FanFic.nl

Standalones

Happy Birthday?

Ik ben jarig, nou. Jippie. Nou ja, ik heb in elk geval een normale leeftijd bereikt. We vieren dit jaar mijn verjaardag bij mijn opa, omdat ons huis platgebrand is. Door kindjes van de school. Zo zielig..but back to the point. Ik heb mijn Ipod nog kunnen redden. Oké, eigenlijk woon ik nu bij mijn opa. Mijn broer woont bij zijn vriendin, tijdelijk. En mijn stiefbroer..die woont een tijdje in Nederland. Ben ik daar ook vanaf. Heerlijk. Ik zit nu op de bank, op visite te wachten. Het is pas half zeven, dus het duurt nog wel even voor dat de visite komt. Ik pak mijn - met Tokio Hotel plaatjes beplakte - map en blader er wat in. Ik zet meteen mijn Ipod aan en Tokio Hotel klinkt door de oordopjes. "Laura, er is visite!" roept opa door het huis. Ik stop snel mijn map en Ipod weg om vervolgens verbaasd op te kijken. Mijn tante, oom, neef en nicht lopen naar binnen, ze geven me allemaal drie kussen op mijn wangen en mijn nicht - Natasja - geeft me een kaartje met geld. Ik glimlach.
Iedereen is er nu, zelfs mijn stiefbroer is gekomen, eikel. Nou ja, hoe meer zielen, hoe meer vreugt, zeg ik dan maar. Ineens gaat de bel. Fijn, zal wel zo'n diva zijn die populair wil doen. Boeiend. " Laura?" vraagt opa ineens. Ik zucht binnen monds. "Ja, opa?" antwoord ik dan toch maar. "Er is hier een ehm..jongen of meisje die op je verjaardag wil komen, omdat je fan van hem bent ofzo?" antwoord hij op mijn vraag. Ik - fan - van - iemand - hier - in - de - buurt? Nope. Ik sta op en loop naar de deur. " Wie is het?" vraag ik maar. Dan worden mijn ogen groot. Omg, daar - staat - Bill - Kaulitz, op mijn verjaardag! Hij schiet in de lach als hij me ziet kijken. "Zou ik eh.. binnen mogen komen?" vraagt hij droog. Ik knik met open mond. Opa was al weer weg, mijn god, opa! KIJK DAN WIE DIT IS; BILL KAULITZ, DE BILL KAULITZ! Mongool. Nou ja, opa dan he.
Hij geeft me ineens een knuffel en houd me een tijdje vast. "Happy Birthday." fluisterd hij in mijn oor. Hij drukt een zoen op mijn wang en loopt dan de kamer in. Ik blijf met mijn hand op mijn wang staan. Die was ik noooit meer. En mijn kleren ook niet. Dit is heilig. Ik loop achter hem aan terwijl hij voorzichtig op de bank gaat zitten en klopt naast zich, als uitnodiging om naast hem te komen zitten. Ik ga verlegen naast hem zitten en leg mijn handen op mijn benen. Iedereen begint weer te praten en schenkt geen aandacht meer aan Bill Kaulitz. Alleen kijkt Natasja steeds naar mij. Ik kijk haar even aan en ik zie een soort twinkeling in haar ogen. Ik begin te glinsteren wat Bill dus op viel. "Wat is er?" vraagt hij lachend. Hij pakt ondertussen mijn - met Tokio Hotel beplakte - map van de grond en kijkt er na. Ik krijg ineens de drang om hem af te pakken maar in plaats van dat te doen kijk ik met een rood hoofd toe. Zijn té perfecte lippen krullen iets naar boven zodat er een glimlach op zijn gezicht verschijnt.

[Na over héle onzinnige dingen te hebben gepraat.]

"Zullen we even naar buiten gaan? Het is hier nogal benauwt met al dat gerook." stelt Bill über schattig voor. Ik knik, sta op en loop naar buiten terwijl Bill me volgt. "Oké, het is hier alleen niet zo boeiend om ergens heen te gaan, ofzo." zeg ik dan en ik wiebel een beetje zenuwachtig op en neer. "Dat maakt niet uit, het is hier in elk geval rookloos." zegt hij met een glimlach. Ik voel mezelf weer rood worden en hij schiet in de lach. Na een lange tijd daar gestaan te hebben begin ik te trillen en slaat hij weer een arm om me heen. "We kunnen wel weer naar binnen gaan? Straks word je ziek." verteld hij, ik volg het niet helemaal, ik staar alleen maar naar zijn lippen en ogen. Ik knik. Hij pakt mijn hand ineens, ik schrik maar laat het toch maar toe. Omg, Bill Kaulitz houd mijn hand vast! Als we weer binnen zijn ga ik weer tegen hem aan zitten. Goh, gek dat niemand het op valt. Nou ja, alleen Natasja dan. Ze kijkt me grijnzend aan en knipoogt. "Erm.. Ik moet even naar de wc." zeg ik dan. Ik moest ook echt ja. Ik sta op, kijk Bill nog even aan met een blik van "Waag het niet om weg te gaan." en ik loop naar de wc. Als ik een paar minuten later de kamer weer in kom kijk ik naar Bill. Alleen is hij er niet meer, ik staar naar de lege plek op de bank. Natasja kijkt me meelevend aan. Happy Birthday, hé Bill?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.