FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 9: A Recipe For Disaster.

Wat?! Ik had minstens gedacht dat Jack met Alex op een kamer ging. Alex in ik keken elkaar verontwaardigd aan en keken naar Jack. Hij lachte.
“Wat?”� grijnsde Jack.
“Waarom is het Jackweek en mag jij nu de agenda hebben?”� mompelde Alex knarsetandend en greep geïrriteerd de sleutel uit Matts hand.
“Bedankt,”� zei ik sarcastisch en keek voornamelijk naar Alex, “Ik ga niet in één bed slapen met hem..!”�
“En ik niet met haar!”� gromde Alex.
“Jullie moeten gewoon vrienden worden,”� probeerde Jack weer.
“Dat is onmogelijk,”� mompelde Alex en ik in koor en liepen boos naar onze kamer toe.

In stilte pakten we onze spullen uit.
“Ik wil wel slapen vannacht,”� zei ik terwijl ik kleren in de ladekast begon te proppen.
“Wat wil je daar mee zeggen?”� mompelde Alex, nog steeds geïrriteerd.
“Dat ik dus graag wat rust in deze kamer wil hebben en dat je vannacht niet half bezopen met een onenightstand gaat flikflooien.”�
Er kwam geen antwoord.
“Trouwens,”� begon ik en wees naar de bank die voor de tv was gezet, “Ik slaap wel op dat bankje daar.”�
Ik reikte naar een kladblokje en begon er op te schrijven.
“Wat schrijf je op?”� vroeg Alex nieuwsgierig.
“Ik maak de grens duidelijk,”� grijnsde ik en hield het blok omhoog.
“U betreedt nu het gebied wat eigendom is van Eden. Betreden op eigen risico,”� las hij voor.
“Precies,”�lachte ik en scheurde het blaadje van het blok af, “Jij blijft op jouw helft, ik op de mijne.”�
“Ga je serieus de kamer in tweeën splitsen?”�
Ik gaf geen antwoord.
“Hé, Wilks, mag ik wel naar de badkamer als het nodig is?”�
“Misschien wel, Gasky, maar misschien ook niet.”�

“Gaskaart, je hebt er al zoveel van,”� zei ik geïrriteerd wanneer Alex in het zoveelste souvenirwinkeltje met twee geruite sjaals kwam aanlopen. Met een zucht zette ik het kitscherige bloemenvaasje terug in het rek en kijk Alex aan.
“ Nou en?”� snauwde hij en liep naar de kassa toe.
“En het is nog steeds mijn creditcard die je aan et lenen bent. Ik wil het geld wel terug,”� mompelde ik en oogde naar de rest van de band, die zich stond te vervelen.
“Wat maakt het uit? Kan je even je pincode intoetsen?”�
“Het is wel mijn geld wat op de creditcard staat,”� zuchtte ik en slofte naar het apparaatje toe. Alex was voor de zoveelste keer zijn ‘zakgeld’ en ‘plastic vriend’ vergeten. En Matt wilde de zijne niet afstaan toen we zeiden dat we het centrum van Amsterdam gingen bekijken. Als Jack me niet met die ogen had aangekeken, had ik mijn kaart niet afgestaan. Maar helaas had Jack puppyogen opgezet en zo moest ik hem wel afstaan.
“Ik beloof dat ik verder niets ga kopen,”� lachte Alex zenuwachtig. Dat zei hij nu al zestig keer en nog steeds was er niets van gekomen. Ik bedankte de ietwat verwarde caissière en we liepen de winkel uit.
“Waar gaan we nu heen?”� vroeg Jack nieuwsgierig.
“Nou, volgens mij is er verderop een bezienswaardigheid… Een plein of zoiets.”�
“Zijn er geen coole muziekwinkels?”� vroeg Zack. Was ik nou de enige die wat van de Nederlandse cultuur wilde opnemen? Ach, ja, zij kamen hier natuurlijk wel vaker.
Ik liep verder naar het plein toe en zag een paleis staan. Overal liepen er mensen en duiven. De levende standbeelden zwaaide naar me, bedelend om op de foto te komen voor een beetje geld. Er waren diverse muziekanten en ik stond perplex. Dit was Times Square voor Nederland.
Opeens hoorde ik Jack lachen.
“Dat ding!”�
Ik keek naar de plek waar Jack naartoe wees. Het oorlogsmonument.
“Wat is daar nou weer grappig aan?”� vroeg ik aan een schaterende Jack.
“Het- Het lijkt op een…”�
Ik proestte en zei: “Jack, dat meen je niet. Doordenker.”�
Alex begon nu ook de grap door te lachen en samen lachten de twee idiootste malloten die ik ooit had ontmoet.
Ik zuchtte en keek om me heen. Wacht. Ik miste twee mensen. Waar waren Zack en Rian heen?
“Jongens… We hebben een probleem…”�

Reacties: