FanFic.nl

Harry Potter and the Moongirl. (VERNIEUWD)

The beginning of the future.

De man nam trillerig weer plaats op zijn kussen en onze ogen vonden elkaar even. Zijn haren waren lang en zwart. Je zag ook aan zijn ogen dat hij oogpotlood had gebruikt. Een mantel tot aan zijn onderbenen verborg zijn lichaam en het teken van Ravenklauw was op zijn mantel te zien.
Met gefronste wenkbrauwen en een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht pakte hij het boek wat voor hem lag op. 'Wie is zijn of haar boek vergeten?' vroeg de professor en nadat hij de woorden had uitgesproken gleden zijn ogen langs alle leerlingen en keek ik omlaag naar het boek in mijn hand. Waarzeggerij voor beginners, gelukkig was ik het niet vergeten..
'Gaan we niet kennis maken?' Hoorde ik Draco's stem vragend klinken. 'Als het goed is kennen jullie elkaar al allemaal? Toch?' 'Ja, maar u kent ons niet.' 'Ik wil jullie op een andere manier leren kennen. Maar goed, als je toch zo graag iets wilt zeggen meneer Malfidus.. Lees de eerste bladzijde van het boek maar.'
Wat gegrinnik, gefluister en een zucht van Draco zorgde ervoor dat ik over mijn schouder naar hem keek. Fronsend opende hij zijn boek en keek hij even op omdat hij merkte dat ik naar hem keek. Een knipoog en met een grijns keek hij terug naar zijn boek. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien niet erg geamuseerd of leergierig. Knipperend keek ik de andere kant op en zag ik dat de professor naar mij aan het staren was op een zwoele manier. Verbaast keek ik nog naar hem tot hij op schrok en weg keek.
'Welkom in de klas van Waarzeggerij, waar je leert wie je bent, wat de toekomst is en wie de zwakkelingen zijn. Bij Waarzeggerij ga je leren wat de toekomst in gaat houden en wie er te zwak is voor zijn of haar toekomst. Dat ga je in zien als je het waarzeggen onder de knie hebt. Onder aan de ladder gaan we beginnen, vlekken in de thee of koffie.'
'Jullie hoorden het Draco zeggen, wie wilt het als eerst proberen?' Veel leerlingen keken omlaag naar hun boek als teken dat ze het liever niet wouden. Ergens wou ik het ook niet, waar was Waarzeggerij goed voor? Liever wachtte ik mijn toekomst af dan dat ik mijn problemen van te voren wist of voor ogen kwam op een niet natuurlijke manier. Hm, eigenlijk was magie ook niet natuurlijk.. Een maand geleden had ik waarschijnlijk gedacht dat í¡ls magie of waarzeggerij bestond het iets was wat boven onze grens lag. Nog hoger dan het paranormale, gek genoeg had ik het nooit gelooft.
'Jij.' Nieuwsgierigheid drong in me en toen ik op keek zag ik dat í­k, hoe kon het ook anders, werd aangewezen. De wijsvinger van de professor bewoog en vervolgens wees het naar het kussen tegenover hem. Slikkend stond ik op van mijn plek en kwam ik tegenover hem zitten. De nieuwsgierigheid van eerder was niet het gevoel naar dromen over mijn toekomst, het was meer het "willen weten wie er aan de beurt was."
De professor keek mij aan en ergens in de diepte van zijn bruine ogen zag ik toch wel iets wat in de buurt kwam van perfectie. Zijn ogen waren prachtig, onweerstaanbaar van dichtbij.. Hij keek nog steeds met zijn zwoele blik en het viel mij op dat als hij naar iemand anders keek hij niet op deze manier keek, alsof deze blik alleen voor mij bedoeld was.. Speciaal voor mij.. Mijn ogen gleden over zijn gezicht en zijn lippen begonnen te bewegen terwijl hij langzaam een kopje met thee op pakte.
'Hier, neem hier een slokje van.' Zijn handen overhandigden mij de thee en langzaam nam ik een slok terwijl ik niet één keer van zijn mooie ogen weg keek. Het leek alsof hij mij door had want hij straalde geen enkel emotie uit, alsof hij zijn reactie voor mijn gedachtens over hem wou verbergen.
Het kopje plaatste ik weer terug op het tafeltje dat tussen ons in zat. Snel, in een oogwenk, pakte hij het kopje vast nadat ik het los had gelaten. Met zijn hand hief hij het kopje op en bekeek de thee.
Afwachtend staarde ik hem aan en de stilte in het lokaal overspoelde mij zo erg dat ik de schrik van de professor niet aan zag komen. Zijn trillende handen lieten het kopje gauw los en het kopje brak toen het de grond raakte. De thee ging alle kanten op stromend en een grote schrik ging nu ook door de klas. Iedereen wou weten wat hij gezien had, iedereen behalve ik..
Zijn grote ogen keken mij nu weer aan, zijn mond hijgend. 'Blijf jij nog maar even..' Fronste hij en hij keek bezorgd weg.

Reacties: