FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

004.Last year

Toen de trein eindelijk aan Zweinstein stopte, droegen Harry en Ron Emma meteen naar de ziekenzaal. Ze was nog steeds niet bijgekomen en ze vroegen zich ernstig af of het wel normaal was dat ze ondertussen al meer dan een half uur flauw gevallen was. Terwijl de jongens Emma met de grootste moeite de trappen op zeulden liep Hermelien naast hen. Ze had haar boek geneeskunde open om te zoeken wat er eventueel met Emma aan de hand kon zijn. "Harry, kijk niet zo, ze gaat heus niet dood." Spotte Ron toen hij Harry's gezicht zag dat vertrokken was van bezorgdheid. Hij hield maar meteen zijn mond toen Harry hem moordend aankeek.

In de ziekenzaal
"Is alles wel goed met haar?" Vroeg Ron een beetje bezorgd aan Madame Pleister, de verpleegster van Zweinstein, toen Emma na een uur nog steeds niet wakker was. "Ik heb haar iets gegeven, ze komt zo wel weer bij, ze zou ons eigenlijk alweer moeten kunnen horen... Jullie hadden gezegd dat ze weinig gegeten had?" Harry knikte en hij zat zenuwachtig te zijn op zijn stoeltje. Hij had zijn hand op die van Emma gelegd en het kon hem niks schelen dat ze eruit zagen als een koppeltje. Madama Pleister had gezegd dat het haar zou helpen om wakker te worden als iemand haar aanraakte. Zo voelde ze dat er iemand bij haar was. "Maar daar val je heus geen uur van flauw, dit ligt ergens anders aan." Madame Pleister keek een beetje bezorgd naar Emma's bleke gezicht. Ze kon er nooit goed tegen als mensen zonder verklaarbare reden ziek waren. En in de tovenaarswereld was dat spijtig genoeg bij 25% van de gevallen wel zo. Ron prikte met zijn vinger in Emma haar wang om te kijken of hij misschien een reactie bij haar zou loskrijgen. Emma trok een geïriteerd gezicht, wou dat zeggen dat ze wakker was? "Ron!" Hermelien sloeg keihard met haar boek 'verweer tegen de zwarte kunsten' tegen z'n hoofd. "Blijf van haar af, zie je niet dat ze met rust gelaten wil worden?" Hermelien nam Ron bij z'n arm en ze sleurde hem de ziekenzaal uit. Emma opende voorzichtig haar ogen, "Waar ben ik?" vroeg ze vesuft. Het laatste wat ze zich herinnerde was dat ze in de trein had gelegen. "Op Zweinstein liefje." klonk een bekende stem. Emma herkende de stem van de schoolverpleegster. Ze keek naast zich en zag dat die net de zaal uit liep. Emma zette zich recht en tot haar opluchting zat alleen nog Harry naast haar bed. Ze zag er waarschijnlijk niet zo goed uit, dus moesten maar zo weinig mogelijk mensen haar zien. "Harry, ga maar naar de grote zaal, je mist de indeling van de eerstejaars nog en het feestmaal." Zei ze hoewel ze wist dat het een verloren zaak was. Harry was doorgaans even bezorgd over haar als zij over hem, hij zou haar heus niet achter laten als ze zonet flauw gevallen was. Zoals verwacht schudde hij zijn hoofd en hij keek somber voor zich uit. Emma wist meteen dat er iets mis was en ze had al een vermoeden wat precies, "Je litteken doet pijn hé?" Harry knikte en Emma zuchtte. "Dus hij is echt terug... Zou hij opzoek zijn naar je?" Harry keek even geschokt bij de wending die het gesprek genomen had en hij haalde zijn schouders op, wat was hij toch uitzonderlijk somber voor zijn doen. Vorig jaar... toen was Voldemort terug tot leven gewekt, vorig jaar was ook meteen Emma's ergste jaar tot nu toe op Zweinstein. Ze had om te beginnen de helft van haar kleren thuis laten liggen en dan moest Harry meedoen aan dat Toverschooltoernooi. Dat was verschrikkelijk, kijken hoe Harry tegen een draak moest vechten, het meer in moest duiken en een levengevaarlijk doolhof moest ingaan zonder dat zij hem mocht helpen. Hermelien en Ron hadden nog net niet op haar moeten gaan liggen om haar tegen te houden. Om er nog een schepje bovenop te doen was Harry nog met één of ander dom meisje naar het bal gegaan... Die Cho Chang. Ja, dat was verschrikkelijk geweest, maar het ergste van allemaal was dus dat Voldemort terug gekomen was en dat Harry oog in oog met hem had gestaan. Terwijl zij zat te stressen op de tribune van het doolhof, wachtend tot hij terug zou komen. "Voldemort is echt terug..." fluisterde ze weer "Nu is mijn opdracht van Perkamentus belangrijker dan ooit." Harry schudde zijn hoofd, hij deed altijd alsof hij voor zichzelf kon zorgen, maar eigenlijk zei hij dat alleen maar omdat hij niet wou dat Emma haar leven voor hem zou opofferen. "Oh, over Perkamentus gesproken, je lag nog niet goed op het bed toen hij hier al binnen kwam en zei dat hij je moest spreken. Het ging over je ouders." Emma schoot meteen recht toen het tot haar doordrong wat Harry gezegd had. "Mijn ouders?!" Ze voelde zich helemaal niet ziek meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.