FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

003.Perron 9 3/4

In het station
"Emma!" Emma draaide zich met een ruk om toen ze de twee bekende stemmen hoorde. Fred en George, een tweeling, stonden wild zwaaiend tussen perron 9 en 10. Ze holde naar hen toe gevolgd door Harry. Ze liet haar karretje los en ze vloog in hun armen. Door al haar emoties heen had ze niet gemerkt dat het karretje recht op Ron afrolde. Ze merkte het pas toen die het met een kreetje van schrik ontweek. "Oh, sorry Ron." mompelde ze afwezig en ze nam hem ook in haar armen. Ze had ze allemaal zo gemist! De minuut die daarop volgde omhelzden ze elkaar keer op keer en vroegen ze naar de vakantie. Toen Fred Emma voor de vijfde keer in zijn armen nam en zei dat hij het gemist had om zijn 'kleine zusje' te plagen, merkte Molly op dat het vijf voor elf was en dat ze maar eens naar perron 9 3/4 moesten gaan. Molly was de mama van de Wemelkinderen, ze had rost haar zoals alle Wemels en was altijd heel lief. De enige keer dat Emma haar echt kwaad had gezien was toen Ron en de tweeling haar en Harry waren komen bevrijden van bij de Duffelingen. Daarvoor hadden ze de vliegende auto van hun vader gebruikt.

Om op perron 9 3/4 te komen moest je gewoon op de muur tussen perron 9 en 10 aflopen. Het was onbereikbaar voor dreuzels, dat zijn niet-toverende mensen, alleen tovenaars konden het bereiken. Daarom moest het altijd onopvallend gebeuren zodat de dreuzels er niks van zouden merken. Eerst gingen alle Wemels en in één van haar overbezorgde momentjes dwong Emma Harry om voor haar te gaan. Ze wou niet dat hij alleen op het dreuzelperron bleef staan, helemaal onbeschermd. Als laatste ging Emma zelf. Ze vond het nog steeds een beetje eng, dus sloot ze haar ogen maar. Voor ze het wist was ze door de muur heen gerend en stond ze op het perron waar de trein vertrok. Ze was aan de late kant dus zwierde ze haar bagage maar snel aan boord en sprong ze op de trein. Ze hing wat door het raampje en keek hoe alle andere leerlingen hun spullen in de trein staken. Velen liepen stressig heen en weer omdat ze een belangrijk ding vergeten waren. "Shit! Mijn bezem ligt nog thuis!" hoorde ze een zesdejaars roepen. Ze herkende hem, hij was aanvoerder van het zwerkbalteam en hij had duidelijk een probleem... Hij had geen bezem en zonder bezem kon je geen zwerkbal spelen. Het was nu te laat om hem nog thuis te gaan halen, dus moest hij maar een nieuwe kopen op zweinsveld. Dat was de kleine winkelstraat vlak bij Zweinstein. Alhoewel, nu Emma er zo over nadacht betwijfelde ze het ten sterkste dat er een bezemzaak was in Zweinsveld... De trein maakte een puffend geluid en iedereen wist wat het betekende, hij zou zo vertrekken. Mensen liep elkaar omver en sprongen één voor één aan boord. Hij was al aan het vertrekken toen sommige ouders hun kinderen nog hun papieren en identieteitskaart toestaken door de open raampjes. Eenmaal dat hij vertroken was, legden de mensen die de helft van hun spulllen vergeten waren er zich bij neer en werd het rustig. Emma haar maag knorde luid toen ze het raampje dicht deed en op de zetel ging zitten, vervloekt die Duffelingen! Door oom Herman die haar zo opgejaagd had en haar al die klusjes had laten doen, had ze weer eens bijna niets kunnen eten.

"Emma, wordt wakker." Ze schrok wakker en keek naast zich. Harry had zijn arm op haar schouder gelegd en hij schudde haar lichtjes door mekaar. "Moet je iets van het snoepkarretje hebben?" vroeg hij bezorgd. Ze keek versuft om zich heen en zag dat Ron haar ook maar zorgelijk aankeek. "Je ziet er maar pips uit." Zei die laatste en hij lachtte onschuldig. Emma knikte naar Harry en die ging de gang op om iets te halen. "Heb ik lang liggen slapen?" vroeg Emma en langzaam voelde ze wat de jongens bedoelden, ze was een beetje duizelig. Ron haalde zijn schouders op "Ja, best wel. We moeten nog maar een half uurtje rijden. In het begin lag je er rustig bij, maar toen je helemaal bleek werd en begon heen en weer te draaien, dachten we dat het beter was om je wakker te maken." Emma knikte dankbaar en ze legde zich languit op de bank. Emma zag vaag dat Hermelien ook in hun coupon zat. Ze was er zeker bij komen zitten toen Emma lag te slapen. Hermelien was de beste vriendin van Harry en Ron, Emma moest het niet zo van haar hebben. "Misschien heb je iets slechts gegeten?" suggereerde Hermelien. Maar Emma schudde haar hoofd al nog voor ze haar zin af had. "Ik denk dat het er eerder aan ligt dat ik veel te weinig gegeten heb." zei ze en ze sloot haar ogen toen het plafond van de trein akelig begon te draaien. Alles tolde in haar hoofd en even vergat ze zelfs waar ze was. Langzaam verloor ze het bewustzijn en het laatste wat ze hoorde was Ron die bezorgd haar naam zei.

Reacties: