FanFic.nl

Van God Los

Van God Los

Van God Los!

Steven zat eindelijk in t vliegtuig. Hij had het gehaald, maar diep in zijn hart maakte het hem helemaal niet uit. Hij kon stiekem maar aan een iemand denken. Rogier. Wanneer hij de koude steen op z’n borst voelde,wist hij weer wat voor een avond het was geweest en hoe geweldig hij het wel niet gehad had met Rogier,maar hij maakte zich ook zorgen. Toen ze afscheid namen zag Rogier er zo wit uit,en Steven realiseerde dat hij een goede dreun van die kroegbaas had gehad. Misschien was er daar wel iets mis gegaan. Hij besloot er even geen aandacht aan te schenken en alleen maar te denken aan de geweldige Amsterdamse nacht.

Ondertussen stond Remco te schreeuwen in de trein totdat er eindelijk een conducteur aan kwam gerend. Zij begreep meteen wat er aan de hand was en beveelde de machinist om meteen 112 te bellen en de sprinter te laten stoppen bij het eerst volgende perron. De conducteur verleende zijn hulp maar er kwam nog steeds geen beweging in Rogier. De eerst komende stop zou zijn in Utrecht-Vathorst . Daar stond de ambulance al klaar en Rogier lag binnen 2 minuten in de ambulance. De ambulance scheurde met gillende sirenes weg,een verbijsterde Remco achterlatend. Na 5 minuten verbijsterd te hebben gezeten bij de vrouwelijke conducteur en wat water te hebben gekregen, realiseerde hij zich dat de ouders van Rogier meteen moesten worden gebeld.

Steven was geland naar een hele hele lange reis. Nadat hij geland was haalde hij zijn koffer en rende zo snel als hij kan naar een taxi om vervolgens aan te komen in z’n hostel. Daar haalde hij z’n telefoon uit zn tas en zag dat hij was gebeld door z’n moeder.”�Kunnen ze nu al niet meer zonder me.”� Steven besloot om terug te bellen. Hij had met zijn moeder afgesproken dat hij alleen gebeld mocht worden als het dreigend of ernstig was. Als hij daarvoor terug zou willen komen. “Hey mam”� begon Steven. Nadat hij had opgehangen stortte hij in. Z’n moeder vertelde hem dat Rogier in coma lag en dat hij waarschijnlijk dinsdag niet meer ging halen. T was allemaal zijn schuld. Als hij in t ziekenhuis had gezegd dat Rogier een klap op zn hoofd had gehad, dan had hij nooit in coma gelegen. Dan hadden ze meteen actie kunnen ondernemen, maar nee hoor meneer moest zonodig alleen maar aan zn te halen vliegtuig halen. Steven was boos,op de kroegbaas op de dokter ,op Remco,Rogier maar vooral op zichzelf. Hij bedacht zich geen moment en ging weer naar de luchthaven om daar informatie op te vragen voor zijn ticket terug naar huis.

Vrijdagnacht kwam Steven oververmoeid en met natte en glazige ogen terug op schiphol, waar zijn ouders al stonden te wachten. Hij was maandagavond nederlandse tijd opgebeld met de mededeling dat Rogier was overleden,in het bijzijn van familie en vrienden,en Steven had zo fel gereageerd. In het bijzijn van vrienden,had Steven geschreeuwd. Dat klopt niet. Ik was er niet,ik was er niet,ik was er niet had Steven geschreeuwd. Mam ik was zijn beste vriend en we deelde alles met elkaar. Dit kan niet waar zijn. Steven voelde zo’n intense pijn. De pijn was te omschrijven als een uit het lichaam gerukt hart. Hij kon het niet hendelen. En nu stond hij daar. De bedoeling was geweest dat hij pas over 11 maanden en 25 dagen terug zou komen en dat daar z’n beste vriend of misschien zelfs wel meer ,Rogier stond. Steven liep op z’n ouders uit en begon enorm te huilen.

Ze gingen richting huis,en meteen daarna naar het huis van Rogier’s ouders. Daar zaten zijn ouders verscheurd van verdriet. Ook Remco zat daar. In t midden van de woonkamer stond de kist. Steven stortte letterlijk in bij het zien van Rogier witte en koude gezicht. Z’n ouders vingen hem net op tijd op anders was hij tegen de kist gevallen. Ze gingen met hem naar buiten. Daar schopte hij van woede een bloempot om. Hij gaf zichzelf de schuld. Z’n vader wist hem te kalmeren en te vertellen dat de kroegbaas al was opgepakt. Dus toch,zei Steven. Ik was erbij toen hij de klap kreeg. Maar wij dachten beide dat het niets om handen had. Ik voel me zo schuldig. Ik had kunnen weten dat die klap de fatale kon zijn.

Steven liep weer naar binnen en ging bij de kist zitten. Hij had de behoefte om hem een kus op z’n koude lippen te geven maar hij deed het niet omdat hij dan de ouders van Rogier te erg zou shockeren. Hij hield van Rogier. Nu Rogier’s ziel weg was,wist hij het zeker. Hij hield van hem. Maar t was te laat. Rogier was er niet meer en het zou jaren duren voordat hij dat een plekje kunnen geven. Steven trok het allemaal niet meer, dus besloot naar de kamer van Rogier te gaan. Daar was t gebeurd. Daar hadden ze elkaar gezoend die zaterdag. Steven schrok in eerste instantie maar ging er later in mee. Het was een geweldig gevoel. En nog steeds als hij er aan dacht kreeg hij een gevoel van voldoening en geluk. Maar dat geluk was nu verwoest.

De volgende dag werd Rogier begraven. Steven zag dit als de zwartste dag van zijn leven. De stoet begon bij het huis van zijn ouders , waar iedereen zich nog even verzamelde. Op een onbewaakt moment toen iedereen buiten stond greep Steven zijn kans en kuste Rogier op zijn koude lippen. Dat gelukzalige gevoel was er weer, maar ook weer niet. Er kwam geen reactie. ‘Rambo’ Wat doe je me nu aan! Waarom verlaat je me,net nu ik weet dat ik van je hou. Die woorden waren zo duidelijk hoorbaar dat iedereen in de tuin Steven aankeek. Het kon hem niks meer schelen en hij kuste Rogiers lippen nog eens. Rogier ’s vader kwam boos binnen gestormt en zei dat hij dat ongepast vond. Remco sprong tussen beiden en Remco & Steven vertelde de vader wat Rogier al die tijd had gevoeld. Dat hij gevoelens voor Steven had en dat Steven die bewuste zaterdag zijn gevoelens had beantwoord met een kus. Rogier’s vader liep weer weg om vervolgens de tuin in te lopen en alle verbaasde gezichten te zien. Shit dacht Steven,nu weten mijn ouders t ook. Maar daar ging t nou niet om. Steven probeerde nog zo lang mogelijk van Rogier’s gezicht te genieten. Hij wist dat de deksel zo op de kist ging en hij hem dan nooit meer zou kunnen zien en voelen zoals hij dat zo graag nog eens zou willen doen. Er viel een traan op Rogier’s voorhoofd. Steven veegde hem weg en kuste Rogier nogmaals op z’n voorhoofd. Alle mensen kwamen binnen en Steven wist hoever het was. De bovenkant ging op de kast. Steven wou graag aan het hoofd van de kist staan omdat hij dan Rogier voor het laatst zou zien. Nadat de deksel erop zat liep Steven naar zijn moeder om op haar schouder uit te huilen.

De begrafenisauto reed voorop en daar achter reed een stoet van zwarte auto’s. Steven zat in de 3e auto met daarbij zijn ouders. Mam,begon Steven. Dat wat ik daarstraks zei in de kamer meende ik. Ik hou of hield van Rogier. T is al goed jongen, zei z’n moeder.
De dienst begon met Viva La Vida van Coldplay,daarna sprak z’n moeder, waarna Against all Odds van Phil Collins werd gedraaid, en daarna sprak zijn vader. En nadat Use Sombody van Kings of Leon af was gelopen,mocht Steven wat zeggen.

Hey Rogier,
T was totaal niet de bedoeling dat ik hier nu zou staan en dat jij daar zou liggen. Ik zou eigenlijk pas over iets minder dan 12 maanden terug komen en dan zou jij daar op me wachten. Ik zou dan lang genoeg hebben kunnen nadenken over onze gevoelens voor elkaar,maar die tijd werd mij niet gegunt. Ik moest hals over kop terug naar Nederland,om afscheid te moeten nemen van jou. Iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen. Wij zouden samen de wereld overheersen ,zoals we dat vroeger altijd zeiden. Wij waren oppermachtig en onschendbaar, niemand kon ons van elkaar scheiden ,alleen hadden we die klap op je hoofd niet voorzien. Ik zal het nu in mn eentje moeten doen en dat valt me heel zwaar maar ik kan het, want wij zijn vechters al vecht ik nu voor mezelf alleen. Lieve Rogier,Ik hou van jou! Ik ga je missen Rambo!

De dienst eindigde met Imagine van John Lennon, Rogier’s lievelingslied. Daarna zakte de kist en werden er rozen gegooid op de kist. Het gehuil van Rogier’s moeder ging door merg en been. Ook Steven begon weer te huilen en er waren zelfs tranen op het gezicht van Remco te zien. Stoere Remco die nog nooit van zn leven had gehuild en dat ook zeker niet van plan was.

De dienst was voorbij en Steven had geen behoefte meer om weer naar Rogier´s huis te gaan,dus ze besloten meteen om naar huis te gaan. Steven rende meteen naar z´n kamer omdat hij heel even tijd voor zichzelf nodig had. Hij stortte zich neer op z´n bed en begon t kussen nat te huilen. Een leven zonder Rogier was geen leven. Huilend viel Steven in slaap.

T was al rond middennacht toen Steven opeens wakker werd van een gevoel alsof er iemand op de rand van z´n bed zat. Hij werd langzaam wakker en zag dat er daadwerkelijk ieman aan z’n bed zat. T was Rogier. Steven sloeg zich een paar keer op z’n hoofd om zichzelf wakker te slaan,maar dat hielp niet want hij was al wakker. Hij deed t licht aan,en ging naast Rogier zitten. Je bent t niet echt heh? Ik kan je alleen zien,toch? Ja dat is waar. Maar ik ga voorlopig niet meer weg,dat beloof ik je. Ik kan je voorlopig nog niet loslaten, vertelde Rogier. Kan ik je ook aanraken? Probeer maar, zei Rogier. Steven streelde Rogiers armen. Alleen jij kan mij voelen. Steven zoende Rogier. Het voelde weer net als die eerste keer ,en zoals in t ziekenhuis en bij het afscheid nemen in Amsterdam. Rogier was weer warm en zoende ook terug. Ze vielen samen neer op bed en praatten over de dienst en Steven’s speech. En over hoe boos Steven was geweest op alles en op zichzelf. En ook over de gevoelens die Steven had voor Rogier. En dat hij dat aan iedereen had laten weten bij de kist. Uiteindelijk viel Steven in slaap in de armen van Rogier. Rogier wist dat hij hier nog niet klaar was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.