FanFic.nl

We will always protect you.

Hoofdstuk één; De ontmoeting

Ik sleep de laatste koffer de trap af en als ik beneden ben leun ik hijgend op de koffer.
“Jezus Laura, hoeveel koffers heb je wel niet?”� vraagt mijn baas met grote ogen. Ik mag Ray wel. Hij heeft humor, weet alles goed te regelen en zorgt voor grote opdrachten. Ik grinnik en sla hem op zijn schouder.
“Je kent me toch, ik moet wel genoeg kleren bij me hebben, hé,”� beantwoord ik zijn vraag met een grote lach.
“Mevrouw gaat drie maanden weg en daarvoor heeft ze vijf koffers nodig, ik krijg bijna spijt,”� lacht Ray. Ik trek één wenkbrauw op en schiet dan in de lach.
“Zullen we maar gaan? Ik wil natuurlijk niet te laat komen!”� roep ik uit als ik in de gaten krijg hoe laat het is. We lopen richting de deur en Ray gaat in de deuropening staan, dan draait hij zich om.
“Zou je niet eens schoenen aan doen dan?”� vraagt hij met een serieus gezicht. Ik slaak een gil en sprint naar de trap toe om mijn schoenen aan te doen. Als ik mijn schoenen aan heb spurt ik weer naar Ray toe en kunnen we eindelijk richting de auto lopen. Ray wat moeizamer, want hij sleept mijn koffer met zich mee. Eenmaal in de auto begint hij te rijden en doe ik mijn oordopjes in, aangezien Ray druk aan het praten is met Randy, mijn eeneiige tweelingbroer. Dit zullen spannende weken worden, drie maanden weg van huis! Maar ik vind het niet zo erg, ik hou wel van wat uitdaging en het staat goed op mijn cv. Oh, jeetje, ik klink nu bijna net zo erg als mijn broer. Hij is echt geobsedeerd door opleidingen, sollicitaties en zijn cv moet perfect zijn en steeds aangevuld worden. Dankzij hem ga ik mee op een tour met een band! Hij heeft ervoor gezorgd dat we ervaring op gaan doen bij concerten en ik hoop dat ik hierna concerten mag blijven doen. Ik blijf fantaseren over welke band het zou kunnen gaan en waar we allemaal zouden komen, langzaam zakken mijn ogen dicht en val ik in slaap.

Ik voel mijn arm jeuken en krab snel even. Als ik denk dat de jeuk weg is komt de jeuk op een andere plek weer terug en krab ik nog een keer. Ik hoor iemand giechelen en open één oog. Twee bruine ogen staren me aan en er verschijnt een grijns op zijn gezicht.
“What the..”� begin ik. Ik ga snel rechtop zitten en kijk om me heen. Ik ben nog steeds in de bus waarin we vertrokken zijn, alleen zijn we nu gestopt en zit er iemand naast me. Ik schiet overeind en stoot met mijn hoofd tegen het dak van de bus.
“Auw!”� kreun ik en ik wrijf over de pijnlijke plek op mijn hoofd. “Dat wordt een bult,”� zucht ik. De jongen die me wakker had gemaakt schiet in de lach en drukt zijn hand tegen zijn buik, een traan rolt over zijn gezicht.
“Ja, vind je het grappig?”� vraag ik knorrig terwijl ik weer op de busbank ga zitten. De jongen knikt, opent de deur en stapt uit.
“Zal ik deze dame eens even helpen met uitstappen?”� vraagt hij en hij steekt een hand naar me uit die ik aanpak.
“Ik ben trouwens Tom, Tom Kaulitz,”� stelt hij zich voor. Ik schud zijn hand en noem mijn naam. Randy en Ray komen ook eindelijk de bus uit met beide een grote grijns op hun gezicht.
“Wat nou?”� snauw ik ze toe. Ze grijnzen nog steeds en lopen dan snel het gebouw binnen met mij en Tom op hun hielen.
“Om welke band gaat het eigenlijk?”� vraag ik nieuwsgierig. Tom tikt op mijn schouder maar ik blijf Ray aankijken. Als Tom op mijn schouder blijft tikken beweeg ik even, alleen stopt hij niet. Ik draai me naar hem om en net als ik wat wil zeggen zie ik dat er nog drie jongens bij staan.
“Nou, hun dus,”� zegt Ray eindelijk. Ik trek één wenkbrauw op en dan worden mijn ogen groot.
“Wacht eens even, ik ken jullie!”� roep ik uit. Dat klopte ook. K heb ze vaak op tv gezien, videoclips, filmpjes waar ze prijzen in hun handen houden, op covers van tijdschriften en noem het maar op. Hyper begin ik rond te springen en te gillen.
“Ray, ze zijn beroemd!”� gil ik opgewonden. De band staat me aan te kijken alsof ik een dansende aap met vinnen ben dus ik sta gelijk stil met glunderen ogen.
“Natuurlijk, je dacht toch zeker niet dat ik jullie op een tour zou sturen met een onbekende band?”� zegt hij grijnzend. Na even nagedacht te hebben stellen de bandleden zich één voor één voor als Bill, Georg en Gustav.

“Dus, wanneer vertrekken we?”� vraagt Randy.
“Oh ja, laten we maar gaan,”� antwoord Ray en we lopen met de hele groep naar de bus. Opeens begin ik keihard te gillen en geschrokken kijkt iedereen naar me. Ik kijk van de groep naar de bus en weer terug.
“Kom op, jullie zien die mega gave vette luxe geniale droomauto toch wel staan?”� barst ik. Iedereen schiet spontaan in de lach en stappen in de bus. Wauw, ik ga met die auto trouwen. De bus is pik en pik zwart, met geblindeerde ramen en hij staat hoog op zijn wielen. De bovenkant van de auto torent boven me uit. Ik ben niet zo groot, 1.60, maar dit is zo gaaf! Hij is eigenlijk best blokkig en dat maakt hem juist zo mooi.
“Kom je nog?”� klinkt de stem van de jongen die zich had voorgesteld als Georg. Nadat ik snel geknikt heb stap ik in en knalt de deur dicht. Binnen is het bijna net zo mooi als de buitenkant. Ik zie Ray en Randy niet eens zitten, er zit een scherm voor de bestuurdercabine. De jongens zitten op rode zachte banken met allemaal een blikje Redbull in hun handen.
“Hoe komen jullie daaraan?”� vraag ik geïnteresseerd, ik zou ook wel een blikje lusten. Er wordt naast één van de banken gewezen en als ik er heen loop begint de bus te rijden en vlieg ik door de bus op Georg’s schoot. Een giechel ontstapt uit mijn mond.
“Zeg, ik ken je net, ik heet geen Tom!”� zegt hij grijnzend.
“Niet zo’n grote mond, hé. Anders laat ik je onbeschermd tijdens de concerten,”� val ik lachend aan. Ondertussen sta ik op om eindelijk mijn blikje Redbull te pakken.
“Hoezo, jij doet toch de visagie?”� vraagt Bill verbaasd.
“Ja, nou, echt niet. Waarom denk je dat er een V op mijn jas staat?”� beantwoordt ik zijn vraag met een vraag.
“Cool!”� roepen ze in koor. Ik grijns en plof tussen Bill en Gustav in.

Reacties: