FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

001.The past

Emma lag nog diep te slapen en het was pas 3:18 in de morgen. Buiten was het nog helemaal donker en het was net geen volle maan. Ze droomde, niet echt een aan elkaar hangend verhaal, eerder flitsen. Een jongen met een litteken, de stem van een oude man die zegt "Beloof ons dat je goed voor Harry zult zorgen." In haar onderbewustzijn besefte ze dat het eigenlijk niet echt een droom was, maar eerder flashbacks uit haar leven. Emma als zesjarig kind dat een uil gevangen heeft die een briefje bij zich heeft. Er staat een boodschap op, haar opdracht die ze toegewezen krijgt van ene Albus Perkamentus... Harry die weer eens in zijn kamer wordt opgesloten, omdat hij iets onverklaarbaars gedaan heeft. Emma die keer op keer tegen hem zegt "Wat je doet is niet echt onverklaarbaar, gewoon niet plaatsbaar op dit moment. Later zal je het wel snappen." Er werd hard op de deur geklopt en Emma opende haar ogen. Zuchtend rekte ze zich uit en ze was zich vaag bewust van Harry die kreunde omdat ze haar arm in z'n gezicht gelegd had. Emma was een faunaat. Dat betekende dat ze een tovenaar was die kon veranderen in een dier. Je had er die in honden, vogels, katten konden veranderen. Maar Emma kon in een zwarte wolf veranderen. Daardoor werd ze vaak voor weerwolf uitgescholden op school, maar dat kon haar niet schelen. Weerwolven hadden geen keuze, zij wel. Ze veranderde niet echt vaak, alleen in gevallen van nood... "Weet je..." zei ze "Ik denk dat die deur het nog eens begeeft onder tante Petunia haar gebons elke morgen." Harry greep versuft naar zijn bril en hij zette hem scheef op zijn neus. Hij zuchtte diep toen hij zag dat het nog maar acht uur was. Hij sprong dan maar uit bed en hij liep naar z'n kleerkast. Harry vergat dikwijls dat Emma in de buurt was, hij was al zo gewend aan haar aanwezigheid... Daarom gebeurde het wel vaker dat hij zich zomaar begon om te kleden. Emma was al jaren smoor op hem, vandaar dat ze dat nie zo erg vond. Ze kreeg dikwijls genoeg de kans om hem stiekem te begluren, maar uit beleefdheid en zodat hij niks van haar verliefdheid zou merken, keek ze altijd weg. Harry kleede zich om en hij liep dan maar snel naar beneden voor tante Petunia weer naar boven zou komen. Emma bleef nog even liggen, denkend aan haar droom. Zoals gewoonlijk speelden Harry en het verleden er een grootte rol in. Emma's gedachten gingen de vrij gang, sinds Harry wist dat hij een tovenaar was en hij naar Zweinstein, een toverschool, ging was alles wel makkelijker geworden. Eindelijk had ze Albus Perkamentus, haar opdrachtgever, in het echt ontmoet. Haar opdracht: Harry beschermen met haar leven. Perkamentus had haar veel kunnen vertellen toen zij en Harry hun eerste jaar op Zweinstein deden. Hij had haar in zijn bureau laten komen en had haar uitgelegd dat haar ouders haar bij de school op de stoep gelegd hadden. Dat was een paar dagen voordat Hij Die Niet Genoemd Mag Worden verslagen werd door de jonge Harry Potter. Ook vertelde hij Emma hoe hij van plan was geweest om haar zelf op te voeden en hoe hij zich al snel bedacht. Omdat hij te weten kwam dat Harry naar een dreuzelgezin moest en wat voor dreuzelgezin ook. Hij had besloten om haar bij hem achter te laten zodat hij toch enige vriendschap zou hebben in dat vreselijke gezin. Daar was Emma hem heel dankbaar voor. Maar ze had altijd het gevoel gehad dat hij iets achter hield. Volgens Emma had hij haar nog niet eens de helft verteld van wat hij wist... Maar dat zou hij vast wel doen als hij dacht dat Emma er klaar voor was. Ze had altijd wel al een vermoeden gehad dat zij en Harry niet zoals andere mensen waren, maar de bevestiging kwam toen ze zes jaar was en ze een brief kreeg van Perkamentus waarin stond dat ze tovenaars waren en dat Harry haar verantwoordelijkheid was. Nu kon ze meestal geen seconde zonder hem en dat had voor een deel niks met het feit te maken dat ze verliefd op hem was. Het was iets anders... Ze was al bezorgd als hij maar een centimeter te ver van haar vandaan liep. Ze moesten wel verbonden zijn door één of ander magisch iets, want ooit was Harry eens met de Duffelingen naar de zoo gegaan en zij mocht niet mee. Hoe verder ze van het huis reden hoe benauwder Emma het gekregen had, tot ze het gevoel kreeg dat iets haar keel dicht duwde. De bezorgdheid besloop haar van alle kanten, hoe blij was ze toen hij weer thuis was! Sinds die dag probeerde ze ALTIJD dicht bij Harry te zijn, zo was ze zeker. "Emma!" klonk het van beneden. Ze werd uit haar gedachten gehaald en sprong ook maar uit Harry's bed. Ze had heus haar eigen bed wel, maar ze werd vaak wakker op dat van Harry. Slaapwandelen was altijd een probleem geweest bij Emma. Toen ze de gang opkwam stond Dirk daar al klaar om haar uit te lachen zoals elke morgen. "Je haar ziet er ook weer goed uit." zei hij spottend en hij liep naar beneden toen er een geur van spek en eieren te trap op kwam zweven. Emma liep eerst maar even naar de badkamer en ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze zuchtte, Dirk had gelijk. Haar haar was weer een kunstwerk van knopen en klitten. Ze vroeg zich af van wie ze dat had, haar vader of haar moeder... Emma dacht daar veel over na, het was ook helemaal anders of bij Harry. Zijn ouders waren dood, die van haar niet of dat dacht ze toch. Het gevoel dat ze daar nog ergens rondliepen kon haar maar niet met rust laten. Ze wilde ze leren kennen, meer dan al het andere in de wereld. Weer galmde haar naam de trap op en ze deed zelfs de moeite niet om haar haar te kammen. Dat duurde doorgaans een heel uur, dus nam ze een elastiekje en deed ze dat er maar in.

Reacties: