FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 8: This Is Embarresing As Hell.

Ik kneep mijn ogen dicht en klampte mijn handen vast aan de stoel wanneer we landden. Het landen was nooit mijn favoriete ding van vliegen geweest, en het ging het ook niet worden. Mijn oren piepten en ik hoorde een dreun. Door de hoge snelheid van het vliegtuig werd ik in de stoel geramd. Langzaam kwam ik weer los en opende voorzichtig mijn ogen.
In de verte zag ik de luchthaven met de naam die ik niet kon uitspreken. De witte observatietoren torende er bovenuit en ik zag het gebouw eromheen. Schiphol.
Ik schudde mijn hoofd.
“Ik heb nu al een jet lag,”� mompelde Rian achter me en ik grijnsde naar niets in het bijzonder. Het vliegtuig kwam tot stilstand en de piloot mompelde wat door de luidspreker, waarschijnlijk wat informatie over het weer hier.
Ik probeerde om uit het raampje links van me te kijken, maar kon vrij weinig zien, nu iedereen opstond.
Alex zuchtte overdrijvend en ik keek op.
“Moet je erlangs?”�vroeg ik bot, “We kunnen ook wachten totdat iedereen weg is en we in alle rust onze spullen kunnen pakken.”�
Alex bleef me aankijken en ik stond met een zucht op.

We schuifelden met zijn allen naar de uitgang toe en kwamen ook langs de stewardess die Alex had geplaagd. Ze keek me zuur aan.
“Goede reis,”� mompelde ze tegen ons.
“Ik ben zijn vriendinnetje niet!”� zei ik iets te luid en keek Alex boos aan. Hij grimaste breed naar de stewardess.
“Sommige mensen zijn ook zo dom, hè?”�
Hij porde haar in haar buik en keurde haar verder geen blik waardig. Ik rolde met mijn ogen en stapte haastig verder de slurf in. Alex ging ook nooit veranderen.
Ik hoorde hoe er haastige voetstappen naar me toe kwamen en ik zag dat Jack me probeerde in te halen.
“Het is Alex, Eden. Kom op. Heb eens een beetje lol,”� lachte hij.
“Ik weet niet wat er met hem is. De ene keer kunnen we best een kort gesprek houden ,maar als jij er bent doen we zo gemeen tegenover elkaar,”� mompelde ik en versnelde mijn pas.
“Ik weet dat het aan mij ligt,”� zei Jack sarcastisch, “Maar ik wil jullie alleen maar helpen om elkaar aardig te vinden. Begrijp dat toch!”�
Ik stond abrupt stil en keek Jack met grote ogen aan. Ik wilde wat zeggen, maar niets kwam bij me op. Ik veegde een pluk haar uit mijn gezicht en begon weer verder te lopen.
“Alex en ik kunnen geen vrienden worden, Jack, dat weet je.”�

Er stonden al een hoop mensen om de bagageband heen. Om de zoveel tijd spuugde het ding weer een paar koffers aan en het ging ontiegelijk langzaam. Maar misschien was ik te ongeduldig. Ik speurde de band af en zag een groene koffer, volgekladderd met kleine tekeningetjes en mooie zinnen, die verscholen waren onder de vele stickers. Mijn koffer. Ik snelde naar de band toe, maar net toen ik de koffer bij het handvat wilde pakken, ging het weer het tunneltje in. Ik vloekte zacht en mensen keken me aan alsof ik overdreef.
Ik haalde weer een pluk blond haar voor mijn ogen vandaan en keek op toen ik gegiechel hoorde. Verderop stonden er drie meisjes te smoezen, waarschijnlijk over mij. Ik rolde met mijn ogen en stak mijn middelvinger en wijsvinger op, om zo de Britste ‘ fuck you’ te laten zien.
“Hé, wat zijn we weer aardig vandaag,”� smoesde Jack achter me en ik schrok.
“Ze zitten over me te roddelen,”� fluisterde ik.
“Trek je er niets van aan,”� lachte hij en keek naar het groepje meisjes wat ons licht minachtend aankeek.
Jack lachte naar ze en gauw keken ze weg.
“Zal ik het doen? Ja of nee?”�
“Wat doen?”�
“Zeg nou maar ja of nee, dan zie je het wel.”�
“Oké, doe maar wat je wilt.”�
Jack klapte blij in zijn handen als een kind van vijf en sprong op de lopende band, om vervolgens te poseren als Superman. Ik hoorde dat er iemand anders kwam aanrennen en zag Rian en Alex die als ninja’s achter Jack op de band stonden en strak vooruit keken. Zack kwam lachend aanrennen met een camera in zijn hand en ik lachte me dood aan de vertoning van de jongens. Na een rondje te hebben gestaan, sprongen Jack en de anderen van de band af en negeerde de blikken van de andere mensen, die te moe waren om ook maar een grijns te vertonen. Hij liep naar het groepje meisjes toe.
“Ik ben Superjack. Ik zie dat u een probleem heeft met mijn beste vriend,”�zei hij met een pokerface.
“En daarmee overtreedt u de Superheldwetten.”�
De meisjes lachten zich dood, maar Rian, Alex en Jack keken ze nog steeds aan met een serieus gezicht.
“Superjack, je hebt gelijk. Mensen mogen de vrienden van superhelden niet haten,”� zei Alex en zette zijn donkere zonnebril op.
“Dit is de eerste waarschuwing en ook de laatste. Mocht u enige vorm van kritiek hebben, bel dan de Superheldconsumentenlijn. Prettige dag nog,”� zei Rian en plakte een stel papiertjes, waar hij wat op schreef en in hun hand probeerde te duwen. De drie liepen weer naar de band toe en sprongen er weer op, om vervolgens voor mijn neus eraf te springen.
“Missie geslaagd,”� grapte hij en pakte mijn koffer die ongeveer naast hem op de band lag.
Ik proestte en Zack stopte met filmen.
“Geweldige actie,”� lachte ik en gaf Jack een high five.
We pakte de andere koffers ook van de band en net op tijd kwam Matt aanlopen.
“Hup, hup, we liggen achter op schema! Snel, ga undercover!”� riep hij en weer vielen er weer papiertjes uit zijn map die bijna uit elkaar viel.
“We zijn al undercover. Superhelden zijn altijd undercover,”� protesteerde Jack.
“Soms zijn jullie echt kinderen van drie,”� mompelde Matt. Hij prikte Jack in zijn buik en zei: “Kleed je nou maar om, Superjack.”�
Jack gilde zacht en pakte zuchtend zijn zonnebril en zette die op. Matt gooide zijn rugtas neer en haalde er verscheidene soorten kleding uit.
“Hier, pak wat je aan wilt doen.”�
“Maar het is allemaal zo lelijk,”� zeurde Alex.
“Wil je dood gaan omdat allemaal fans je bespringen? Nee, dat dacht ik ook niet,”� zuchtte Matt en keek me aan.
“Het zijn echt kleuters soms, vind je ook niet?”�
Hij trok een wenkbrauw op en richtte zich weer op Alex, zeggend: “Vergeet je Britse accent niet. Jack, dat geldt ook voor jou.”�
“Ik weet er alles van,”� grijnsde ik.
Toen All Time Low vrijwel onherkenbaar was, slopen we onder de uitgang door, langs de paspoortcontrole. De man trok zijn wenkbrauw op toen hij ons zag, maar liet ons er gelukkig langs.

Na de aankomsthal te hebben gepasseerd, haalde Matt ons in en zei dat we naar een ‘speciale’ uitgang moesten. Hij had beter doolhof kunnen zeggen. Uiteindelijk kwamen we bin de deur die ons naar buiten leidde en ik zag een grote tourbus voor mijn neus staan. Er waren mensen die hem nog steeds inlaadden.
“O mijn God,”�stamelde ik, “Dit is zo anders dan dat shitvrachtwagentje.”�
“Hij wordt niet echt vaak gebruikt, alleen voor lange afstanden en ritten. We slapen er nauwelijks in,”� lachte Alex.
“Dus vanavond zitten we in een hotel?”�
“Dat klopt. En morgen is de show,”� zei Rian en glipte de bus in om de nieuwe geur op te snuiven.
“Hij is nieuw en groot. Geweldig, geweldig, geweldig!”� lachte hij en ging languit op de bank liggen.
“Waar gaan we nu heen?”� vroeg ik en gooide mijn rugzak in een hoekje.
“Naar het Hilton hotel. Met een beetje geluk zijn er nog andere beroemde mensen,”� zei Jack en plofte naast Rian neer.
“Voorlopig vertrekken we nog niet, hoor!”� schreeuwde Matt gefrustreerd van buitenaf.
Ik lachte zacht en ging naast Jack zitten. Alex nam plaats op zijn schoot en Zack begon alvast met uitpakken.
“Dus… Slaap ik alleen op een kamer?”� vroeg ik ongeduldig.
Jack begon hard te lachen.
“Nee, Eden.”�
“Ergens dacht ik dat al.”�
“Verder weet ik het niet, maar niemand slaapt alleen.”�
Alex porde Jack.
“Jacko, je houdt weer iets schuil… Wat is het?”�
“Ik laat niets schuil,”� bloosde Jack en verstopte zijn gezicht.
“Ik slaap zeker met je op een kamer, hè?”� grijnsde ik en aaide Jacks haar.
Alex keek me met grote ogen aan.
“Nee, Jack, zeg dat het niet waar is. Alsjeblieft.”�
“Ik zeg niets,”� grijnsde Jack.
De bus begon te rijden en ik hoorde Matt mompelen.
Er viel een stilte en een paar van ons begonnen wat voor zichzelf te doen. Alex zat te twitteren, Rian en Jack speelde kaart, Zack zat iedereens koffer uit te pakken en ik luisterde wat muziek.
De bus begon van het een op het andere moment te rijden en ik schrok zo dat ik bijna van de bank viel.

Na een half uurtje kwamen we aan bij het Hilton. De spullen werden van ons afgepakt en we werden naar onze kamers begeleidt.
“Oké,”� begon Matt en speelde met de sleutels in zijn hand, “Ik weet niet of het een goed idee was, maar meneer Barakat hier heeft de kamers verdeeld onder jullie.”�
Ik oogde naar Jack. Als wij bij elkaar op een kamer kwamen, zou dat geweldig zijn, maar dat ging waarschijnlijk niet gebeuren. Hij koos toch voor Alex.
“Rian en Zack, jullie slapen op kamer 306,”�grijnsde hij. Jack haalde nonchalant zijn schouders op.
“Kamer 308… Jack en… En…”�
Mijn hart bonsde in mijn keel.
“En Matt. Hé, dat ben ik. Cool van je.”�
Alex en ik keken naar Jack en naar elkaar.
“Hier is je sleutel, Jacko, ik kom zo,”� lachte Matt.
“Kamer 304… Eens even kijken… Alex en Eden.”�

Reacties: