FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 27

“Dit is ongelooflijk, echt waar.”� foeterde Jacob. “Hoe kan je te laat komen voor ons Big Brother-weekend, het wordt geweldig!”�
“Jij staat bij mij thuis in mijn living om me op te halen, dus technisch gezien kan ik niet te laat komen.”� zei Gitte bijdehand, terwijl ze haar tas dicht ritste.
“Je was te laat klaar.”� verweet hij haar.
“Nee, jij was hier te vroeg. En kom nu mee, zeurpiet, Anneleen wacht op je.”� lachte Gitte.
“Haha, hou je mond maar bij mijn pa in de auto.”� zei hij.
“Hoe zit het nu eigenlijk tussen jullie?”� vroeg Gitte.
“Goed, tot jij met je irritante opmerkingen ertussen komt en alles ingewikkeld maakt. Ik heb je toch gezegd dat ik het zou vertellen als ik er klaar voor was?”� zeurde hij.
“Anneleen vindt je heus niet meer aantrekkelijk op je negentigste, hoor. Dan heb je geen tanden meer en moet ze je rolstoel verder duwen.”� grijnsde Gitte. “Je bent een pussy, Jake.”�
“Waarom ben je trouwens zo gebrand op het ontstaan van Jakan?”� lachte hij.
“Oké, ten eerste: die naam mag meteen weer verdwijnen en ten tweede: jullie zijn twee van mijn beste vrienden en ik vind jullie geweldig samen. Ik wil gewoon meer liefde in de wereld.”� antwoordde Gitte.
“Dat is heel mooi, maar die liefde komt er dit weekend niet, dus hou je wat in, goed?”� vroeg hij. Gitte knikte gehoorzaam. Dat weekend was hun Big Brother-avontuur, ze zou hen niet voor schut zetten op televisie. Anneleen zou haar vermoorden.
Gitte aaide Witteke nog eens en kreeg meteen spijt dat ze direct weer weg moest, toen haar kat zich uitgebreid uitrekte en haar buik uitnodigend aan Gitte toonde.
“Sorry, Witteke, kijk maar op televisie naar me.”� glimlachte Gitte. Wat een geweldig schattige kat had ze toch!

Een paar uur later had Gitte haar tas ergens gedumpt in de kamer die ze met Anneleen deelde. Het huis was te gek. Het was zonde dat ze hier maar twee dagen mochten blijven. De badkamer en de keuken waren ontzettend modern ingericht. Er was een regenval-douche en een bubbelbad, er was een fitnessruimte en de leefkamer was prachtig. Er stonden geen banken, maar een comfortabele zithoek vol kussens met een grote plasmatelevisie, die centraal stond.
“Gitte, kom je mee naar de tuin? Die moet vast ook geweldig zijn!”� zei Anneleen net toen de televisie begon te flikkeren. In grote letters stond er ‘mededeling’ te lezen.
“Gaaf!”� bracht Jacob onder de indruk uit. Gitte keek geconcentreerd naar het scherm, waarop tekst geschreven was, die tegelijk ook door een mannenstem voorgelezen werd.
“Beste Gitte, Anneleen en Jacob, welkom in mijn huis. Tot klokslag achttien uur morgenavond blijven jullie hier. In die tijd zal deze televisie drie keer flikkeren. Telkens zal er één van jullie namen op verschijnen, gevolgd door een opdracht die die persoon zal moeten uitvoeren. Indien die opdracht gewonnen wordt, verdienen jullie €2500 voor Make-a-wish, indien niet, volgt er een opdracht in groepsverband. Die moet gewonnen worden om het geld alsnog binnen te rijven.
Als deze show uitgezonden wordt, wordt van jullie ook verwacht dat jullie de kijkers ook motiveren om geld te doneren aan deze organisatie, dus het is van belang dat jullie je inzetten.
Jullie verlaten onder geen beding dit huis voor morgenavond op het afgesproken uur of al jullie moeite is voor niets.”� zei de stem.
“Alsof ik van plan was om hier weg te gaan!”� zei Jacob onthutst. “Al had ik wel een soort van dagboekkamer verwacht om mijn medekandidaten in zwart te maken.”�
Er was echt teleurstelling te lezen op zijn gezicht.
“Je mag ook altijd tegen mij zeuren over hoe Gitte je irriteert, hoor.”� grijnsde Anneleen.
“Oh, heb je een minuutje?”� vroeg Jacob.
“Span maar allebei samen tegen mij, daar zijn jullie toch zo goed in.”� zei ze quasi-verontwaardigd en ze knipoogde naar Jacob. Ach ja, het lot een béétje helpen kon geen kwaad.

Ze waren er al snel achter gekomen dat de deur om naar de tuin te gaan op slot was. Dat was vast niet zonder reden en Gitte was ervan overtuigd dat ze die snel zouden achterhalen, dus in de tussentijd lag ze te lummelen voor de televisie. Ze dacht dat haar televisie groot was, maar op dit scherm kwamen de knappe koppen van Nate, Chuck en Dan uit Gossip Girl nog beter tot hun recht.
Het plan was dat ze voor scheidsrechter speelde tussen Anneleen en Jacob in hun spelletje ‘vier op een rij’, maar als Nate zijn groene kijkers recht in de camera boorde, kon het haar weinig schelen wie er vals speelde.
“Gitte, je let niet op!”� beschuldigde Jacob haar. “Ik zweer het je: deze meid is duivels. Hé, Anneleen, je speelde twee keer na elkaar, dat zag ik!”�
“Hmm…”� reageerde Gitte.
“Hé, scheidsrechter,”� mengde ook Anneleen zich in het gesprek, “overtuig hem van mijn gelijk, alsjeblieft.”�
“Hmm -“ begon Gitte weer, maar toen het scherm uit viel, kreeg ze een halve zenuwinzinking.
“Wie trok de kabel uit?!”� schreeuwde ze. Ze wilde echt niet missen hoe Chuck eindelijk zijn liefde aan Blair verklaarde, ook al had ze dat al zeven keer gezien.
“Hé, rustig aan, volgens mij hebben we een eerste opdracht!”� riep Jacob lyrisch enthousiast. Gitte dacht niet dat hij nog blijer kon klinken, tot hij zijn naam zag verschijnen.
“Ik ben eerst, ik ben eerst!”� juichte hij.
“Oh, wat benijd ik je.”� zei Anneleen sarcastisch en Gitte grinnikte. Op het scherm verscheen volgende tekst: “Beste Jacob, de vrijwilligers van Make-a-wish moeten vaak heel lang zoeken naar de perfecte manier om een wens in te willigen. Daar is heel veel geduld voor nodig en nog meer doorzettingsvermogen. Dat gevoel wilden wij jou ook geven. In onze tuin zijn vier kokers onder de grond begraven. Elke koker bevat een stuk perkament met een cijfer op. Die vier cijfers zijn de toegangscode voor de kluis in dit huis, in de inkomsthal. Als je ze alle vier gevonden hebt, leg je de cijfers van klein naar groot. Als je de kluis open krijgt, zie je een knop. Als je deze indrukt, verdient Make-a-wish er €2500 bij. Let wel: dit moet gebeuren binnen het uur. De sleutel om in de tuin te geraken, ligt onder deze televisiekast. Succes!”�
Als een gek stoofde Jacob op de kast af en strekte hij zijn arm eronder uit. Hij diepte hem op en rende naar de buitendeur. De tuin was adembenemend mooi en bijna te mooi om helemaal om te woelen, maar daar leek Jacob niet echt problemen mee te hebben.
Moeiteloos had hij een schop bij de hand genomen en wroette hij in de aarde.
“Zo’n koker moet toch niet zo moeilijk te vinden zijn…”� mompelde Anneleen. “Als je op iets hards stuit, geef je maar een gil.”�
“Als ik dat doe, schreeuw je je weer kapot en dan is het trommelvlies van alle kijkers gescheurd, dus gillen is geen optie, Leentje.”�
“Noem me nog één keer zo en ik begraaf je met die spade.”� gromde Anneleen. Plots botste diezelfde spade op een hard voorwerp. Hoopvol keek Gitte op. Nu al?
“Ik heb er al één, volgens mij!”� riep Jacob en hij schepte dieper. De aarde vloog hen om de oren.
“Komaan, sneller, Jake!”� schreeuwde Anneleen enthousiast. “Ik word zenuwachtig als ik die klok op televisie zie aftellen!”�
“Blijkbaar, ja.”� grijnsde Jacob. “Maar dit is mijn opdracht, laat me ervan genieten.”�
“Maak vooral verder ruzie als een getrouwd koppel als jullie dat ook daadwerkelijk zijn.”� pestte Gitte hen, maar na een dreigende blik van Jacob wist ze dat ze dat geen tweede keer moest proberen.
“Ik heb hem!”� riep hij uit. “Openen jullie hem, dan zoek ik de tweede alvast.”�
Hij gooide hen de fles toe en Anneleen ving hem op.
“Zal ik een ontkurker halen?”� vroeg Gitte. Ze stond al recht om de daad bij het woord te voegen, als Anneleen de fles boven haar hoofd hield.
“Niet nodig.”� zei ze stoer en in één beweging knalde ze hem tegen een houten picknicktafel, waarop scherven in het rond vlogen. Gelukkig stond Gitte op een ruime afstand.
“Wauw, niet slecht voor een meisje.”� knipoogde Jacob bewonderend.
“Seksist!”� schold Anneleen, maar ze was zichtbaar gevleid. “Dit is het cijfer vijf. We zijn goed bezig!”�
Haar woorden waren nog niet koud of Jacob stuitte alweer op iets hards. Deze keer was het een getal zeven.
“Zijn we goed of zijn we goed?”� grijnsde Gitte.
“Steengoed.”� beaamde Jacob. Deze keer verstreek er meer tijd voor hij weer een juichende kreet op de wereld los liet.
“Een vijf, een zeven en een drie.”� vatte Gitte samen.
“En nog zes minuten te gaan. Kom op, Jake, je kan het!”� schreeuwde Anneleen. Ze was duidelijk een competitiebeest.
Ondertussen zweette Jacob als een rund en vlogen de seconden voorbij. Bij de laatste vijf minuten produceerde de televisie een soort getik, wat Gitte enorm zenuwachtig maakte. Nog vier en een halve minuut.
“We moeten gokken, komaan, naar die kluis, we hebben drie pogingen!”� zei Gitte. “Dit haalt toch niets uit.”�
Jacob schopte echter als in roos verder.
“Ze heeft gelijk, Jake, je hebt alles gegeven. We kunnen nog winnen!”�
Ze renden naar de kluis met de cijfers. “Oké, geen tijd te verliezen. Probeer deze eens: twee - drie - vijf - zeven.”�
Jacob gehoorzaamde en typte de cijfers in. Rode letters toonden aan dat de code fout was.
“Nog een halve minuut!”� zei Anneleen paniekerig. “Probeer negen. Drie - vijf - zeven - negen!”�
Razendsnel drukte Jacob de toetsen in en de kluis opende zich. Achter hen hoorden ze het aftellen van drie naar nul, net toen Jacob op de knop in de kluis drukte. Anneleen gilde en sprong in Jacobs armen. Op zijn gezicht stond een en al euforie te lezen en ook Gitte sloot zich aan bij de omhelzing, die al snel overging in vreugdesprongetjes.

Het idee dat er al €2500 ingezameld was, gaf Gitte een beetje een overmoedig, zelfs onoverwinnelijk gevoel, terwijl haar eigen opdracht nog moest komen. Het was ondertussen al acht uur ’s avonds en Gitte zat samen met Anneleen en Jacob in de zithoek van het huis. Ondanks het feit dat er overal camera’s hingen, voelde ze zich er zeer op haar gemak.
Ze speelden samen een spelletje ganzenbord en Jacob beschuldigde Anneleen weer van valsspelen. Wat kon liefde toch mooi zijn…
“Jake, alsjeblieft, dankzij mij won je die opdracht en nu zeg je zulke lelijke dingen. Als je fans dit zien, verscheuren ze je posters in hun kamer.”� grijnsde Anneleen.
“Welke van de vijftig?”� merkte Jacob bijdehand op. “Jouw posters zijn eerder eenzaam, toch?”�
“Je zegt de liefste dingen, Jake, ongelooflijk!”� lachte Anneleen. Gitte slikte haar ‘Get a room’ in en rolde de dobbelstenen.
“Maar echt waar: vanaf nu ben je mijn persoonlijke geluksbrenger, Anneleen. Mijn klavertje vier dat ik nooit gevonden heb. Zonder jou hadden we nog niets. Dan hing alles af van de volgende opdracht en als die voor Gitte is, dan staan we nog steeds nergens!”� zei Jacob. Anneleen lachte en Gitte stompte hem in zijn buik.
“Nog zo’n lage opmerking en ik mep ook lager.”� zei ze zeemzoet.
“Hé, dit is een kinderprogramma.”� zei Jacob quasi-geschokt. “Ik heb geen idee waar je het over hebt.”�
“Over je knieschijven, pervert.”� grijnsde Gitte. Jacob wilde weer iets zeggen, toen de televisie weer tilt sloeg en er in levensgrote letters ‘Gitte’ te lezen stond.
“Mijn beurt!”� imiteerde ze Jacobs enthousiasme van eerder die dag.
“Beste Gitte, ik hoop dat je niet van het principe ‘Liever lui dan moe’ bent en dat je vol energie zit, want we rekenen op jou. We dagen je uit om op onze hometrainer vijfentwintig kilometer te rijden in twee uur tijd.
Let wel: dit is enkel en alleen jouw opdracht, dit betekent dat niemand jou vervangt. Veel succes en een prettige nachtrust toegewenst.”� meldde de stem. Gitte’s mond zakte open. Vijfentwintig kilometer? De gemiddelde mens reed zo’n tien kilometer per uur, dus waarschijnlijk moest zij zich met acht tevreden stellen. Dit werd hels. De tijd begon te lopen, dus haastte Gitte zich naar de hobbykamer waar het fitnesstoestel stond, met Jacob en Anneleen in haar kielzog.
Ze kroop op het ding - dat ze nu al tot haar persoonlijke vijand doopte - en begon te trappen. Al meteen wilde ze met de vitesses spelen, maar dat raadde Jacob haar af. “Als je straks moe wordt, zal je blij zijn dat je ze makkelijker kan zetten.”�
“Straks?! Hoe hoog schat jij mijn uithoudingsvermogen in?”� grijnsde Gitte.
“Als ik je zie dansen: hoog!”� moedigde Jacob haar aan. “Trouwens, laat zien wat je van dat joggen hebt opgestoken.”�
“Je beseft toch dat ik één keer met je ben gaan joggen, hé?”� vroeg Gitte.
“Ja, en die ene keer gaat het verschil maken. Ik ben de beste personal trainer die er bestaan. Hoe denk je dat Angelina Jolie haar vet kwijt raakt?”�
“Die laat dat gewoon allemaal in haar lippen spuiten.”� antwoordde Gitte.
“Trouwens, ik ben je geluksbrenger, het werkte bij Jake!”� merkte Anneleen op. “Dus bij deze: ik geloof in jou!”�
Oké, dan kon zij dat ook wel, zeker?

“Kom op, Gitte, je bent echt goed bezig! Je zit bijna aan eenentwintig kilometer! Denk dat je naar een enorme taart fietst.”� moedigde Anneleen haar aan.
“Mmm, taart!”� kreunde Gitte.
“Ja, volgens mij heb je al zo’n hele taart vol calorieën verbruikt.”� ging Jacob verder en hij wierp een blik op de klok. “Nog dertig minuten en nog vier kilometer. De meesten doen vijf kilometer op een half uur, dus dit lukt je, echt waar!”�
“De meesten doen dat als ze pas begonnen zijn met fietsen, niet na anderhalf uur, Jake.”� zei Gitte.
“Doe het voor die €2500, Git! Dan hebben we al €5000 ingezameld!”� zei Anneleen. “Wil je wat water? Of Red Bull?”�
“Je bent lief, maar het enige wat ik wil, is slapen.”� zei Gitte chagrijnig.
“Nog drie kilometer, dat is echt niets, Gitte. Je kan het halen, als je nu onmiddellijk harder gaat trappen!”� motiveerde Jacob haar. Ze wist dat hij gelijk had, maar op de één of andere manier leken haar hersenen dat signaal niet echt door te geven aan haar spieren. Alhoewel, die voelde ze toch al niet meer, misschien was dat de reden…
Waar was Guillaume als je hem nodig had? Die zou wel weten wat te zeggen om haar kilometers op de teller te doen stijgen!
“Doe het voor mij. En voor de wensen van die kindjes.”� smeekte Anneleen. “Ik bak een taart voor je. Appeltaart, je favoriet!”�
“Niet goed genoeg, my friend.”� zuchtte Gitte en ze probeerde nog wat door te trappen, terwijl ze achter zich het tikken van de laatste tien minuten hoorde ingaan.
“Doe het dan voor mij!”� ging Jacob verder. “Weet je nog dat ik zou wachten op het juiste moment? Je hebt gelijk, dat komt er toch nooit. Ik zorg zelf wel voor zo’n moment.”�
“Zie, dí¡í¡r doe ik het voor!”� glunderde Gitte. Ze voelde zichzelf harder trappen en zag de meters zichtbaar slinken.
“Ik heb geen idee waarover jullie het hebben, maar het is je gelukt, Jake: je hebt op haar ingepraat. Wauw!”� zei Anneleen bewonderend.
“Je weet nóg niet waar we het over hadden. Dat vertel ik je nog wel zonder dat heel België mee kijkt.”� knipoogde hij, maar Gitte kon zien dat hij nog nooit zo serieus was geweest over iets. Ze hoopte echt dat dit goed kwam.
Toen ze op de teller keek, zag ze dat ze eindelijk in de buurt kwam. Nog zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, één meter. En dan zag ze ein-de-lijk die vijfentwintig staan. Ze gilde alle emotie van de voorbije twee uur uit haar lijf, terwijl ze omhelsd werd door Jacob en Anneleen.
“Wat doen jullie? Ik stink vast enorm!”� lachte Gitte.
“Je ruikt wat naar tropische vruchten, wat waarschijnlijk betekent dat je deodorant nog werkt. Maar goed: proficiat, Git. Je dééd het gewoon!”� zei Anneleen opgetogen.
“Ik wist dat je het kon, maatje. Proficiat!”� grijnsde Jacob.
“Hou jij je nu maar aan je belofte!”� zei Gitte. “Ik ga slapen, ik ben doodop.”�
Nu pas schoten er pijnscheuten door haar staartbeentje van op het zadel te zitten en voelden haar benen wat bibberig van het trappen, dus strompelde ze naar haar bed. Snel schoot ze in haar pyjama en vrijwel meteen zonk ze weg in een droomloze slaap.

Toen ze de volgende ontwaakte, zag ze Jacob en Anneleen nog naast haar liggen. Zijn hand lag wel erg dicht bij de hare of was dat gewoon haar verbeelding?
Plots herinnerd ze zich Jacobs belofte. Hij mocht dan wel niet zo’n lefgozer zijn als zij dacht, ze wist wel zeker dat hij zijn beloftes altijd nakwam. Ze kon dan ook al niet wachten om er werkelijk alles over te horen, maar voor het oog van al die camera’s was dat waarschijnlijk niet zo’n goed idee…
Ze kon alleen maar van het beste uitgaan en ontbijt maken voor de tortelduifjes.

Twee uur later had Gitte een roze t-shirt en een rok met hoge taille en polka dots aangetrokken met roze ballerina’s. Ze hield van ontbijten in pyjama, maar als die twee zo lang bleven liggen… Normaal gezien vond je haar ook niet uit haar bed voor elf uur, maar gisteravond was ze al om tien uur bekaf in haar bed gekropen. De adrenaline van haar overwinning leek nu pas te zegevieren en ze had zin om iets te doen - ondanks die verdomde spierpijn.
Aha, daar zou je hen eindelijk hebben.
“Dat werd tijd!”� zei ze. “Wilde nacht gehad?”�
Ze knipoogde vrolijk en niemand keek ongemakkelijk weg, dus dat was toch al goed nieuws.
“Mmm, je hebt wafels gemaakt! Damn, ik hou van je, Gitte!”� watertandde Jacob en hij viel aan op de berg wafels.
“Ik ook, Gitte, heel veel.”� lachte Anneleen. “Ik rammel!”�
Prille verliefden moeten normaal gezien toch geen hap door hun keel krijgen? Ze had altijd al geweten dat er iets mis was met deze twee mensen…

Terwijl ze bezig waren met de afwas, zoemde het televisiescherm plots voor de laatste keer.
“Oké, is het eindelijk mijn beurt?”� grijnsde Anneleen. “Jullie opdrachten hebben me nieuwsgierig gemaakt…”�
Ze liepen alle drie naar de televisie. Het was bijna routine geworden, ofwel was het gewoon zo dat de stress van haar afgevallen was nu zij haar opdracht al had voltooid.
“Beste Anneleen. Luister en luister goed. Met deze opdracht is het dubbele te verdienen als met die van je medekandidaten, wat jullie totaal op €10 000 voor Make-a-wish zou kunnen brengen. Jacob en Gitte werken hier immers ook voor een deel aan mee. Dit huis is natuurlijk veel te groot voor jullie drie alleen en daarom wil ik dat je een feestje organiseert. Van achttien tot eenentwintig uur zullen hier enkele kinderen van Make-a-wish feestvieren. Wie ze zijn, wat ze graag doen en wat hun wensen zijn, vinden jullie in een grote envelop in de schuif van de televisiekast. Anneleen, het is jouw taak om Gitte en Jacob aan het werk te zetten en alles in goede banen te leiden. Staat het feest er voor achttien uur en hebben jullie minstens vijf van de tien wensen van deze kinderen volbracht, is jouw missie geslaagd. Veel succes, feestbeest!”� zei de stem.
“Dat kan geen probleem zijn, bazige bij.”� grijnsde Jacob. “Wat wil je dat we doen?”�
“Dit is veruit de leukste opdracht. Goud zoeken en wielrennen vergeleken met dit… Als het niet voor het goede doel was, zou ik klagen…”� zei Gitte.
“Dat doe je al, dus mijn eerste taak voor jou is: hou je klep.”� beval Anneleen haar. Dat commanderen ging haar echt goed af!
“Nee, even serieus,”� ging ze verder, “Gitte, ga jij verder met de afwas? En daarna mag je het huis versieren. Jacob, jij kookt. Je schept toch altijd zo op over je tiramisu, dus toon maar wat je in huis hebt. Ik houd me bezig met de wensen van die kinderen. Chop, chop, aan het werk!”�

Gitte ging de zoveelste slinger omhoog. Had ze het ooit echt leuk gevonden dat dit huis zo groot was? Jacob was druk in de weer met ’de catering’, zoals hij het zelf graag noemde en Anneleen keek peinzend naar een berg papieren.
“Wat heb je al?”� vroeg Gitte nieuwsgierig.
“Nog geen vijf wensen alleszins. Eentje wilt graag eens een model zijn. Ik heb een paar van Tatjana’s kleedjes mee van ons en ik neem toch graag foto’s, dus dat is al geregeld. Dan wilt er eentje ons zien optreden, ook geen probleem. Maar de rest is moeilijker… Deze wilt de Jonas Brothers aan het werk zien. Je kan Nick toevallig niet bellen?”� vroeg ze haast smekend.
“Die zit in - nee, nu he het zegt, die zit in Parijs!”� zei Gitte.
“Wel dan?”� vroeg Anneleen poeslief.
“Eén telefoontje kan vast geen kwaad…”� glimlachte Gitte. Het was tenslotte voor het goede doel.

Het was half zes en alles leek behoorlijk goed te gaan. Anneleen was een geboren leidster en Jacob en zij probeerden haar bevelen zo goed mogelijk op te volgen. Het leek echt goed te zitten tussen die twee. Ze kibbelden als een getrouwd koppel, praatten als beste vrienden, flirtten als eerste liefjes (al wist Gitte niet of dat al dan niet bewust was) en ze beschermden elkaar als broer en zus. Hoe dan ook, deze twee zouden samen komen.
“Anneleen, kom je eens proeven? Dit is de beste tiramisu die je al ooit gegeten hebt, echt waar!”� schepte Jacob op. Anneleen stopte met het vastplakken van de rode loper voor het modellenmeisje en repte zich naar de keuken. Jacob keek haar verwachtingsvol aan.
“Hmm, niet slecht.”� zei Anneleen uiteindelijk plagend.
“Niks tegen mijn specialiteit, hé! Ze zullen ervan smullen, je zal wel zien!”� verdedigde Jacob zijn werk.
“Relax, Jake, het is echt lekker.”� complimenteerde Anneleen hem. Jacob knipoogde vrolijk.
Gitte moest glimlachen als ze hen bezig zag en kon dan alleen maar ‘perfect couple’ denken. Ze ging verder met slingers ophangen als ze op de radio een presentator en verontrustend bericht hoorde omroepen.
“Onze redactie vernam net het schokkende nieuws over tienerpopsensatie Nick Jonas van de wereldberoemde band Jonas Brothers. Vanmiddag vloog hij over van Parijs naar ons land. De vraag is natuurlijk wat hij hier komt doen. Regelt hij een nieuw concert of zoekt hij zijn vriendin op, onze nationale trots, Gitte Martens?
Wij zetten ons geld in op het laatste. Toen hij echter een straat wilde oversteken, plukte een auto hem van de weg. Nicks toestand zou kritiek zijn en de bestuurder van de auto zou vluchtmisdrijf gepleegd hebben. We houden u op de -“
Anneleen had de radio uitgezet en kwam bezorgd naar haar toe. Gitte kon alleen maar wezenloos voor zich uitstaren. Dit kon niet waar zijn. Nick betrokken bij een ongeval? Kritieke toestand?
Verdoofd stond ze op, liep ze naar de kamer en keerde haar tas binnenstebuiten tot haar telefoon eruit viel. Twee gemiste gesprekken van haar moeder. Ze drukte snel op ‘terugbellen’.
“Neem op, neem op…”� mompelde ze, terwijl de werkelijkheid haar steeds meer angst inboezemde. Onmiddellijk nam haar moeder haar gsm op. “Gitte, het is niet goed, Nick heeft een ongeval gehad, hij ligt in het ziekenhuis en de dokters gaan hem opereren, maar het ziet er niet goed uit. Ik pik je op om zes uur en -“
“Mam, doe even normaal, ik kom níº!”� zei Gitte overstuur.
“Gitte, je kan niet -”�
“Tot straks.”� zei ze kortaf. Ze nam haar tas en liep naar de hal.
“Neem mijn spullen straks mee, alsjeblieft, ik moet gaan.”� vroeg ze. Haar vrienden keken haar hulpeloos aan. Plots voelde ze tranen in haar ooghoek branden.
“Gitte, dan is alles verloren moeite geweest. Kan je niet -”� protesteerde Anneleen.
“Het kan me gestolen worden!”� barstte ze los. “Als zelfs dokters slechte hoop hebben, is dat niet goed, Anneleen. Dit is erger dan een gebroken been. Ik moet hem zien, dat geld maakt me geen zak uit. Krijgen we het niet? Ook goed, ik stort het verdomme zelf wel van mijn eigen geld, maar ik kan hier niet blijven!”�
Haar zicht werd verblind door tranen en ze trok snel de deur achter zich toe, door de regen rennend, op zoek naar een taxi.

Reacties: