Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Standalones » Als jij mij was, wie was ik dan?
Standalones
Als jij mij was, wie was ik dan?
Als jij mij was, wie was ik dan? De vraag die al weken, maanden door mijn hoofd dwaalt.
De vraag waar ik geen antwoord op weet, mischien niet eens weten wil.
Ik weet alleen, dat ik niet jou zou willen zijn, ook niet wie ik nu ben. Je zegt zoveel.
Je liegt, je liegt niet. Ik weet het niet meer.
"Wat zou ik graag jou zijn."
Dat heb je gefluisterd tegen me. Hoe bedoelde je dat? Zou je zo ongelukkig als ik willen zijn?
Gebroken door fans die zelfmoord plegen omdat ze niet bij me kunnen zijn? Hetzelfde zijn als ik?
Lieverd, die persoon wil je niet zijn, geloof me nou. Alsjeblieft. Beloof het me, zeg me alsjeblieft
dat je liever jezelf wil zijn. Niet mij, niet de persoon die zoveel levens heeft verwoest.
"Verdomme! Ik kan er niet meer tegen, wat ben ik als ik niet bij je ben?
Helemaal niets godverdomme! Een fucking stipje! Dat wil ik niet zijn."
En weet je waarom ik niet wil dat jij mij bent? Heb je enig idee waarom? Nee.
Ik wist het wel, ik wist dat je mij niet zou willen zijn. Die pijn verdien je niet.
Eigenlijk niemand, maar er moet iemand zijn die de klappen op moet vangen.
Maar die persoon, dat is niet jij, maar dat ben ik. Alleen maar ik, niemand anders.
"Als jij mij was, wie was ik dan?"
Telkens als ik het vraag wend je je blik af. Ik weet wat je voelt, precies hetzelfde als ik.
Je voelt de pijn van niet degene willen zijn die je bent, net als ik. Ik snap je volkomen.
Maar weet je lieverd? Je moet blij zijn met je leven, ook al wil je dat niet. Het moet.
Wat moet ik door maken? Telkens mensen die zelfmoord plegen. Om mij.
"Als jij mij was, wie was ik dan?"
Je bent je leven echt zat he? Maar weet je, ik snap je volkomen. Volkomen.
Ik weet niet hoe ik er door heen gekomen ben, maar schat. Beroemd zijn is niet alles.
Het is alles als fans voor je juichen, maar langzaam aan word je gek, knetter gek. Volkomen krankzinnig.
Alsjeblieft lieverd. Wees blij met wat je nu bent, wees blij dat je niet bent als ik. Wees blij.
Het spijt me, het spijt me zo ontzettend veel. Dat ik er niet voor je was, dat ik je niet geloofde. Je niet tegen hielt.
Je was je leven echt zat, je was mij zat. Je was iedereen zat. Ik zat tegenover je, ik weet het nog zo goed. Nog zó goed.
Ik zat tegen over je, je huilde en vertelde me dat je mij wou zijn, maar ook weer niet. Je ging de goede kant op, nee. Dat was bedrog.
Je haalde een groot stuk glas achter je rug weg. Je zette hem op je pols en ik keek toe. Ik keek gewoon toe hoe jij je leven eindigde.
"I've never been the kind to ever let my feelings show
And I thought that bein' strong meant never losing your self control
But I'm just drunk enough to let go of my pain
To Hell with my pride let it fall like rain
From my eyes
Tonight i wanna cry"
Ik stop met zingen. De mensen beginnen te klappen en mijn zwarte tranen worden vermengt met de créme's die op mijn gezicht plakten.
Ik leg een bloem op je kist en ren het gebouw uit. Ik kan het niet, ik kan niet zonder je. Nu niet denken dat ik net als jou doe.
Nooit zal ik mijn leven eindigen als iemand die niet meer wil, die zichzelf niet meer wil zijn. Nooit. Never Nooit, echt niet.
Ik kan alleen maar huilen en schreewen. Ik kijk naar de foto van jou die ik bij me had. Er spookt maar één vraag door mijn hoofd.
"Als jij mij was, wie was ik dan?"
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.