FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

011.Nalatenschap

"Draco..." fluisterde Perkamentus. "Ik had moeten weten dat die zijn mond niet kon houden!" Emma schrok van Perkamentus' reactie, hij keek kwader dan ze hem ooit had zien kijken. Draco zou waarschijnlijk een standje van hem krijgen en die zou dan weten dat zij over hem tegen Perkamentus gepraat had. Dat zou haar een hele hoop scheldnamen opleveren en dat wou ze niet. Dus deed ze iets wat ze gezworen had nooit te doen, ze nam Draco in bescherming. "Maar, hij heeft niks gezegd hoor... Hij deed gewoon nogal vriendelijk. Dat is alles! Hij heeft vast gewoon een crush op mij." toen ze het zo zei klonk het nog stommer dan als ze het gewoon dacht. Perkamentus schudde enkel zijn hoofd. "Door die kleine Malfidus moet alles nu veel sneller gaan dan oorpronkelijk het plan was... Ik moet haar nu alles in één keer zeggen in plaats van stap voor stap. Kan ze dit wel aan?" mompelde hij tegen zichzelf en hij leek te vergeten dat Emma zelf er ook nog was. "Kan ik wat aan?" vroeg ze ongeduldig. Wat wist Perkamentus en wat had Draco daarmee te maken? Perkamentus zuchtte en hij stond op. "Emma, je kunt je beter zetten. Ik moet je veel vertellen." Hij wees naar de stoel die voor zijn bureau stond. Emma ging gretig zitten "Weet u wie mijn ouders zijn?" vroeg ze nieuwsgierig. Perkamentus schudde zijn hoofd en hij wees met zijn toverstaf op een kast achter in het kantoor. Hij mompelde één of andere spreuk en de kast ging open. Er vloog een stuk perkament uit en het kwam op zijn bureau terecht. Emma keek hem vragend aan en hij knikte haar bemoedigend toe. Ze nam het stuk perkament in haar handen en het bleek dat het een paar keer omgevouwen was. Ze vouwde het open en het bleek een ellenlange lijst van namen en voorwerpen te zijn.

Nalatenschap, de heer Lucius Malfidus
Draco Malfidus(BV): het stuk grond en al wat erop staat
Narcissa Malfidus(a): sieraden en mijn toverstaf
Brutus Malfidus(BV): boek der zwarte kunsten
Abraxas Malfidus(BV): Piano
.....

De lijst liep zo een hele tijd door. "Perkamentus, ik begrijp het niet. Wat moet ik in godsnaam met het testament van deheer Malfidus? En waarom staan er namen op van mensen die al lang dood zijn?" Ze was er zeker van dat die Brutus en Abraxas niet meer leefden, dat had ze Draco ooit eens horen vertellen. "Malfidus wil zijn verloren familieleden gewoon ook iets nalaten. Als hij sterft zullen die voorwerpen in hun graf geplaatst worden... Maar daar hoef jij je niks van aan te trekken meisje, jij moet je hierop concentreren..." Hij wees op een stuk van het perkament en Emma had het gevoel alsof iemand haar keel dichtduwde. Dat was zij! Zij stond in het testament van Malfidus?! Alleen met voornaam en zonder achternaam... Dat moest een wansmakelijke grap zijn! Ze keek Perkamentus aan met wel duizend vragen in haar ogen. "Ik snap het niet. Help me." wist ze met moeite uit te brengen. "Ik wou dit eigenlijk een stuk langzamer doen... Je gewoon vertellen dat ik een spoor had gevonden naar je ouders..." Hij leek het tragisch te vinden dat het nu allemaal veel sneller moest gaan. "Ik heb overal gezocht naar je naam Emma. Er bestaat een simpele spreuk weet je. Als je ze uitspreekt en je zegt er de naam van iemand achteraan, doorzoekt ze alle documenten in de kamer en haalt ze er de documenten uit met de naam die je gezegd hebt. Ik heb verschillende toelatingen van het ministerie gekregen om bepaalde perkamenten te doorzoeken. Net toen ik het wou opgeven, ik had al meer dan de helft van de papieren van het ministerie doorzocht en duizenden Emma's gevonden die niet jou bleken te zijn, kwam dit eruit." Hij wees op het testament van Malfidus. "Jamaar, er zijn inderdaad zoveel Emma's zoals je zegt meneer, hoe wist je dan zo zeker dat ik het niet was wanneer je een perkament vond met die naam op?" Hij glimlachte en wees weer op het testament. "Omdat Emma niet je echte naam is, het is de afkorting van een heel bizarre naam die ik in mijn hele leven, en dat is al heel lang, nog maar één keer ben tegen gekomen." Emma keek opnieuw naar het Perkament en ze las haar naam opnieuw. Er stond toch gewoon Emma? Toen viel haar oog op iets dat na haar naam en tussen haakjes stond. "Emmalina?" zei ze op walgende toon. "Is dat mijn echte naam? Afschuwelijk!" bracht ze uit en Perkamentus grinnikte om haar reactie. "Jij wist dat al altijd?" vroeg ze aan hem. Hij knikte "Dat was het enige wat op het briefje stond dat naast je lag de nacht dat ik je hier op de stoep vond, je volle naam." Hoe zielig was dat?! Haar ouders hadden een briefje bij haar achtergelaten en het enige wat erop stond was haar afschuwelijke naam, maar Perkamentus had wel gelijk, zij was vast de enige die zo heette op de hele wereld. "Dus, je sprak die spreuk, zei er Emmalina achteraan en kreeg dit in je handen?" Perkamentus knikte en hij wachtte geduldig af of ze nog meer vragen had. "Dat ik in zijn testament sta wil niet persé zeggen dat ik familie van hem ben..." bracht ze uit. Zolang er nog hoop was zou ze ontkennen dat ze een Malfidus was. "Ik sta erin zonder achternaam." voegde ze er nog eigenwijs aan toe. "Ja, dat is wel waar, maar zie je die afkortingen achter sommige namen?" Hij wees er met zijn vinger op en achter sommige namen stond er inderdaad BV of A. Ze keek hem vragend aan, "BV: bloedverwante, A: aangetrouwd." legde hij uit. Emma keek wat er na haar afschuwelijke naam stond en dat was enigszins een opluchting, het was een A. Ze was dus geen rechtstreekse familie van Malfidus. Dat was toch iets goeds dat ze te weten was gekomen vandaag.

Reacties: