FanFic.nl

Friend or Foe? * EPILOOG TOEGEVOEGD AFGEWERKT*

Betrayal

Carlisle PoV

Ik zag aan zijn glimlachende gezicht dat Aro wist dat we er zouden zijn. Mede dankzij Alice en haar gave. Zij en Jasper stonden links van me, het kleine gezicht van Alice stond bezorgd en een tikkeltje angstig.
Het meisje wat verscheen moest nieuw zijn. Ze stond voor Aro, als een schild. Ze zou toch niet…
Vragend keek ik naar Edward. Die keek me star aan, ‘ze is nieuw, heeft sinds haar ontwaken geen woord meer gesproken. En heeft door dat ik gedachten lees.’
Ik glimlachte flauwtjes, wat had Aro gedaan dat ze weigerde haar stem te gebruiken? ‘Daar wilt ze niet aan terugdenken Carlisle.’
Ik deed een stapje naar voren, de blik van het meisje verplaatste zich naar mijn voeten. ‘Aro, wat wil je?’
Hij keek me breed glimlachend aan, ‘ik neem aan dat je dat nu toch wel weet?’ hij wierp een blik op Alice.
‘We willen van jou horen waarom je gekomen bent.’ Aro hield zijn hoofd scheef, nog steeds met die glimlach om zijn lippen, ik wist dat dat in hield dat hij weinig tot geen tegenspraak duldde. Hij was boos.
‘We zijn gekomen, omdat jullie je niet aan onze wetten hebben gehouden, oude vriend. Jullie hebben een mens de waarheid verteld. En haar vervolgens laten gaan. Dat kan ik niet toestaan.’
‘Ze wist al dat we vampiers waren Aro, het had geen zin dat te gaan ontkennen. We hebben haar katen gaan omdat ze er betrouwbaar uitzag, en omdat onze maatstaven van leven toch net iets anders liggen dan die van jullie.’
‘Daar ben ik me van bewust, Carlisle. Maar onze wetten gelden voor í¡lle vampiers, voor jullie net zo goed als voor ons. Daarom zag ik mij genoodzaakt het meisje en haar broertje te elimineren.’ zei Aro en zijn glimlach verdween.
Ik voelde de schok die door mij en mijn familie ging letterlijk. ‘Wat heb je gedaan?’ stamelde Rosalie. ‘Waarom? Ze konden geen kwaad! Ze zou het geheim houden!’
Aro trok het nieuwe meisje aan haar arm nog verder naar voren, ‘ze had contact met Felix, ik had het genoegen het laatste mailtje wat Melanie haar stuurde te lezen. Felix werkte toen voor ons, als mens.’
Felix had nog steeds haar hoofd gebogen. De pijn van wat Aro had gedaan stond op haar gezicht. En het begon me te dagen dat hij misschien…
‘Zeg me niet dat je Melanie en haar broertje voor de neus van je nieuwe speeltje hebt gedood!’ zei ik en ik begon mijn geduld te verliezen. Aro keek me met zijn rode ogen recht aan, ‘dat, heb ik dus wel. Met als gevolg dat deze jongedame een eind aan haar eigen leven wilde maken. Ik kon haar op tijd bijten.’
Ik wist dat dat haar straf was, het eeuwige leven, eeuwig schuldgevoel. Eeuwig verdriet, stekende pijn. En het besef dat je jezelf niet uit je lijden kon verlossen.

Felix PoV

Ik voelde dat er iets ging komen. Ik voelde dat het uit zou gaan lopen op een gevecht. De Cullens stonden allemaal te grommen. Ik keek naar een grote wolf. Niet in de gaten hebbend dat hij hoe langer hoe harder begon te piepen. Tot alle ogen op mij gericht waren.
‘Wat doe je? Hou op met wat je doet!’ riep een van de Cullens. Ik keek haar aan, ze was mooi, dat moest, als ik de beschrijvingen moest geloven, Bella zijn.
Ook zij begon na exact drie tellen te kreunen, te fluisteren dat ik op moest houden met wat ik deed.
De wolf, bekomen van mijn aanval liep grommend op me af. Ik wist dat hij me zou kunnen vernietigen. Maar het maakte me niet uit wat hij deed. Hij mocht me vernietigen.
Grommend deed hij een stap in mijn richting.
‘Felix!’ de waarschuwende stem van Aro haalde me uit mijn trance. ‘Zoals jullie merken is Felix een zeer…bijzonder meisje. Maar genoeg gekletst. Wie van jullie aanvaard als eerste zijn of haar straf?’
Bj die simpele woorden barstte de bom. De wolf viel aan met een enorme sprong, maar voor hij bij Aro kon komen greep ik hem bij een poot en slingerde hem tegen een boom. Terwijl hij opkrabbelde en op me af rende, deed ik hetzelfde.
Maar ik was nog niet bij hem of ik hoorde meer grommen om me heen, nog meer wolven waren om me heen gaan staan. Ik draaide me om. Aro keek recht vooruit, en toch…toch zag ik de brede glimlach op zijn gezicht.
Ik sloot mijn ogen, de stukjes vielen op zijn plek. We waren werkelijk elkaars gelijken…


Aro PoV

Ik zag uit mijn ooghoek dat de wolven zich klaar maakten voor de sprong. Als ze haar te pakken zouden krijgen was dat het einde…
‘STOP!’ riep plots de stem van Edward. Een tikkeltje geïrriteerd keek ik op. Hij keek naar de wolven. ‘Wacht! Ze wilt iets zeggen!’
Nu was ik verrast, Felix ging praten?
Ze stond rechtop, en liep naar me toe. Haar ogen op een punt tussen mijn ogen gericht.
‘Dit was al die tijd je plan, niet?’ ze liep rondjes om me heen. ‘Je wilde al die tijd gewoon van me af. Me dumpen als oud vuil. Heb ik gelijk?’ voor mijn neus stopte ze weer.
Ze keek me nu wel aan, ‘jij bent net zo gevaarlijk voor mij als je voor iedereen bent, Felix.’ zei ik zacht terwijl mijn gevoelens al plaats maakten voor duisternis. Niks dan verstikkende duisternis.
‘Ik pakte haar hoofd tussen mijn handen en bleef haar aankijken, ze glimlachte!
‘Dan is voor ons beide onze missie geslaagd, Aro. Mijn missie was het namelijk, om jou…kapot te krijgen. En me dunkt dat dat gelukt is. Want anders dan jij, zal ik met opgeheven hoofd “sterven”�. En hoe zul jij dan achter blijven? Oh grote leider? Alleen? Nee, maar met een schuldgevoel? Ja, daar twijfel ik niet aan. Verdriet, omdat je moest doen wat je gaat doen.’
Ik keek haar aan, niet in staat te antwoorden.
‘Had je niet verwacht je gelijke tegen te komen?’ vroeg ze. Mijn handen klemden zich nog steviger om haar hoofd.
Iedereen keek ademloos toe, niet wetend wat er verder ging gebeuren…
Ik kreeg het voor elkaar te glimlachen en haar aan te kijken, ‘Felix. Als je eens wist wat ik voor je voel…’ ik boog me naar haar toe en drukte mijn lippen op de hare. Dat had ze duidelijk niet verwacht, toen, zij het aarzelend, beantwoorde ze mijn kus.
Toen ik haar weer aankeek keek ik in de ogen van een winnaar. Ik wist dat ik verloren had. Ze had me verslagen in mijn eigen spel.
Ik keek recht voor me, naar een bloem die achter Carlisle stond.Toen...het geluid alsof er glas brak klonk oorverdovend door de doodse stilte die er op het veld hing.
Felix’ lichaam viel slap op de grond, en als in slowmotion liet ik haar hoofd uit mijn handen vallen. Nog steeds naar de bloem kijkend.
Toen, abrupt, draaide ik me om, en gaf de anderen een teken me te volgen.


Felix Volturi PoV

Ik stond als aan de grond genageld naar haar gebroken lichaam te kijken. Zo broos, en toch zo enorm sterk.
Ik kon niet bewegen, ik wilde wel volgen, maar ik kon het simpelweg niet.
Ze had geweten wat er ging komen. Ze had van het begin af aan Aro’s plannen doorzien! Hoe was dat mogelijk!
Ze wisten van elkaar dat er een van de twee ging verliezen. En Aro wist waarschijnlijk van te voren al dat het Felix zou zijn. Maar Felix had allang geaccepteerd dat ze zou verliezen. En toch, toch had ze gewonnen. En dat was iets dat Aro dondersgoed wist. Ze had van hem gewonnen door te zorgen dat hij voor de rest van zijn vampierleven het schuldgevoel dat zij had gehad zou voelen. Ze had ervoor gezorgd, dat ze voor hem onvergetelijk was geworden. Dit was haar wraak voor wat hij haar in haar mensenleven had aangedaan. De dood van haar ouders en broer, en de dood van een vriendin en haar broertje recht voor haar neus. En het feit dat hij haar niet gewoon dood liet gaan maar veranderde in een vampier.
‘Felix, je meester roept je.’ Maar vaag drong de stem van Carlisle tot me door. Ik knikte, en automatisch liepen mijn voeten in de richting van het bos. Toen draaide ik me vertwijfeld weer om, ‘haar lichaam?’ mijn stem brak.
‘Zorgen wij voor, dat beloof ik.’ zei Carlisle. Ik draaide me om en liep achter mijn vrienden aan. Ik was niet op tijd...niet op tijd om de geur van vuur uit mijn neus te bannen...
Vaag hoorde ik Edward nog zeggen: ‘Felix hield van haar, Carlisle.’ Niet meer. Het kon niet meer. Ze was er niet meer. Ik moest haar vergeten.
Ik voelde het brok in mijn keel, en het intense verdriet toen ik besefte dat ze ook in mijn gedachtes altijd onsterfelijk zou blijven.

Reacties: