FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 10: Hit The Lights, We'll Be Allright.

De twee hielden op met lachen en keken me doordringend aan.
“Wat bedoel je?”�vroeg Jack.
Ik twijfelde en richtte mijn ogen op de lege plek waar Rian en Zack hadden gestaan.
“De drummer en bassist zijn ervandoor gegaan,”� zei ik licht nerveus.
Alex lachte en viste zijn mobiel uit zijn zak.
“Dan bellen we ze toch gewoon. Ik heb hun nummer.”�
Jack en ik keken Alex hopend aan wanneer Alex zijn mobiel aandeed.
We wachtten. En wachtten.
Ik griste Alex telefoon uit zijn hand.
“De batterij is bijna op,”�zei ik knarsetandend, “Hier is je mobiel.”�
Alex ving zijn mobiel weer op en keek Jack nerveus lachend aan.
“Voortaan maar elke dag mijn mobiel opladen, hè?”�
Wanhopig keek ik Jack aan.
“Gast, we hebben geen kaart, geen geld en geen serieuze personen! Want jij hebt je mobiel niet bij je,”�zei ik geïrriteerd, Jack protesteerde. Met een zucht plofte ik op de grond.
“We kunnen gewoon dezelfde weg terug lopen,”� begon Alex.
“Haha,”� lachte ik sarcastisch, “Alsof jij de weg nog terug weet.”�
“We hebben een creditcard,”� grapte Alex en ik schudde mijn hoofd.
“Weet jij dan waar je een kaart kan kopen, Gaskarth? Ja, bij het VVV, maar zie jij een VVV in een straal van 300 meter?”� zei ik boos en zwaaide met mijn armen.
“We zijn verdwaald,”� zei Jack sloom. Ik zuchtte en keek naar een imitatie van Freddy Krueger die me met zijn vage messenhand lokte.
“Oh, hij gaat af,”� zei Alex blij en nam zijn trillende mobiel met schreeuwerige beltoon op.
“Wij moeten… Nee, we zijn op dat hele grote plein. De Dam. Ja, klopt… Waar zijn jullie in vredesnaam! Nee, we hebben niets gehoord… Oké”�, we blijven hier zitten. Ja, is goed. Doei,”� sprak Alex vlug en stopte zijn mobiel in zijn zak.
Jack keek Alex nieuwsgierig aan.
“Was Zack. Hij is nu bij het Leidse Plein. We moeten hier blijven.”�
“ Kunnen we niet gewoon ernaartoe lopen?”� begon ik, maar Alex kapte me al af.
“Wilks, we blijven hier.”�
“Maar is het niet handiger om -”�
“Nee. We moeten hier blijven. Hoe wil je dat we daar naartoe gaan lopen? We hebben nauwelijks een richtingsgevoel.”�
“We kunnen proberen om dezelfde weg terug te lopen,”� stelde Jack voor.
“Dat is tenminste nog een beetje realistisch,”� lachte Alex.
“Gaskarth, we weten amper waar we afsloegen. Als je Jacks plan wat vind, dan gaan jullie twee maar, dan loop ik wel naar dat andere plein toe.”�
“Zodat de situatie erger wordt?”� vroeg Jack geamuseerd.
“Oké, we blijven hier,”� zuchtte ik en Alex zette zijn zonnebril af.
Opeens hoorden we een gil.
“Is dat… Is dat… Alex Gaskarth?! En.. Jack?”� schreeuwde een meisjesstem en ik keek naar de jongens om hun reactie te zien. Ze staarden elkaar wanhopig aan.
“Shit,”� zeiden ze in koor en stonden gauw op om te zien hoe groot de groep was.
“Het is beter dat we dezelfde weg terug rennen,”� mompelde Jack.
“Goed idee, Jackpot,”� zei Alex.
“Iet, sta eens op,”� lachte Jack, “Ik wil niet worden bedolven onder de fangirls.”�
Ik keek verward op en naar de plek waar de schreeuw vandaan was gekomen. Zes meisjes stonden ons in ongeloof aan te kijken.
“Het zijn er zes, Jack. Relax. Ga met ze -”�
“Een beetje brutaalheid kan geen kwaad, toch?”� floepte Alex eruit.
“We moeten hier blijven!”� riep ik, maar Jack greep mijn hand en sleurde me mee. Ik zag hoe de meisjes gilden en Jack en Alex’ naam riepen, ze renden ons achterna. Tijdens het rennen kreeg ik een grijns op mijn gezicht en keek de jongens aan. Die ene minuut. Gewoon goed opletten, we konden wel weer terug lopen.
“Wedstrijdje?”� vroeg ik. We lachten en Jack en Alex accelereerden voordat ik me ervoor had voorbereid. Uiteindelijk spurtte ik ze een minuut voorbij en liep voor.
En toen gebeurde het. Ik voelde een pijnscheut door mijn voet heengaan. Even voelde ik me gewichtloos en ik besefte dat ik mijn evenwicht aan het verliezen was. De grond kwam gevaarlijk dichterbij. Voor ik het wist lag ik op de grond. Voor een tiende van een seconde werd het zwart en ik opende verward mijn ogen weer. Voetstappen namen hun snelheid af en Jack hurkte bij me neer.
“Gaat het, Speedy Gonzales? Gast, wat heb jij een uithoudingsvermogen. Serieus, dat had ik niet van je verwacht,”�lachte hij hijgend.
“Mijn enkel…”� brabbelde ik. Ik had ook zo’n zwak voor pijn. Bij het eerste schrammetje barstte ik al in huilen uit.
“Verstuikt?”� vroeg Jack en keek op toen Alex aan kwam sjokken.
“Gasten, ik denk dat we wat te ver zijn gerent,”� begon hij.
“Gewoon de weg terug lopen. Of Zack bellen,”� zei k met een pijnlijk gezicht.
“Jij wilt teruglopen?”� vroeg Jack, “Sorry, Eden, maar ik laat je niet lopen met je enkel.”�
“Als ik op je steun…”� begon ik.
“Dan lopen we om middernacht nog te zwerven,”� zuchtte Alex en pakte zijn mobiel weer. Hij probeerde hem aan te zetten, maar het scherm bleef zwart.
Hij haalde zijn schouders op.
“We zijn tenminste aan die meisjes ontsnapt,”� grapte Jack en hielp me met opstaan, wat een grote moeite kostte voor ons beide. Hij sloeg mijn arm over zijn schouder en ik wist niet waarom ik nou een vaag tintelend gevoel in mijn maagstreek voelde. Waarschijnlijk door de pijn. Niets bijzonders.
“Kom, we lopen terug,”� zei Jack en begon te lopen, “Er is geen andere manier.”�.

.

Reacties: