FanFic.nl

Drowning in the Time | Twilight

| Hoofdstuk 1 | Part 2 |

‘Wacht. Ik zal het wel aan je laten zien.’
Ik zet mijn tas op de tafel en begin hem te doorzoeken. Uiteindelijk vind ik mijn iPod op de vaste plek. Ik kijk over draadloos internet is. Gelukkig wel. Ik google ‘Twilight’.
Geen zoekresultaten.
Wacht dit kan niet. Twilight is wereldwijd bekend. Er moeten duizenden zoekresultaten zijn, maar er is er geen één.
‘Ik.. Ik kan niets vinden’, stamel ik.
Ze kijkt me aan. ‘Heb je geen foto’s? En anders neem je morgen toch die boeken mee?’
Foto’s! Dat is waar ook. Ik open de fotomap van mijn iPod.
Ik scroll door naar de map Twilight, maar waar deze behoort te staan, staat niets.
Ik ga naar boven en scroll opnieuw alle mappen af: dieren, familie, gewoon foto’s, Nederland en vakantie. Tussen Nederland en vakantie hoort de map Twilight te staan, maar hij is weg. Weg alsof hij nooit heeft bestaan.
‘Heb je al foto’s gevonden?’, vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd. Bestaat Twilight nog wel? Heeft het ooit bestaan?
Edward loopt de kantine in. Hij kijkt gelijk op naar Nessie en mij. Hij raakt in een druk gesprek met Bella. Zijn lippen gaan snel op en neer. Te snel voor mij, maar natuurlijk niet voor Bella. Nessie zal het vast ook wel kunnen volgen, maar misschien ook niet. Ze is toch ‘maar’ een halfvampier.
Hij kijkt opeens op naar me terwijl ik dit denk. Hij staat op en loopt naar me toe.
‘Hoe weet je het?!’, sist hij.
‘Ben jij nou ook nog nooit buiten Forks geweest? Twilight, natuurlijk of weet hier niemand wat jullie zijn.’
Hij slaat snel een hand voor mijn mond.
‘Ik weet niet hoe je het weet en wat Twilight is, maar je gaat hier niets over zeggen.’
‘Maar iedereen weet het toch al.’, weet ik uit mijn mond te murmelen. Het gaat nog al moeilijk, omdat Edward nog steeds zijn hand over mijn mond houdt. Een normaal mens zou dit niet hebben kunnen verstaan, maar deze mensen wel.
Het verbaast me dat ik nog niet hyper op en neer aan het springen was, omdat dé Edward Anthony Masen Cullen me had aangeraakt.
Hij trekt zijn wenkbrauwen op bij het horen van zijn volledige naam.
‘Ik snap jou echt niet. Je spreekt in je gedachtes, alsof je ons al jaren kent.’
‘Natuurlijk ken ik je al jaren. Niet in het echt of eigenlijk wel, maar ook weer niet... Ik ken je van films en boeken.’ Wist je dat je er in het echt nog knapper uitziet?, voeg ik er in mijn gedachtes eraan toe.
‘Eh, bedankt. Denk ik.’
Opeens komt er een soort witte mist aangerold. Ik hoor nog net de woorden Volturi. Dan wordt alles zwart voor mijn ogen. Ik ben uitgeschakeld. Uitgeschakeld door Alec.
Dan begint alles terug te komen. Ik sta opeens voor een lokaal, met boeken in mijn armen.
Er dansen wat zwarte vlekjes voor mijn ogen. Na een paar keer geknipperd te hebben, zijn die ook verdwenen.
De bel gaat en ik zie Edward snel de klas in lopen.
Ik sta nog steeds buiten het lokaal. Ik pak mijn rooster erbij, dit moet Engels zijn.
Opeens wordt ik naar voren geduwd.
‘Wow. Twee nieuwen vandaag. Mijn dag kan niet meer stuk.’
Ik kijk naar achteren wie het zei, alsof ik het niet wist dat het Mike moest zijn.
‘Bedankt voor je hartelijke welkom’, komt er droog uit mijn mond.
Ik stap de klas naar binnen, terwijl ik in mijn hoofd na ga wie er nog meer nieuw kan zijn.
Opeens hoor ik een bekende stem achter me.
‘Hallo. Ehm. Ik ben ook nieuw hier. Bella Swan.’
Dan realiseer ik me dat ik mijn naam nog niet heb gezegd.
‘En ik heet Saar Vermeulen.’
‘All right miss Vermeulen and miss Swan. You can sit down there.’ De lerares wijst twee plaatsen bij het raam aan. Snel loop ik er heen.
Dan begin ik me te realiseren dat toen ik op school kwam, Bella al vampier was. Dat Nessie toen al bestond.
‘Hoelang woon je hier al?’, vraag ik aan Bella.
‘Net een paar dagen.’
Maar dan is dit het begin van Twilight. Bestaat Twilight nog wel?
Ik sta snel op. Ik moet naar huis. Ik moet dit controleren.
‘What are you going to do, miss Vermeulen?’
‘I didn’t feel very well. I’m going home.’
Ik loop snel naar de administratie toe en meld me af.
In mijn tas zoek ik de sleutel van mijn auto. Nadat ik ze gevonden heb, stap ik in de auto en rijd ik weg. Op naar mijn nieuwe huis.
Naar een paar minuten te hebben gereden, op mijn tempo, ben ik thuis.
Ik pak de sleutel van het huis en stap naar binnen.
Het huis staat leeg. Er staat niets in. Ik loop door naar mijn kamer. Weer is de hele kamer leeg. Geen Twilight boeken op mijn bed, geen kleren in de kast en sowieso helemaal geen bed.
Ik kijk verbaasd rond. Ik ben toch naar dit huis verhuisd? Dat moet wel, anders kon ik niet naar binnen.
Ik bel mijn moeders mobiel en krijg de voicemail.
‘Dit is de voicemail van Linda Vermeulen, spreek een bericht in naar de toon of stuur een sms bericht. PIEP.’
‘Mam, met Saar. Waar zijn jullie? Het huis is leeg.’
Ik zak op de grond neer en leun met mijn rug tegen een muur aan.
Na een paar minuten gaat mijn mobiel opnieuw.
‘Hallo, met Saar.’
‘Hallo Saar. Ik denk dat je op de verkeerde voicemail hebt ingesproken. Ik denk: ik meld het even, je moeder zal vast wel ongerust zijn. Tot ziens.’, klinkt de stem van mijn moeder.
Voor dat ik het weet hoor ik de toon dat iemand heeft opgehangen.
Dit is mijn moeder. Waarom kent ze me niet? Maakt ze een grapje ofzo? Ik leef hier al sinds ’95. Ik ken haar al sinds ’95. Waarom kent ze mij niet meer.
Ik bel mijn oude huistelefoon op. ‘Met huize Vermeulen.’, klinkt de stem van mijn zusje.
‘Hé, Soof, lief zusje van me! Hoe is het? Waarom zijn jullie weer in Nederland!’
Wie is dat?, hoor ik op de achtergrond.
‘Ik weet het niet, iemand die zegt dat ik haar zusje ben.’, antwoord Soof naar diegene.
‘Maar Soof ik ben je zusje. Waarom ken je me niet meer.’
Ik hoor dat de telefoon wordt over gepakt.
‘Ik weet niet wie je bent. Maar stalk mijn gezin niet meer zo.’, het was de stem van mijn vader.
Ik ben letterlijk verstoten uit mijn gezin, uit mijn familie, uit mijn alles.
Ze kennen me niet meer of ze willen me niet meer kennen. Het lijkt wel alsof ik nooit geboren ben. Alsof ik niet meer besta.
Ik hang op en de tranen beginnen over mijn wangen te stromen.

Reacties: