FanFic.nl

Drowning in the Time | Twilight

| Hoofdstuk 2 | Part 1|

Na een halfuurtje sta ik op. Ik moet even in het bos wandelen. Even mijn gedachtes wegzetten. Misschien zou ik dan ontwaken uit mijn droom. Ontdekken dat dit allemaal een slechte droom is, een hele slechte eigenlijk.
Terwijl ik de deur open doe, begint het harder te regenen. Het hagelt nog net niet, maar ik ga toch naar buiten. De kou maakt mij nu niets uit. Ik ben gebroken vanbinnen, alleen dat voel ik nog.
De natte druppels die op mijn gezicht vallen, vermengen zich met mijn zoute tranen. Uiteindelijk blijft alleen de natte regendruppels over. Mijn tranen zijn op. Hulpeloos laat ik me tegen een boom aanvallen.
Als dit een droom is, dan kan ik alles doen. Dan kan ik ook mijn eigen regie bepalen, toch?
Ik begin richting La Push te lopen. Als dit een droom is, waarom zal ik dan niet in de regen kunnen zwemmen? Misschien zie ik dan ook wel de lekkere Romeo’s uit La Push. Want dit is gewoon een droom. Ik ben dood normaal in slaap gevallen in de kantine. Ik heb gewoon teveel Twilight gelezen.
De regen valt nog steeds met bakken uit de lucht en ik ben doorweekt.
Mijn broek plakt aan mijn benen en lijkt opeens 10 keer zo zwaar geworden. Ik begin te rennen. Iets wat eigenlijk moeilijk gaat met deze broek, maar ik wilde snel bij de zee zijn. Het strand van La Push in het echt zien.
Ik zie het strand al liggen, met de onheilspellende kliffen er vlakbij. Door de regen kan ik ze net aan zien.
Opeens hoor ik gesis achter me. Ik kijk snel om, maar ik zie niemand.
Vampier dreunt door mijn hoofd heen, maar die bestaan niet. Of zullen die bestaan in mijn dromen?
Weer hoor ik wat. Ik begin rondjes te draaien om mijn eigen as. Niemand.
Ik voel een hand op mijn schouder. Terwijl ik gil, draai ik me om. Ik kijk recht in de ogen van Victoria.
‘Vampier’, stamel ik uit.
Ze kijkt me verbaasd aan.
‘Hoe weet je dat?’
‘Ik weet meer dan je denkt en dit is toch maar een droom. Je kan me niets aandoen.’
‘Dat klopt meisje, dit is je ergste nachtmerrie.’
Ik begin zo hard als ik kan te gillen. Als dit een nachtmerrie is, wil ik wel gered worden door de knapste Romeo’s in deze omgeving!
Binnen een paar secondes verschijnen uit de struiken drie enorme wolven; Sam, Jared en Paul.
‘Hooi jongens’, lispel ik.
Ze kijken me verbaasd aan. Jared begint met zijn kop me weg te duwen.
‘Oké, rustig maar. Ik heb het begrepen. Ik moet wegrennen.’
Ik begin weg te rennen, richting de klippen. Takjes kraken achter me. Ik kijk achterom en ik zie dat Victoria mij achtervolgd. De jongens rennen haar achterna.
De enige uitweg die ik nog zie, is springen.
Ik spring van de rotsen af. Als een vogel vlieg ik door de lucht. Ik vergeet alle dingen om mij heen, zelfs de regen, die nu is overgegaan in hagel. De problemen met mijn ouders en mijn zusje. Alles, oftewel mijn droom.
Met een plons land ik in het water. er komt een grote golf aangerold en die gaat over mij heen. De stroming pakt mijn benen en trekt me naar beneden. Ik krijg geen lucht meer en laat me meevaren door de golven. Dit is toch maar een droom. Gewoon een droom.
Toch krijg ik behoefte om te ademen. Uit een overlevingsdrang open ik mijn mond en het water stroomt naar binnen.
Twee sterke warme armen pakken me vast en trekken me mee naar boven. Het laatste wat ik voel. Daarna verschijnen er zwarte vlekken voor mijn ogen. Zwarte vlekken die me meevoeren in de duisternis. Een duisternis in een droom, die zo echt lijkt, dat hij wel waar kan zijn.
[...]
Ik voel dat ik weer lucht moet halen en begin te hoesten. Voor mijn gevoel zit al het zeewater in mij, maar alles wat ik uitspuug is wat slijm. Met korte stoten begin ik weer adem te halen en kijk ik in de ogen van Sam.
Ik doe mijn ogen weer dicht. Ik ben zo moe. Ik wil slapen, alleen nog maar slapen. Iets wat typisch is voor een droom.
‘Ze moet naar Carlisle’, hoor ik iemand zeggen.
‘Hou je ogen open! We zijn er zowat’, hoor ik iemand anders nog zeggen.
Maar het heeft geen nut meer. Weer word ik in het donkere gat gezogen. Het gat wat veel lekkerder is dan de realiteit.
[...]
‘Wanneer wordt ze wakker, Alice?’
‘Over een paar minuten.’
‘Ze kan ons wel horen.’
Allemaal stemmen van mensen spoken door mijn hoofd heen. Alsof hij elk moment kon ontploffen. Al die stemmen, om gek van te worden.
Af en toe heb ik wel medelijden met Edward. Saar, het is maar een boek. Niet echt. Niet echt. Niet echt. Niet echt. Niet echt.
Ik open mijn ogen en sluit ze gelijk. Het licht was te fel.
‘Carlisle! Ze is wakker!’
Carlisle. Carlisle. Dit kan niet waar zijn. Ik zit nog steeds in mijn droom. Ik dacht dat hij nu wel afgelopen zal zijn, maar ik had het dus verkeerd. Ik droom nog steeds.
‘Je droomt niet’, hoor ik iemand zeggen. Een bekende stem, een stem die ik ken, maar ook weer niet. Edward. Spookt door mijn gedachten, wie anders kan weten wat ik denk. Edward bestaat niet. Spreek ik mezelf weer streng toe.
‘Jou gedachten, zijn zo.. zo verhelderend.’
‘Open je ogen eens’, beveelt een stem, die verdacht veel op die van een dokter lijkt. Wacht deze stem ken ik ook. Carlisle...
Ik open mijn ogen voorzichtig en knipper een paar keer om aan het licht te wennen.
Gelukkig zie ik nu alles weer helder en ik kijk recht in de bezorgde ogen van Carlisle.
Het is nog steeds een droom. Een droom. Het is niet echt.
Ik knijp hard in mijn arm en gil het uit. Volgens de films behoort dit geen pijn te doen. Ondertussen ligt Edward lachend op de grond en iedereen kijkt mij verbaasd aan.
Ook goedemorgen.

Reacties: