FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

007.Make a choice

De volgende dag liep Emma uitermate slecht gezind door de gangen en ze had verschrikkelijk slecht geslapen. De aanvoerder van het zwerkbalteam had geen bezemzaak op Zweinsveld gevonden, dus had hij een brief naar zijn ouders gestuurd. Die hadden een uil teruggestuurd met zijn eigen bezem, dus zwerkbal kon alsnog doorgaan. Hij leek echter niet echt blij met de aankomst van zijn bezem. Het feit dat hij hem thuis vergeten was, zag hij als een smoes om een nieuwe en betere te kopen. Maar aangezien je er hier geen kon krijgen... Die dag was het training en binnen een paar dagen zou het wedstrijd zijn. Emma sleepte zichzelf naar het veld en ze ging helemaal bovenaan op de tribune zitten, naast Hermelien. Het begon lichtjes te regenen, maar dat zou zo wel weer over gaan. Eigenlijk deed het er ook niet toe. Deze nieuwe aanvoerder van het zwerkbalteam was even ambitieus als Plank, dat was de vorige aanvoerder die nu afgestudeerd was. Al stortregende het... Dan nog zou de training doorgaan. De leden van het zwerkbalteam kwamen het veld op gevlogen. De één al met een snellere bezem dan de andere. Maar al bij al was het een goed team. "Ik haat dat spel!" zei Emma en Hermelien leek te schrikken van haar stem. "Emma, ik had je niet gezien... Wat is er zo slecht aan zwerkbal?" vroeg ze afwezig. Emma keek haar aan met zo'n blik van: dat weet je best. Zwerkbal was gevaarlijk en Harry deed het. Hermelien leek het allemaal niet te merken. Emma volgde haar blik en ze merkte dat ze naar Ron zat te kijken. Die zat aan de overkant van het veld met een paar jongens van Griffoendor te praten. Ze keek nogal verlangend. "Ik wil het hem al zo lang zeggen..." fluisterde ze tegen niemand in het bijzonder. "Wel zeg het hem dan gewoon." stelde Emma voor met een lachje erachteraan en ze keek naar Harry die heen en weer zoefde over het veld. Ze had dat gezegd om te helpen, maar Hermelien reageerde nogal heftig. "Zeg jij het dan ook tegen Harry!" Ze keek Emma met een woedende blik aan. "Wat zeggen?" zei Emma ter verdediging en ze deed alsof ze niks begreep van wat Hermelien bedoelde. "Ik dacht, van alle mensen hier, moet Emma me wel verstaan. Ze moet het al haar hele leven doorstaan met Harry en kijken hoe hij met andere meisjes omgaat. Zij zal me wel begrijpen en dan zeg je: zeg het hem gewoon!" Hermelien haar vuisten lagen gebald op haar knieën en ze keek Emma met een vurige blik aan. Emma nam meteen wat gas terug. "Ik bedoel..." ze zuchtte "Ja, het doet pijn om hem met andere meisjes te zien. Vorig jaar op het bal met die meid van de familie Chang bijvoorbeeld..." Hermelien keek weg van Emma, maar ze zat wel te luisteren. "Het doet pijn, dat weet ik inderdaad als geen ander, maar je moet keuzes maken. En ik heb ervoor gekozen het hem niet te zeggen, hoeveel pijn dat ook doet... Het doet enkel nog meer pijn als je maar blijft twijfelen." Hermelien knikte dankbaar en een beetje verontschuldigend. Ze wachtte op nog meer raad "... Ik bedoel, je zult altijd wel twijfelen. Ik twijfel ook nog, af en toe. Gisteren nog, soms is het gewoon moeilijk om je aan je eigen keuze te houden, maar toch geeft het een zekerder gevoel." Emma had het gevoel alsof ze een hoop onzin uitkraamde. "Je hebt gelijk Emma." zei Hermelien gemeend en ze keek verlegen naar haar handen. Een nogal pijnlijke stilte volgde. Emma had zich zelf geen seconde afgevraagd hoe het eigenlijk kwam dat Hermelien wist dat ze op Harry verliefd was. Niemand wist dat... "Ik zat eigenlijk gewoon maar wat te zeggen om eerlijk te zijn." zei Emma droog. Ze schoten beiden in de lach en de spanning verdween. "Maar Hermelien, vertel... Hoe weet je dat ik Harry... nogal leuk vindt?" Hermelien keek Emma lachend aan. "Maak je geen zorgen, je acteert het goed hoor. Harry heeft niks door, dat kan ik je verzekeren. Jongens, die sowieso al onoplettend zijn, zien dat soort dingen haast nooit. Je mag het nog in hun gezicht staan schreeuwen: ik zie je graag! Dan nog merken ze het soms niet." Emma glimlachte en ze vervolgde "Maar meisjes zien dat soort dingen dan wel weer." Hermelien knikte. Het was weer stil en Emma zocht Harry op het veld, hij dook net op tijd weg voor een beuker. Beukers waren één van de redenen waarom zwerkwal zo gevaarlijk was. Hun doel in het spel was: de spelers van hun bezems proberen slaan. Ze vlogen vanzelf het hele veld rond en hadden iedereen in hun vizier die ze tegenkwamen. Gelukkig waren Fred en George er nog, zij waren de twee drijvers in het spel. Zij waren er om de beukers met een knuppel weg te slaan van hun eigen teamgenoten weg en naar de spelers van het andere team toe. Ze moest de neiging onderdrukken om Harry van het veld te roepen. "Het is natuurlijk helemaal anders bij jou en harry, jullie zijn verbonden door iets..." Emma keek met een ruk opzij naar Hermelien. Het spel kon haar helemaal niet meer schelen. Emma had altijd gedacht dat Harry en zij door iets magisch verbonden waren, wist Hermelien misschien wat? "Ik heb het opgezocht, niks persoonlijks, je weet dat ik van nature alles opzoek." Ze lachte onschuldig "Jullie lijken wel verbonden door één of andere beschermingsspreuk... Ookal wil je het niet, je zal Harry altijd beschermen en omgekeerd ook. Volgens mij heeft Perkamentus die over jullie uitgesproken vlak voor hij jullie bij de Duffelingen op de stoep achterliet. Zodat hij er zeker van was dat Harry altijd veilig zou zijn." Hermelien was veel te slim, dat kon je niet ontkennen! "Dus, hoe hard ik me er ook tegen verzet, ik zal altijd bezorgd blijven over hem?" Hermelien knikte. "Magie is vreemd." Beaamde Emma, Hermelien knikte wederom lachend.

Reacties: