FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

31.

De volgende dag stond de krant vol met Tokio Hotel. Zelfs op het nieuws hadden ze het de hele tijd over Tokio Hotel. Bill staarde naar het televisie scherm. Beelden van gisteren waren te zien. Vooral toen hij alleen op het podium In die nacht zong en speelde. Bill schrok iet wat van zijn huilende zelf. Hij beet op zijn onderlip en trok zijn benen tegen zijn lichaam.
“Bill Kaulitz is weer helemaal terug, maar je ziet aan zijn gezicht dat hij veel heeft meegemaakt,”� vertelde de vrouw. “Ja,”� ging de man langs de vrouw verder. “Er zijn ook roddels dat hij een boek gaat uitgeven binnenkort.”�
Bill keek naar zijn laptop langs hem. De tekst voor het boek.
“Ik denk dat we allemaal benieuwd zijn wat er door het hoofd van die jongen ging het afgelopen jaar.”�
“Inderdaad, dat zijn we en ik denk niet wij alleen, vooral de fans.”�
“Ze hadden massaal veel fanacties opgestart en brieven gestuurd naar de band om hen een hart onder de riem te steken.”�
Er werden wat beelden getoond en toen kwamen de twee presentatoren weer in beeld.
“De manager, David Jost, liet weten dat over twee maanden het boek normaal gezien zou uitkomen. Wij gaan hem zeker kopen.”�
Bill zuchtte en drukte de tv uit en nam zijn laptop weer vast en begon te typen. Zelfs met gesloten ogen zou hij weten wat hij typte omdat het zich telkens als een film afspeelde. Alles wat er was gebeurt in de instelling. Elk detail dat onthouden moest worden speelde zich af als een videotape die op repeat stond want het begon telkens opnieuw en opnieuw.
Één beeld liet hem nooit los en dat was van zijn zelfmoord poging. Het gevoel dat hij toen had, kreeg hij dan soms weer. Vooral ’s nachts tijdens nachtmerries. Het gevoel van adem tekort jaagde hem nog altijd angst aan. En dan de blik op de verlaten weg. Tom aan de overkant. Nog maar enkele meters van elkaar verwijdert. Binnen handbereik, maar dan voor de aanraking weer wegglippen van elkaar.

Georg kwam de slaapvertrekken in want hij wilde net tv gaan kijken op zijn eigen tvtje bij zijn bed omdat Gustav en David de tv hadden ingepalmd voor een of ander stom programma. Hij trof Bill aan op zijn bed. Inslaap gevallen op zijn laptop, die stond nog aan. Georg nam het ding onder Bill uit en ging op Tom zijn lege bed zitten. Hij bekeek de tekst. Overduidelijk voor zijn boek, dacht Georg. Hij las een random stukje. Duidelijk een brief.

Tom,
Mensen beseffen soms niet dat een gewicht een gevoelig onderwerp is voor sommige. Natuurlijk heb je er die zeggen van I don’t care, maar je hebt er ook die doen alsof. Misschien was ik ook wel zo iemand die wel zei van I don’t care, maar diep vanbinnen niet dik wou worden. Misschien was dat wel slecht van me. Ik weet het eigenlijk niet. Ik heb me nooit aangevallen gevoelen als iemand met me praatte over gewicht. Ik heb me er nooit echt slecht om gevoeld. Vroeger toch. Ik werd beroemd en er werd veel druk op mijn schouders gelegd. Ik weet niet als jij wel doorhad hoe veel druk het management op mijn schouders legde om mager te zijn. Ik moest zelfs vegetarisch worden, niet dat het echt een drama was. Ik hou wel veel te veel van dieren om ze te moeten opeten. De fase dat ik er kwaad om was, is voorbij. Misschien ben ik nu wel blij dat ik vegetarisch ben, maar ik wijk af.
Ik mocht nooit meer dan 60 kg wegen van hen, als ik het nu bekijk is het gestoord, maar in het begin vond ik dat ook, maar opeens, vond ik het niet erg. Ik wilde zelfs nooit zoveel wegen. Het leek wel 100 moest ik ooit 60 kg wegen. Ik werd bang van eten Tom. Erg hé?
Ik was net zo bang van eten als ik bang was van die enge grote dikke spin toen op mijn kamer. Je had hem toen nog moeten weg doen voor mij omdat ik er zo bang van was en je vond het totaal niet erg om de spin weg te doen, dat was lief van je.
Het enige wat ik erg vond was dat ik niet kon zeggen dat ik bang was van eten. Ik was bang dat je me zou uitlachen en zeggen dat een persoon helemaal niet bang kan zijn van eten.
Daarom hield ik het voor mezelf. Ik was dom, bang en idioot. Ik had het niet mogen verzwijgen. Ik had er met jou over moeten praten, dan was ik misschien niet meer bang van eten, want toen ik je zei dat ik echt bang was van spinnen zei je dat spinnen vast meer bang zouden zijn van mij dan ik van hen en toen gaf je me een plagende knipoog en een por en zei je dat ik vannacht wel ben jou mocht slapen, tot ik niet meer bang was dat er nog spinnen zaten. Je was zo lief en ik wilde je wel vertellen dat ik bang was van eten, maar ik was zo bang.

En toen kwam jou auto-ongeluk…
Dat heeft me vanbinnen vermoord. Ik was zo boos op mezelf dat ik je niet had verteld over mijn angst, want daardoor werd ik nog banger. Ik durfde niet meer naar winkels te gaan en überhaupt nog iets te eten. En als ik iets at, werd ik misselijk en moest ik overgeven. Nog steeds lag er die druk op mijn schouders om mager te zijn omdat de media dat zo zou willen. En ik denk dat jou dood het heeft verergerd. Ik flipte helemaal, werd gek en had mezelf totaal tot waanzin gedreven. Gelukkig hadden ze me op tijd naar een ziekenhuis gebracht. Ik werd onderzocht en de uitslag was anorexia nervosa. Pijnlijk om te horen. Zelfs luide muziek zou niet eens zo een pijn hebben gedaan aan mijn oren. Het was als een klap op mijn trommelvlies. De woorden van de dokter, damn Tom. Hij zei dat ik gek was omdat ik mezelf zo tot waanzin dreef. Hij zei dat het jou schuld was. Niet met die woorden, maar hij zei dat ik het me te hard aantrok, jou verlies. Waarom begrijpt niemand het dat de pijn van iemand dierbaar verliezen niet te genezen valt?

Is a house really a home when your love one is gone?
No.
(P Diddy - coming home)

Weetje Tom. Ik wil verhuizen, maar ik wil je kamer niet aan vreemden geven.
Misschien behandelen ze die dan wel niet goed? Dan ga ik me schuldig voelen.
Ik wil echt doodgraag want, ons appartement, voelt zo leeg zonder jou.
Ik ben bang dat als ik ergens anders ga wonen, ik je niet meer kan voelen.
Je aanwezigheid, alsof je nog bij me bent, zal verloren gaan dan en dat wil ik niet.

En Tom, wil je asjeblieft op me wachten als ik doodga? Wil je dat doen zodat ik meteen als ik doodga, jou kan omhelzen en zeggen hoeveel ik van je hou. Want jij bent alles wat ik ben en alles wat door mijn aderen vloeit.

Bill.

Reacties: