FanFic.nl

Densetsu no Akio.

Behind me, behind you IV - Losin' ain't my style.

''Alles oké?'' De zware stem van Kenshin weergalmde in Yasu's oren. Ze knikte op een ietwat hyperactieve manier. ''Gelukkig,'' zuchtte de Arcanine weer. ''Zullen we op zoek gaan naar Akio?'' Nog voordat Kenshin zijn zin af kon maken was Yasu er alweer vandoor gegaan. ''Yasu..? Yasu?!'' Hij zette vlug een sprint in gevolgd door zijn drie pups, achter de Buizel aan. Hopelijk wist ze waar ze heen ging...

''Geef het toch op, Kunai! Hier kom je niet levend weg!'' De Weavile snoof. Oké, hij wist dat hij er spijt van zou krijgen. Hij wist dat hij er niet ongeschonden vanaf kwam. Maar dat hij zou sterven, dacht hij bij lange na niet. Hij was niet van plan om het loodje te leggen op deze plek. Op dat moment kwam hij to stilstand. Hij stond nu op een hoger niveau dan Takumi, wat een voordeel kon hebben. Zeker met lange-afstands aanvallen. Op dat moment bereidde hij weer één van zijn aanvallen. Dit keer Ice Shard, die hem perfect leek voor deze afstand. Verschillende stukken ijs suisden op Takumi af, waarvan hij ze allemaal kon ontwijken. Een paar op een haar na. Kunai snoof. Hoe moest hij de Mightyena nou verslaan als deze zijn aanvallen steeds ontweek? ''Te langzaam.'' Zijn ogen werden wijd van ongeloof toen hij hoorde waar die stem vandaan kwam. Hij draaide zich met een ruk om, maar was te laat. Hij viel achterover van de rotsen, waar hij zich tot nu toe had bevonden, en kwam weer terecht op het niveau waar Akio stond. Kunai kuchtte, waarbij rood-achtig spul zijn mond verliet. Bloed. Dat had hij op verscheidene plaatsen zitten op zijn lijf. De Mightyena leek ook weer omlaag te zijn gekomen. ''Yarou,'' beet Kunai hem toe, maar het leek hem niet te deren. In plaats daarvan viel hij de Weavile weer aan, die op het laatste moment een pijnsteek kreeg en zich niet meer kon bewegen. Weer raak. ''Kunai!'' De stem van Akio weergalmde door de ruimte, die zowel de aandacht van Kunai als Takumi trok. De Mightyena leek zich plots weer te herinneren wat zijn opdracht eigenlijk was geweest en liep langzaam van zijn tegenstander weg, die gewond op de grond lag. ''Baka! Maak dat je weg komt!'' Akio keek ongelovig naar de Weavile. ''Ik ga je niet hier achterlaten!'' Vanuit zijn ooghoek zag hij Takumi met ontblootte tanden op zich afspringen. Als een reflex kneep hij zijn ogen stijf dicht, maar opende ze weer toen hij niks voelde aankomen. Verrast keek hij naar de pokémon die hem gered had.

''Sorry dat we zo laat zijn, Akio.'' Een grinnik was hoorbaar. ''Alles goed met je?'' Een meisjesachtige stem was achter hem hoorbaar. Hij draaide zich met een ruk om en zag daar Yasu staan. Hij knikte langzaam, terwijl de situatie nog bij hem moest bezinken. ''Ik zorg wel voor hem hier.'' De Arcanine gooide Takumi van zich af en gromde luidkeels. ''Tch, ziet ernaar uit dat die twee nietsnutten jullie niet aankonden,'' snoof de zwart-grijze hond. ''Sorry, maar ik speel geen spelletjes met kleine kinderen.'' Hij draaide zich om en ging ervan door. Kenshin hief zijn hoofd weer op en begon te glimlachen. ''Lafaard.''
Intussen was de Buizel al op de Riolu afgerend. ''Akio~!'' Ze sprong recht op hem af, maar Akio was te laat om haar te ontwijken. Hij viel achterover, maar dat weerhield Yasu niet om hem te blijven omhelzen. ''Yasu, misschien moet je hem loslaten, anders ben jij straks degene die hem heeft vermoord,'' grinnikte Jiro. Zijn broer en zus begonnen mee te lachen. ''Jaja, het is goed,'' mompelde Akio en deed een poging Yasu van zich af te duwen. Zijn poging mislukte, maar Yasu liet hem vanzelf los. Ze ging rechtop zitten, zodat haar vroend wat lucht kreeg. ''Die Croconaw hè,'' begon ze, waarop Akio knikte. ''Die heb ik verslagen,'' sprak ze trots, terwijl ze met haar duim naar zich wees en grijnsde. Zijn mond viel open van verbazing. ''Echt waar?'' De Buizel knikte driftig, voordat ze hem begon te inspecteren. ''Je hebt geen verwondingen.. Was je gevecht dan niet al begonnen met die idioot?'' Op dat moment realiseerde de Riolu zich dat Kunai daar nog lag. Hij stond op en begon om zich heen te kijken. ''Wat is er? Wat zoek je?'' vroeg één van de drie Growlithe, maar hij gaf er geen antwoord op. Op dat moment zag hij Kenshin langzaam aan komen wandelen. Op zijn rug was iets van een blauwe kleur af te scheiden, alhoewel het niet helemaal blauw was. Niet veel later kon hij het gezicht van Kunai zien. ''Ah, Kunai!'' Hij dacht geen twee keer na en rende op het tweetal af. De Weavile had zijn ogen gesloten, maar toen de Riolu dichterbij kwam leek hij zijn ogen te openen. ''Kunai, alles oké?'' sprak het blauwe wezentje in paniek toen hij bij de twee was aangekomen. Niet veel later kwam de rest er ook bij staan. ''Wah, dat is die pokémon van daarstraks!'' sprak Yasu geschokt, terwijl ze naar hem wees. ''Heeft hij je geholpen?'' Akio knikte. ''Er is wel wat meer nodig dan dat om me klein te krijgen, kozo..'' antwoordde Kunai uiteindelijk. Een zwakke glimlach sierde beide hun kop.

''Kunai, staat je aanbod nog steeds?'' vroeg de Arcanine, terwijl hij zijn kop half draaide, proberend de Weavile te zien. Tevergeefs. Kunai trok een bedenkelijk gezicht. ''Meh, ik kan wel even bij jullie plakken, denk ik,'' antwoordde hij. Iets dat Akio en Yasu verblijdde. ''Maar alleen omdat ik niks beters te doen heb,'' voegde hij er grijnzend aan toe. De Riolu bedacht zich even. ''Kunai... Zou je ons willen helpen met het stoppen van mijn ouders?'' De Weavile keek geschrokken op. ''Jouw ouders?'' De Riolu knikte. ''Kozo... ben jij die Riolu die... De aura kan gebruiken?'' Opnieuw een knik. ''Krijg nou. Jullie worden alsmaar interessanter. Zijn jullie toevallig op weg naar de Lucario in de buurt van Solaceon Town?'' sprak hij met een grimas. ''Ja, hoe weet jij dat..?''
''Gewoon een gokje...''

Reacties: