FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

002.Back to school

Emma liep de trap af en plots schoot haar iets tebinnen. Vandaag gingen ze weer terug naar school! Een gelukkig gevoel overspoelde haar, ze zou al haar vrienden terug zien! Toen ze beneden kwam, nam ze de post en ze liep naar de keuken. Ergens halverwege de gang bleef ze even staan. Ze twijfelde of ze het wel zou doen, maar dan keek ze toch nog even in de kast onderaan de trap. Eigenlijk miste ze het daar best wel, het was er altijd zo klein en knus. "Emma, dit is de laatste keer dat ik roep!" klonk het vanuit de keuken. "Jaja." zuchtte Emma en ze smeet de deur van de kast weer dicht. Toen ze de keuken in kwam zaten alle Duffelingen al aan tafel. Tante Petunia, oom Herman en hun kleine dikke zoon, Dirk. Harry liep zoals gewoonlijk druk rond, ervoor zorgend dat iedereen z'n eten had. Emma smeet de post op tafel en keerde de Duffelingen de rug toe. Harry moest nooit iets voor Emma doen, dus nam zij altijd zelf haar eten. Toen ze de melk nam, kruiste haar blik die van Harry. "Ik ben nog geen minuut op en ik ben al zo 'stout' geweest dat ik het gras moet maaien." zei hij stilletjes. Niet stil genoeg blijkbaar, "Wat zei je Harry?" klonk tante Petunia's snerpende stem. Hij mompelde "Niks." en ging naar het tuinhuisje om de grasmaaier al te halen.

Toen Harry klaar was met het gras en zijn kleren onder de groene plekken zaten, kwam hij terug naar binnen. Hij voelde zich nu al doodop en het was nog maar negen uur in de ochtend. Emma was de afwas aan het doen. Zo was het altijd. De laatste dag dat ze bij de Duffelingen waren en de ochtend van hun vertrek naar Zweinstein moesten zij en Harry altijd klusjes doen. Nog meer dan normaal. Zo hadden ze meestal geen tijd genoeg meer om hun spullen te pakken en vergaten ze de helft van hun kleren. Maar deze keer waren ze slim geweest en ze hadden hun spullen al de vorige dag in de koffers gelegd. Emma zuchtte en haar maag knorde, ze had bijna niks kunnen eten omdat ze zonodig de afwas moest doen. Toen het tien uur was stond oom Herman op uit zijn stoel en liep hij, zonder wat te zeggen, naar buiten met de autosleutels. "Jullie hebben één minuut!" riep hij terwijl hij in zijn auto stapte. Emma's hart maakte een sprongetje van geluk, eindelijk mochten ze weer naar Zweinstein. Emma kon niet wachten om de Wemels terug te zien. Na hun vier jaar op Zweinstein hadden de Wemels, een tovenaarsfamilie, Emma en Harry helemaal in hun gezin opgenomen. Ze had Fred en George, praktisch haar broers, de hele zomer moeten missen.

Eenmaal in de auto zat Emma wat in haar boek van Kruidenkunde te lezen, niet dat het haar zo interesseerde, maar ze deed liever dat dan luisteren naar oom Herman's eeuwige geklaag. Ze voelde hoe Harry naar haar toeleunde "Ik hoop dat ik Sirius nog eens zie." fluisterde hij in haar oor. Juist, Harry had twee jaar geleden zijn enige overgebleven familie leren kennen, Sirius Zwarts. Bleek dat die vent zijn peetvader was... Hij was ook een faunaat en hij had Emma in die ene nacht dat ze samen waren veel bijgeleerd over het transformeren. "Ik zou er maar niet teveel op hopen, je weet dat hij nog steeds gezocht wordt." Antwoordde Emma en oom Herman keek achterdochtig in de achteruitkijkspiegel omdat ze fluisterden. Snel zwegen ze maar, ze konden oom Herman beter niet meer op stang jagen voor die laatste minuten dat ze bij hem waren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.