FanFic.nl

De 99e hongerspelen

Hoofdstuk 2 - geschokt

Nate’s POV

“Alexandra Russo”�

De naam van Alex bleef in de lucht hangen. Het duurde even voordat ik doorhad dat Alex, mijn beste vriendin, naar de hongerspelen moet. Ik hou heel veel van Alex, meer dan mijn familie, van wie dan ook. Eigenlijk ben ik verliefd op haar, maar natuurlijk vertel ik dat niet aan haar, dat zou onze vriendschap verbreken. Er was ook wel een grote kans dat ze getrokken werd, ze had 30 loten, maar toch was het een grote schok om haar naam te horen op de dag van de boete.

Ik kijk hoe Alex naar het podium loopt, langzaam om haar hen kijkend naar al de meisjes die niet naar de hongerspelen moeten, naar het publiek die haar met grote ogen aanstaren. Naar haar kleine broertje, die in zijn aangewezen vak staat.

Als ze bij het podium aan is gekomen en op haar plek naast de meisjespot staat loopt de burgemeester naar de pot van de jongens.

“En de jongens tribuut van district 11 is…”�

De burgemeester steekt zijn hand in de pot en pakt er een briefje uit. Hij kijkt er even naar en kijkt dan met grote ogen het publiek weer in.

“… Nathaniel Grey”�

Ik hoor iedereen om me heen naar adem snakken. Nathaniel Grey, beste vriend, steun en toeverlaat van Alexandra Russo. De twee die onafscheidelijk zijn, op het eerste gezicht het leukste stel van district 11, de twee die voor elkaar gemaakt zijn. Moeten samen naar de hongerspelen. Een van de twee gat sowieso dood, de andere heeft ook een grote kans om te sterven.

Nadat ik over de ergste schrik ben gekomen loop ik met trillende benen naar het podium. Ik kijk naar Alex die me met grote ogen aanstaart. Ik weet zeker dat ze dit nooit had gewild, niemand niet.

Ik klim het podium op en ga naast Alex staan. Ik pak haar hand en knijp er zachtjes in. Ze kijkt me aan, het gezicht van Alex is hartverscheurend om te zien, er staan tranen in haar mooie bruine ogen en ze trilt een klein beetje.

“De mentor van deze twee tributen is zoals is natuurlijk Meneer Laritate”� riep de burgemeester, op een duidelijk gemaakt vrolijke toon. Hij probeert de stemming een beetje op te fleuren, maar iedereen met een hart is die geschokt over de twee tributen van dit jaar.

Meneer Laritate loopt het podium op en neemt de microfoon over van de burgemeester. “Ik zal mijn best doen om één van deze twee tributen weer terug te krijgen”� kwam de schorre stem van Meneer Laritate. Hij had 30 jaar geleden de hongerspelen gewonnen voor district 11. Een grote schok natuurlijk, een 15-jarige jongen die de hongerspelen wint, dat jaar waren er hele goede spelers als ‘beroepsroep’ maar toch had Laritate goed getraind met zijn zwaard en hij had ze allemaal verslagen.

Meneer Laritate begint met zijn jaarlijkse speech die ik, zoals ieder jaar, negeer. Ik ken hem bijna helemaal uit mijn hoofd. Het gaat erover dat de burgemeester van district 11 niet gewild had dat de hongerspelen er waren en de rest van die shit. Begrijp me niet verkeerd, waarschijnlijk wilde de burgemeester niet dat er een hongerspelen was maar het is zo vervelend om het ieder jaar weer te horen. Alex leek er ook niet zo blij mee te zijn want ze kijkt met ene verveelde uitdrukking het publiek in. Ik vraag met af waar ze aan denkt, zal het aan mij zijn? Of aan de kinderen die straks worden vermoord?Misschien aan haarzelf, die waarschijnlijk ook wordt vermoord? Begrijp me niet verkeerd, zoveel kans maak ik ook niet om te overleven: ik heb een normale lichaamsbouw, niet eens echte sterke spieren. Maar Alex ziet er zo fragiel uit op het eerste gezicht, ik weet wel beter. Alex is een bitter meisje met veel pit. Maar niet zoveel pit om iemand te vermoorden, iemand die niet eens in de hongerspelen had willen zitten.

Ik kom met een schok weer tot de realiteit als iedereen applaudisseert (uit beleefdheid) en meneer Laritate het podium weer afloopt. De burgemeester zegt een bedankje en hij neemt ons mee naar het gemeentehuis. Daar zullen we misschien wel definitief afscheid moeten nemen van onze vrienden en familie.

Alex en ik worden in samen in een warme kamer gezet, we zitten samen op een rode bank. Alex ziet er mooi uit, in haar blauwe jurk en haar perfect opgestoken haar. Ze trilde nog steeds en haar ogen stralen niks maar angst uit. Ik sla mijn arm om haar heen. Ze krimpt even in van het contact, maar ze laat het toe.

“Ik hoop dat jij het overleeft”� kwam de zachte maar vaste stem van Alex. Ik kijk haar met grote ogen aan, het enige dat ik wil is dat Alex weer terug naar district 11 gaat.

“Waarom ik?”� vroeg ik, ik kon geen enkele reden noemen waarom ik weer terug naar district 11 zou moeten. Ik heb niemand waarvoor ik terug zou moeten, zij wel, Max. En als ik terug zou komen kan ik toch niet zonder haar leven, ik hou te veel van haar.

“Je verdient het.”� Was het enige dat Alex zei. Ik snapte het nog steeds niet. Ik was de laatste die het verdiende om weer terug te gaan naar district 11.

“Waarom verdien ik het? Jij moet terug gaan, voor Max.”� Alex keek me aan en ze schudde haar hoofd.

“Max kan zonder mij leven, jij hebt een hele familie die van je houdt, die niet zonder jou kunnen”� Ze had het fout, helemaal fout. Natuurlijk had ik een familie die van me houd, maar zij had er ook één, een die haar nodig hadden om te overleven. Alex werkt in de landbouw, het geld dat ze daarmee verdient kunnen de Russo’s echt niet missen.

“Niet alleen Max, maar ook je ouders hebben je nodig, om het geld.”� Ik deed mijn best om haar te overtuigen dat zij het verdient om weer terug naar district 11 te gaan.
“Ik denk niet dat ik mijn familie weer kan zien als ze weten dat ik iemand heb vermoord!”� Alex’ stem was wanhopig en hij trilde een beetje

“Wie zegt dat je iemand gaat vermoorden?”� ze kijkt me raar aan, als je wilt overleven is er 95% kans dat je iemand gaat vermoorden, of je het nou leuk vind of niet.

“Doe niet zo gek, í¡ls ik hier weer terug kom, en ik weet niet eens of ik wel terug kom. Is er wel een hele grote kans dat ik iemand vermoord heb.”� Alex verheft haar stem een beetje, om meet indruk te maken.

“í�ls je iemand hebt vermoord, kunnen ze het je niet kwalijk nemen, het is niet jou schuld dat je in de hongerspelen terechtkwam. Alsof jij ervoor gekozen hebt om hier te zitten.”� Ik doe mijn best om Alex zich beter te laten voelen, het lijkt erop dat ik daar een kleine vordering in heb gemaakt.

“Je hebt gelijk,”� Zei Alex met een gebroken stem. “Ik kom terug voor mijn familie.”� Ik kijk haar met trots aan en geef haar een knuffel.

“Alles komt goed.”� Verzeker ik haar.

Ik wist dat dat een leugen was. Ik wist dat zij dat ook wist. Maar ik kon geen andere woorden bedenken om haar beter te laten voelen, om mijzelf beter te laten voelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.