FanFic.nl

Standalones

The scars remind me, that the past is real.

Ik kijk Georg aan. ,,Waarom?" vraagt hij, met tranen in zijn ogen. ,,Ik kan niet meer, Georg." antwoord ik, met een brok in mijn keel. Ik wend snel mijn blik van Georg af en staar naar mijn muur. Vol geschreven met haat teksten over het leven en grote krassen er naast. Ik schrik op uit mijn gedachten als er op de deur word geklopt. Diegene die kloptte wacht niet tot diegene toestemming krijgt maar open de deur meteen. Mijn moeder staat in de deur opening. ,,Lieverd, wa-" begint ze. ,,Nee!" gil ik. Ik sta meteen op, duw mijn moeder aan de kant en ren naar buiten. Ik ren, en ren, tot ik struikel en met mij gezicht op het gras val. Waarom? Ik blijf roerloos liggen en na een lange tijd sta ik op, om vervolgens een bos in te lopen. Ik ga op een omgevallen boom zitten en haal iets uit mijn zak. Mijn redding. Drugs. Ik steek een joint waar meer wiet, als shag in zit, en blow hem op. ,,Dit is waar ik voor leef, mijn vrienden snappen het toch niet." fluister ik tegen een blaadje die omlaag dwarrelt. ,,Ik kan niet meer." fluister ik, terwijl er een warme traan over mijn wang rolt. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld in een waterplas en sla op het water. Mijn gezicht vervormt even en dan valt de waterplas weer stil.
'Nog even, en ik kap er mee.' gaat er door me heen. Ik ga even staan en pak een glasscherf uit mijn broekzak. ,,Het is nu, of nooit." fluister ik zachtjes tegen de glasscherf. Ik zet hem op mijn keel en duw hem hard tegen mijn keel, terwijl ik naar beneden ga. Ik kijk naar de glasscherf en er plakt bloed op. Snel pak ik nog iets uit mijn broekzak en ga op de boomstam liggen, met met benen langs de boomstam. ,,Nog even." fluister ik nóg zachter. Ik voel hoe het bloed uit mijn keel langs mijn nek op de boomstam lekt en dan sluit ik mijn ogen; voor eeuwig. Met een brief in mijn hand.

Lieve Famillie en vrienden,

ik kon niet meer. Het spijt me, ik weet dat ik ongelofelijk egoïstisch ben geweest. Maar sinds we zo bekend zijn geworden, ben ik langzaam kapot gegaan. Het begon allemaal met één enkel klein krasje. Mijn gewoontes veranderden en ik ontdekte drugs. Jullie hebben nooit gezien, hoe ik me voelde en dat komt ook omdat ik het niet liet zien. Toen onze pivacy niet onze privacy meer was, begon ik met echte sneeén zetten. Ook gebruikte ik veel verschillende drugs om me een beetje goed te voelen, jullie dachten dat mijn blik gewoon veranderde, omdat het uit was met mijn vriendin waar ik zoveel van hielt. Omdat ze vreemd ging. Mam snapte het ook niet, ze vond bloed op mijn kleren, maar ik zei dat het iets anders was. Ik ben nooit betrapt, tot jij me betrapte, Georg. Toen wist ik het zeker. Dat ik hier niet meer hoorde, ik was anders, anders dan jullie allemaal. Dat is me ook zo vaak verteld, ik was de meest rare in de band. Mijn stijl was raar, maar langzaam werd het ook normaal. Jullie hebben me nooit gesnapt, als ik jullie hints gaf. Dan keken jullie me raar aan en liep het altijd uit op ruzie. Ook al hebben we elkaar nooit bewust pijn gedaan, jullie hebben mij pijn gedaan. En ik weet, dat ik dat nu ook gedaan heb. Het spijt me zo, maar ik kon gewoon niet meer. Weet je wat ik zou willen? Dat jullie verder gingen met de band, zonder mij. En een begravenis. Met de nummers die ik altijd zo mooi vond, zouden jullie dat voor mij willen doen?

Lief, Gustav.
From where I am.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.