FanFic.nl

Friend or Foe? * EPILOOG TOEGEVOEGD AFGEWERKT*

Is this love?

Felix Volturi PoV

Heel even maar keek ze me aan. Ja, ze keek me aan dwars door haar blinddoek heen. Ik voelde het gewoon.
Aro had haar aangesteld als tweede lijfwacht. Wat was er mis met hem? Ik herkende hem bijna niet meer…er knaagde iets bij me. Een gevoel wat ik niet kende.
Ik wist alleen dat ik de behoefte had of mijn kleine naamgenoot te beschermen. Tegen mijn leider! Iets vertelde me dat Aro niet oprecht was, maar als ik hem dat zou zeggen zou hij me meteen laten executeren.
Was ik jaloers misschien? Ik gaf heel veel om haar. Misschien wel teveel. We konden lachen om de meest onzinnige dingen, of eigenlijk hí¡dden we heel erg kunnen lachen om elkaar. Nu moest ze vaak zo ongecontroleerd lachen om opmerkingen van Aro. Ik snapte er niks van. Aro en grappig zijn? Ja, hij kon overenthousiast zijn, en dat zag er grappig uit, maar niemand durfde het om daar openlijk om te lachen. We zagen er ook weinig reden toe, want Aro was sluw, met een vingerknip kon hij je vampierleven beëindigen.
Felix keek weer voor zich en trok de kap van haar mantel over haar hoofd. Ze had zich afgesloten voor elk contact. Dat deed ze de laatste dagen wel vaker, was ze ergens over in de war?
Man, ik dacht teveel!

Felix PoV

Ik vroeg me af wanneer we nu eindelijk op de plaats van bestemming aan zouden komen. Niet dat ik de behoefte had om iemand pijn te moeten doen. Maar meer om mijn nieuwsgierigheid.
Ik hoorde de laatste dagen alleen maar de namen van de Cullens voorbij komen. Carlisle, Esmé, Edward, Rosalie, Emmet, Alice, Jasper en Bella. De vegetarische vampiers, had Melanie verteld toch?
Een steek van verdriet trof me toen ik aan haar dacht. Shit! Heel voorzichtig duwde ik mijn blinddoek een millimeter omhoog, het was genoeg om naar het gelaat van Aro te kunnen kijken. Zijn gezicht was zo…krachtig en toch ook zo kwetsbaar om te zien. Hij glimlachte, ‘moet ik je weer waarschuwen?’
Vlug liet ik mijn blinddoek weer zakken. Mijn steelse blikken waren dus niet onopgemerkt gebleven. Ik grijnsde breed, dit was al de derde keer binnen twee uur dat hij er iets van had moeten zeggen.
Zacht liet ik mijn hand in de zijne glijden. Het uitzicht beviel prima. Abrupt stond hij stil, en met hem iedereen die achter of naast hem liep.
‘Gevaarlijke gedachtes heb je, Felix.’ mompelde hij. Ik giechelde en trok hem mee, ik hoorde hoe de rest ook weer begon te lopen.
Ik pest je maar.
‘Dat hoop ik voor je.’ zei zijn fluwelen stem vlak bij mijn oor, en heel even voelde ik zijn hand langs mijn wang strijken. ‘Maar ik kan het niet toelaten dat je zo over me denkt.’
Kan ik het helpen dat jij alle gedachten die ik heb hoort en ziet, op een andere manier ga ik me niet uiten naar je. Ik heb gezworen niet tegen je te praten, dus dat doe ik ook niet!


Aro PoV

Ik wist dat ze zich aan haar eigen woord zou houden en haar mond niet open zou doen, tegen niemand.
Voorzichtig liet ik haar los. Haar gedachtes brachten me behoorlijk van mijn stuk.
‘Broeder, wat is er met je? Ik herken je bijna niet meer.’ zei de zachte doch aangename stem van Caius naast me zacht. ‘Wist ik het maar Caius. Als ik het antwoord had geweten zou ik het je geven.’
Sceptisch keek hij me aan, ‘je voelt toch niks voor het meisje?’ Hij sloeg de spijker op zijn kop. Maar dat ging ik hem niet vertellen.
‘Nee natuurlijk niet! Ik heb al een vrouw waar ik oneindig veel van houd.’ Ik keek strak voor me uit terwijl Demetri ons de weg wees door het bos. Volgens hem waren we er bijna. Ik zuchtte, onze aankomst was vast al voorspeld door kleine Alice Cullen. En mijn vermoeden was dat zij en Jasper er niet bij zouden zijn. Al zouden ze er wel zijn, we kwamen niet naar ze toe om ze te vragen zich bij ons te voegen.
Felix’ lichte voetstappen versnelden zich en ze rende Demetri voorbij. Duidelijk, die rook dezelfde geur die nu ook mijn neusgaten binnendreef.
‘Carlisle.’ zei ik. ‘Hij is hier vlakbij.’ ‘Ze zijn er allemaal meester!’ riep Demetri. ‘De weerwolf is er ook.’
Dat was te verwachtten. De Cullens werkten samen met weerwolven. Dat was dus opnieuw een obstakel.
Terwijl ik daar over nadacht rees me ook een ander idee. Een gruwelijk idee alleen al als ik eraan dacht.
Maar het was voor mijn eigen bestwil…een steek van verdriet. Hoe had het zo kunnen lopen? Ik voelde teveel, teveel gevoelens die ik niet kon accepteren. Teveel gevoelens die ik niet toe kon laten, omwille van mezelf, mijn reputatie.
Ik zuchtte diep en liep de open plek op waar de Cullens en de weerwolf ook al stonden. Felix stond daar al, blinddoek af en een voor een kort de Cullens in zich opnemend.
Opnieuw een steek, ik moest mijn plan doorzetten. Ik kon niet terugkrabbelen.
Het moest…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.