buurt van die paarse trien. Wat zeg jij?" Hij humt hier instemmend op en gaat door met de pizzakorstjes terug in de doos te gooien. Als hij morgen niet wakker wordt met een salamiplakje op zijn wang, dan weet ik het ook niet meer.
Er wordt hard gelachen in - waarschijnlijk - de woonkamer, dus ik kan weer opgelucht ademhalen. Als zij ruzie hebben, dan kan zelfs David dekking zoeken. Daar wil je echt niet tussen staan. Brede Gustav heeft het één keer geprobeerd en eindigde dan bij de eerste hulp met een gekneusde rib. Bill was over zijn trots heen gestapt en stopte niet meer met verontschuldigen en beloofde nooit meer op Tom in te rammen met een houten stoel, helemaal niet wanneer de drummer in de buurt is. Tom daarentegen kon de blonde jongen vanaf de andere kant alleen maar bedanken met de woorden dat hij zijn leven had gered, of in ieder geval zijn ribben. Nee, veel empathie heeft deze jongen niet.
"Biertje?" Gustav staat met twee zakken afval te wachten bij de deur tot ik ook klaar ben.
"Gozer, de middag is net van start gegaan!"
"Hebben wij ooit een excuus nodig gehad om te gaan drinken?" Er verschijnt een grijns op mijn gezicht bij de gedachte dat we bij alles wel een reden hebben gehad om te zuipen. Het is een keer zo erg geweest dat we alles wat we deden afsloten met de zin: 'Dit moet gevierd worden, iemand een biertje?' Mijn lachtranen zetten al op bij het terug denken ervan. Bill die doodserieus vertelt dat hij zijn darmen eruit heeft gekotst en dat ik of de drummer dan zegt: 'Dit moet gevierd worden, iemand een biertje?' en dan naar de koelkast lopen of zelfs naar de voordeur om dan echt niet meer terug komen, pas als er genoeg alcohol door onze bloedbanen stroomt. Dat waren pas mooie tijden. Vooral omdat de tweeling nog niet legaal mocht drinken en ons dus ieder keer vuil aankeek wanneer we dat zeiden.
Jammer genoeg heeft David het verboden na lang gezeur gehad te hebben van de tweeling, en misschien ook wel omdat we richting een serieuze leveraandoening aan het drinken waren.
"Als je het zo bekijkt, ik lust er wel een, of twee." Ik ontvang een boks van Gustav op mijn vuist en lopen naar de keuken om het afval te dumpen. "Zullen we dan maar gelijk vragen of die jonkies ook mee willen?" Hier wordt op geknikt.
In de woonkamer treffen we Tom maar geen Bill.
"Hé, waar is die kwaadaardige wederhelft van je?"
"Daar zit ik op," komt er triomfantelijk uit de gitarist.
"Je maakt een grapje?" Maar wanneer ik graaiende armen boven de rugleuning zie uit komen, had ik liever mijn woorden terug genomen. "Krijgt hij wel zuurstof?" Ik pook voorzichtig in onze zanger die hevig spartelt, Tom zit op zijn hoofd.
"Vandaar dat het zo rustig is," zegt Gustav die de lol er wel van inziet en vermakelijk toekijkt hoe de nagels van Bill geruïneerd worden door het knijpen en krabben in zijn broers kont.
"Oké, waar gaan jullie heen?" vraagt Tom.
"We willen een terrasje pikken, wil je mee dan?"
"Ja. Hebben jullie alles?"
"Ja, hoezo?" ga ik door.
"Niets, dan ren ik alvast naar mijn auto, zie jullie daar wel." En Tom staat vlug op en rent er vandoor. Ik hoor hem nog iets van de kapstok grissen en zijn sleutels pakken.
Bill trekt onze aandacht door dramatisch naar lucht te happen om vervolgens te schreeuwen: "Hij gaat eraan!" En nu is hij ook verdwenen.
"Die gaan blijkbaar allebei mee?" Gustav haalt hier zijn schouders alleen maar voor op en besluit ook naar de voordeur te gaan. Lachend volg ik en raap wat mutsen zonnebrillen bijeen.
Reacties:
Omg, dit is echt een gewéldig verhaal. Ik was al dagen aan het zoeken naar iets om lekker weg te lezen, iets vrolijks dat je beter doet voelen en ik ben zo blij dat ik door ben gaan lezen in Instrumental.
Hoe krijg je het voor elkaar? Ik lig echt elke keer weer strijk op van die stukjes, en het zijn er onderhand zoveel dat ik ze niet meer allemaal kan quoten of ik quote gewoon het hele hoofdstuk.
Ik houd van de haat in dit verhaal. Yes I do. En ik weet niet of je hier nog aan verder schrijft, maar moest je dat doen, kun je het me melden?
En, voor de rest. I love this freaking much.
"Vandaar dat het zo rustig is," zegt Gustav
*plat*
En ik wil zo hard het moment lezen dat ze ontdekken dat Sky een meisje is....
<3
Oké, ik schoot dus echt meteen in de lach. Bill is zó evil x']
O.M.G.
*dood*
"Oké, oké, ik ga al naar hem toe om even zijn kont te likken zodat zijn ego weer op normale hoogte komt -ver boven zijn pet."
*alweer dood*
En haha, dat einde was ook echt geniaal.
Dude, ik hou van Instrumental <3